Abraham Schalit
Abraham Schalit (urodzony w 1898 roku w Złoczowie, zmarły w 1979 roku w Izraelu) był izraelskim historykiem, który specjalizował się w okresie Drugiej Świątyni.
Po zakończeniu nauki w gimnazjum w Złoczowie, Schalit wyjechał do Wiednia, gdzie podjął studia na Uniwersytecie. Wśród jego wykładowców byli Theodor Mommsen oraz Adolf Wilhelm, którzy pomogli mu uzyskać doktorat. W 1929 roku, po ukończeniu studiów, przeniósł się do Mandatu Palestyny. W 1933 roku opublikował w niemieckim czasopiśmie historycznym Klio rozprawę dotyczącą Józefa Flawiusza oraz Justusa z Tyberiady. W 1950 roku dołączył do departamentu historii Izraela i rozpoczął pracę jako wykładowca na Uniwersytecie Hebrajskim, gdzie w 1957 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, a w 1966 przeszedł na emeryturę. Był redaktorem wielu tomów Encyclopaedia Hebraica, Encyclopaedia Biblica oraz Encyclopaedia Judaica, a także prac dotyczących epoki hellenistycznej, które ukazały się w 1972 roku w serii książek o historii Izraela. W 1960 roku otrzymał nagrodę państwową Izraela oraz Nagrodę im. Saula Czernichowskiego.