Abraham Olano

Abraham Olano Manzano (urodzony 22 września 1970 w Anoeta) to hiszpański kolarz szosowy, który zdobył tytuł wicemistrza olimpijskiego oraz trzykrotnie stanął na podium szosowych mistrzostw świata.

Kariera

Olano rozpoczął swoją profesjonalną karierę w 1992 roku, dołączając do drużyny Lotus-Festina. W 1993 roku przeniósł się do hiszpańskiego zespołu Clas-Cajastur, gdzie kapitanem był Tony Rominger. Rominger często podkreślał rolę Abrahama Olano jako utalentowanego „czasowca”, który miał wspierać go w drużynowej czasówce podczas Tour de France, aby pokonać Miguela Induraina i jego ekipę Team Banesto. Niestety, już na 2. etapie, na kontrowersyjnym „Passage du Gois”, Olano przewrócił się i musiał wycofać się z wyścigu z powodu obrażeń.

W 1994 roku ponownie wziął udział w Tour de France, tym razem w barwach drużyny Mapei-Clas. Już na wiosnę Olano przyciągnął uwagę swoimi znakomitymi wynikami, triumfując w wyścigu Vuelta a Asturias oraz zdobywając podwójne mistrzostwo Hiszpanii – zarówno w wyścigu szosowym, jak i w jeździe indywidualnej na czas. Ostatecznie na Tour de France zajął 30. miejsce. Aby poradzić sobie z problemami z wagą, od 1994 roku współpracował z lekarzem Michele Ferrarim, który stworzył dla kolarza specjalny plan dietetyczny. Dzięki temu w 1995 roku Olano osiągnął wysoką 4. lokatę w wyścigu Paryż-Nicea. Z wielkimi nadziejami przygotowywał się do startu w Tour de France, jednak dwa wypadki wykluczyły go z udziału w tym wyścigu.

Wszystkie nadzieje skupiły się na drugiej części sezonu ’95, a Olano nie zawiódł swoich fanów. Zajął 2. miejsce na Vuelta a España, ustępując jedynie Laurentowi Jalabertowi, a także wygrał wszystkie 3 czasówki w tym wyścigu. Kulminacją sezonu było zdobycie złotego medalu w wyścigu ze startu wspólnego oraz srebra w indywidualnej jeździe na czas na mistrzostwach świata w Duitamie.

Jednak z powodu swojej słabości w długich i trudnych podjazdach stracił różową koszulkę lidera Giro d’Italia 1996 na dzień przed jego zakończeniem, kończąc na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej. Góra Mortirolo okazała się zbyt wymagająca dla Hiszpana. Na Tour de France stracił na Col d’Aubisque ponad 8 minut, mimo że przed tym etapem miał wydawać by się zapewnione drugie miejsce. W tym samym roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Atlancie, zdobywając srebrny medal w indywidualnej jeździe na czas, przegrywając jedynie z Induráinem. W 1997 roku Olano podpisał kontrakt z drużyną Banesto, mając na celu podążanie śladami Miguela Induráina. Jego możliwości okazały się jednak przeszacowane. Choć był znakomitym czasowcem, jego potencjał w górach był ograniczony. W 1998 roku zdobył tytuł mistrza świata w jeździe na czas na mistrzostwach świata w Valkenburgu oraz wygrał Vuelta a España, ale nigdy nie dorównał Indurainowi. W tym samym roku musiał zrezygnować z udziału w Tour de France z powodu problemów zdrowotnych, a rok wcześniej zajął 4. miejsce. Po przejściu do ONCE w 1999 roku jego kariera zaczęła słabnąć. Kluczowym momentem był wyścig Vuelta 1999, gdzie po półtora tygodnia spędzonym w złotym trykocie lidera, doświadczył załamania formy w Pirenejach. W 2000 roku zajął 4. miejsce w indywidualnej jeździe na czas podczas igrzysk w Sydney, gdzie lepszy okazał się Lance Armstrong. W 2012 roku wyniki Amerykanina uzyskane po 1998 roku zostały unieważnione, w tym brązowy medal z Sydney, jednak Olano nie otrzymał w zamian tego medalu. Ostatni wyraz swojej formy pokazał na Giro d’Italia 2001, gdzie uplasował się na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej, ustępując jedynie Gilberto Simoniemu. Sezon 2002 był jego ostatnim w zawodowym peletonie.

Cytaty

„Wygrałbym Vueltę, startując nawet przeciwko Jiménezowi.” (w odpowiedzi na krytykę po Vuelta a España 1998, dotyczącej pierwszeństwa w drużynie, które według niektórych powinno przypaść Jimenezowi)

„Ullrich nie jest niepokonany.” (Olano przed Tour de France 1998)

„Powstrzymywanie się od jedzenia jest dla mnie ogromnym wyrzeczeniem, ponieważ mam apetyt jak byk.” (Olano o diecie opracowanej przez Ferrariego)

Przynależność drużynowa