Abraham Jehuda Chein (ukr. Авраам Йегуда Хейн; ur. 1878 w Czernihowie, zm. 5 października 1957 w Jerozolimie) był ukraińskim rabinem chasydzkim oraz myślicielem o poglądach anarcho-pacyfistycznych. Był członkiem chasydzkiej grupy Chabad.
Życiorys
Jego ojcem był Dawid-Czwi-Girsz Khein, naczelny rabin Czernihowa, u którego zdobywał wiedzę religijną. W latach 1909–1918 pełnił funkcję naczelnego rabina w Nowoziwkowie, znajdującym się w obwodzie czernihowskim. Po wybuchu rosyjskiej wojny domowej uciekł do Polski, najpierw do rodziny w Białymstoku, a później do Zoppotu w Niemczech, gdzie w 1919 ponownie objął stanowisko naczelnego rabina. W 1933 roku, po dojściu nazistów do władzy, wyjechał do Francji, a następnie osiedlił się w Izraelu, gdzie w Jerozolimie pełnił rolę rabina w dzielnicy Beit Hakerem.
Poglądy
Chein był zwolennikiem pacyfizmu i propagował niestosowanie przemocy, szczególnie w czasie, gdy żydowska społeczność w Palestynie zmagała się z konfliktami z Arabami oraz Brytyjczykami. W swoich pracach nawiązywał do idei Lwa Tołstoja i Piotra Kropotkina, a także do kabały i chasydyzmu. Z dużym szacunkiem odnosił się do Piotra Kropotkina, nazywając go „cadykiem nowego świata”, którego „dusza jest czysta jak kryształ”.
Najbardziej znanym dziełem rabina Kheina jest jego trzytomowy zbiór esejów במלכות היהדות (pol. „W królestwie judaizmu”).
Przypisy