Abraham ben Szlomo Abulafia
Abraham ben Szlomo Abulafia (urodzony w 1241 roku w Saragossie w Hiszpanii, zmarły w 1291 roku na Comino w archipelagu Wysp Maltańskich) był Żydem sefardyjskim i jednym z czołowych przedstawicieli kabały profetycznej.
Choć pochodził z Saragossy, niemal całe swoje życie spędził w wędrówkach. W wieku 17 lat wyruszył do Ziemi Świętej w poszukiwaniu Dziesięciu Zaginionych Plemion Izraela, które rzekomo miały się znajdować na wschód od mitycznej rzeki Sambation. Jednakże jego młodzieńcze poszukiwania zostały przerwane przez wojnę między mamelukami a Mongołami. Zmuszony do powrotu do Akry, Abulafia następnie udał się do Grecji (miasta Patras, Teby), a później do Italii (do Kapui), gdzie pod okiem rabina Hilela z Werony zgłębiał nauki zawarte w Przewodniku Błądzących (More Newuchim) autorstwa Majmonidesa.
W 1280 roku miał miejsce znany epizod, gdy udał się do Rzymu, mając na celu, jak sądzą niektórzy badacze (m.in. Kaplan, Scholem), nawrócenie papieża na judaizm. Niestety w noc przed planowaną wizytą papież Mikołaj III niespodziewanie zmarł. Abulafia został uwięziony przez franciszkanów na cztery tygodnie, jednak udało mu się uniknąć spalenia na stosie, które przygotowali dla niego strażnicy papiescy. Po tych przeżyciach kabalista zaczął tworzyć pisma prorockie, z których do dzisiejszych czasów przetrwało jedynie Sefer ha-Ot, znane jako Księga Znaku, napisane w 1288 roku. W swoich naukach głosił także bliskie nadejście czasów mesjańskich oraz powrót ducha profetycznego wśród Żydów.
Oskarżony o uzurpację prorocką, schronił się na Comino – jednej z wysp archipelagu Wysp Maltańskich. Głosił mistykę kontemplacji, w której centralnym punktem były litery alfabetu hebrajskiego oraz kombinacje literowe imienia Boga. Za prawdziwe źródło wiedzy mistycznej uważał przede wszystkim Sefer Jecira oraz More Newuchim Majmonidesa.
== Przypisy ==