Abraham wypędza Hagar i Ismaela – dzieło włoskiego malarza barokowego Guercina.
Geneza obrazu
Motyw obrazu pochodzi ze Starego Testamentu, a konkretnie z Księgi Rodzaju. Przedstawia on wypędzenie Hagar i jej syna Izmaela przez Abrahama. Hagar była niewolnicą Sary, żony Abrahama. Gdy Abraham miał 86 lat, Sara poprosiła go, aby miał z nią stosunek, co miało na celu poczęcie dziecka. Czternaście lat później Sara zaszła w ciążę i urodziła syna Izaaka, gdy Abraham miał już sto lat. Kiedy chłopiec osiągnął kilka lat,
Guercino uchwycił chwilę, w której Abraham odsyła Hagar. Cała czwórka postaci jest blisko siebie. Abraham jest typowo przedstawiony z brodą oraz turbanem, zwrócony w stronę Hagar. U jej boku znajduje się sakiewka podróżna. Za plecami Abrahama, odwrócona tyłem do patriarchy, stoi Sara. Jest odpowiedzialna za całą sytuację, ale mimo że patrzy w dal, uważnie wsłuchuje się w rozmowę. Po drugiej stronie widzimy płaczącego Izmaela, który usiłuje schronić się w ramionach matki. Abraham wydaje się być wewnętrznie rozdarty; jego prawa ręka zdecydowanie wskazuje na konieczność odejścia, podczas gdy lewa dłoń wykonuje gest błogosławieństwa.
Bibliografia
Patrick De Rynck, Jak czytać opowieści biblijne i mitologiczne w sztuce, wyd. Universitas, Kraków 2008, ISBN 97883-242-0903-3