Abraham Myerson (ur. 23 listopada 1881 w Janowie, zm. 3 września 1948 w Bostonie) był amerykańskim lekarzem psychiatrią, neurologiem oraz socjologiem.
W wieku pięciu lat emigrował z rodziną do Stanów Zjednoczonych. W 1908 roku ukończył Tufts Medical School. Specjalizował się w neurologii oraz psychiatrii. Od 1911 do 1912 roku pracował w Alexian Brothers’ Hospital w St Louis, a następnie w Boston Psychopathic Hospital w latach 1912-1913. W 1913 objął stanowisko dyrektora Trenton State Hospital, a od 1917 kierował ambulatorium w Boston Psychopathic Hospital. Od 1919 był związany z Boston City Hospital, a w latach 1934-1945 pełnił funkcję profesora psychiatrii w Harvard Medical School.
Był członkiem organizacji takich jak American Association for the Advancement of Science, American Medical Association, American Board of Psychiatry and Neurology oraz American Psychopathological Association.
Myerson był autorem wielu prac naukowych. Przez osiem lat pełnił rolę biegłego sądowego w stanie Massachusetts, gdzie wydawał opinie w sprawach takich jak Sacco i Vanzetti (1921) oraz Millen i Faber (1934).
W 1913 roku poślubił Dorothy Marion Loman, z którą miał troje dzieci: Paula, Davida i Anne.
Wybrane prace
Social psychology. Prentice-Hall, 1934
The terrible Jews. The Jewish Advocate Pub. Co., 1922
The psychology of mental disorders. The Macmillan Company, 1927
When life loses its zest. Little, Brown, 1925
Przypisy
Bibliografia
Andrew R. Heinze: Jews and the American soul: human nature in the twentieth century. Princeton, NJ: Princeton University Press, 2004, s. 116–118. ISBN 0-691-11755-1.
