Aborcja w Bułgarii
Aborcja została zalegalizowana w Bułgarii 27 kwietnia 1956 roku, na podstawie zarządzenia ministerstwa zdrowia, które wprowadziło możliwość przeprowadzania aborcji na żądanie w pierwszych dwunastu tygodniach ciąży, pod warunkiem, że od poprzedniej aborcji minęło co najmniej sześć miesięcy.
W związku z malejącą liczbą urodzeń, władze komunistyczne zaostrzyły te regulacje w 1968 roku. Wówczas zakazano wykonywania aborcji kobietom, które nie miały dzieci, chyba że były ku temu poważne powody medyczne lub społeczne. Kobietom, które miały dwoje lub troje dzieci, odradzano podjęcie decyzji o aborcji. Gdy jednak środki perswazji zawiodły, możliwe było przerwanie ciąży.
Ograniczenia te nie dotyczyły przypadków, gdy:
- matka miała mniej niż szesnaście lat,
- ciąża powstała w wyniku przestępstwa,
- występowały poważne powody społeczne.
W kwietniu 1973 roku restrykcje zostały jeszcze bardziej zaostrzone, zabraniając przeprowadzania aborcji kobietom bezdzietnym lub posiadającym tylko jedno dziecko.
Przepis ten nie odnosił się do sytuacji, gdy:
- ciąża zagraża życiu lub zdrowiu matki,
- powstała w wyniku przestępstwa,
- kobieta ciężarna jest małoletnia i bezdzietna,
- ma więcej niż czterdzieści pięć lat i przynajmniej jedno dziecko,
- płód jest ciężko upośledzony.
W roku następnym prawo zostało znowu zliberalizowane, wprowadzając możliwość aborcji na żądanie dla kobiet niezamężnych w pierwszych dziesięciu tygodniach ciąży.
1 lutego 1990 roku przyjęto obecnie obowiązujące ustawodawstwo.
Przewiduje ono aborcję na żądanie:
- w pierwszych dwunastu tygodniach ciąży,
- między dwunastym a dwudziestym tygodniem można przerwać ciążę jedynie ze względów medycznych lub embriopatologicznych,
- po dwudziestym tygodniu jedynie gdy ciąża zagraża życiu matki lub gdy płód jest ciężko upośledzony.
Przypisy