Aborcja w Islandii
Islandia była jednym z pionierów w kwestii legalizacji aborcji na świecie, wprowadzając wyjątki od zakazu jej przeprowadzania. Ustawa z 1935 roku pozwalała na przerywanie ciąży z przyczyn medycznych, embriopatologicznych oraz kryminalnych, stanowiąc wzór dla wielu innych krajów, które w późniejszych latach wprowadzały podobne regulacje. W 1975 roku przyjęto nową ustawę, dzięki której aborcja mogła być wykonywana w następujących okolicznościach:
- Jeżeli kobieta urodziła kilka dzieci w krótkim odstępie czasu lub minęło niewiele czasu od jej ostatniego porodu.
- W przypadku, gdy kobieta zmaga się z trudną sytuacją rodzinną spowodowaną dużą liczbą dzieci lub chorobą jednego z członków rodziny.
- Gdy ze względu na swój wiek lub niedojrzałość psychiczną kobieta nie jest w stanie zapewnić dziecku odpowiedniej opieki.
- Wystąpienie innych powodów społecznych, które można porównać do wcześniej wymienionych.
- Gdy kontynuacja ciąży lub poród zagraża zdrowiu fizycznemu lub psychicznemu matki.
- Jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że dziecko urodzi się z poważnym upośledzeniem.
- W przypadku, gdy ciężka choroba poważnie ogranicza zdolność jednego z rodziców do opieki nad dzieckiem.
- Jeśli ciąża jest wynikiem gwałtu.
Ustawa zakazuje przeprowadzania aborcji po 16. tygodniu ciąży, chyba że występują uzasadnione powody medyczne lub choroby płodu. Po przeprowadzeniu aborcji, szpital ma obowiązek poinformować kobietę o dostępnych metodach antykoncepcyjnych.
Warto również zauważyć, że liczba aborcji w Islandii w stosunku do liczby urodzeń jest niższa niż w innych krajach skandynawskich, co może być spowodowane bardziej restrykcyjnymi przepisami.