Abraham Głowacz Zbąski
Abraham Głowacz Zbąski, znany również jako Abraham ze Zbąszynia (ur. ?, zm. przed 10 sierpnia 1441 w Zbąszyniu), był wielkopolskim magnatem, sędzią poznańskim w latach 1432-1440/1441, a także zwolennikiem i wyznawcą husytyzmu. Pełnił rolę dowódcy husytów w Wielkopolsce, był posłem królewskim oraz przeciwnikiem polityki biskupa Zbigniewa Oleśnickiego.
Życiorys
Był synem wojewody mazowieckiego Jana Głowacza z Leżenic i Nowego Dworu oraz Jadwigi z Graboszewa.
Na scenie politycznej zaczął się ujawniać po śmierci Władysława Jagiełły. Wyrażał sprzeciw wobec koronacji Władysława III oraz krytykował działania Zbigniewa Oleśnickiego.
Jego aktywność przyczyniła się do tego, że Zbąszyń stał się jednym z kluczowych ośrodków husytyzmu w Polsce. W bliskiej współpracy ze Spytkiem z Melsztyna, głównym liderem ruchu husyckiego, nawiązał także kontakty z wyznawcami w Czechach.
W obliczu narastającego konfliktu pomiędzy Kościołem a innowiercami, biskup poznański Andrzej Bniński przeprowadził zbrojny atak na Zbąszyń, zmuszając Zbąskiego do porzucenia husytyzmu.
Po śmierci Spytka z Melsztyna, który zginął w bitwie pod Grotnikami w maju 1439 roku, Zbąski, nie mając innej alternatywy, w listopadzie 1440 roku wypędził husytów ze Zbąszynia oraz wszystkich swoich posiadłości, a następnie w Poznaniu przeprowadził publiczny akt abiuracji.
Przypisy
Bibliografia
Maksymilian Rode, Mała encyklopedia teologiczna, Warszawa 1988.
Wielka historia Polski, t. XI A-J, Wydawnictwo Pinnex, ISBN 83-86651-40-7.
Antoni Gąsiorowski, Husyty Abrahama Zbąskiego działalność publiczna, Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka, 36, 1981, s. 139-145.