Abraham Mapu

Abraham Mapu, (hebr. אברהם מאפו, urodzony 3 stycznia 1808 w Wiliampolu, zmarły 9 października 1867 w Królewcu) – żydowski nauczyciel oraz pisarz, który działał w języku hebrajskim w czasach haskali. Jest autorem jednych z pierwszych powieści w nowoczesnej literaturze hebrajskiej. Jego prace miały kluczowe znaczenie dla rozwijającego się w XIX wieku ruchu syjonistycznego oraz dla współczesnego języka hebrajskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie misnagdów, jako syn ubogiego nauczyciela. Po ukończeniu chederu, samodzielnie studiował Talmud, a także uczył się łaciny, niemieckiego, francuskiego i rosyjskiego. Przez pewien czas interesował się chasydyzmem, a później zwrócił uwagę na kabałę i mistycyzm. W wieku 17 lat ożenił się i rozpoczął pracę jako prywatny, wędrowny nauczyciel w okolicach Rosieni, Jurborku oraz Wilna. Od 1848 roku uczył w szkole męskiej w Kownie. W trakcie swojej kariery nauczycielskiej zainteresował się Haskalą.

Pod wpływem m.in. Seniora Sachsa, zajął się pisaniem prozy w języku hebrajskim. Jego pierwsza powieść, nad którą pracował – Sulamit, nigdy nie została wydana. Pierwszą opublikowaną powieścią była Miłość Syjonu z 1853 roku. Mapu był także autorem dwóch podręczników do nauki języków dla dzieci: Hinuch la-noar do języka hebrajskiego oraz Der Hausfranzose do języka francuskiego (napisany w języku niemieckim, przy użyciu alfabetu hebrajskiego). W 1867 roku wydał podręcznik do języka hebrajskiego Amon pedagog.

W tym samym roku przeniósł się do Królewca, gdzie wkrótce zakończył swoje życie.

W 1970 roku opublikowano zbiór jego listów skierowanych do innych maskilów oraz do brata, wydany przez Ben-Cijjona Dinura.