Aborcja w Bangladeszu – ogólny przegląd przepisów oraz praktyk związanych z zabiegiem aborcji w tym kraju.
Prawodawstwo
Zgodnie z przepisami kodeksu karnego z 1860 roku, indukowana aborcja była dozwolona jedynie w sytuacji, gdy istniało zagrożenie dla życia kobiety. W 1972 roku wprowadzono możliwość przeprowadzania aborcji dla kobiet, które zostały zgwałcone w trakcie wojny o niepodległość. Zabieg ten mógł być realizowany wyłącznie w ograniczonej liczbie szpitali rejonowych, po konsultacji z zespołem specjalistów z Bangladeszu, Indii, Wielkiej Brytanii oraz USA. W 1976 roku Krajowa Polityka Demograficzna miała na celu umożliwienie terminacji ciąży w pierwszym trymestrze z powodów medycznych lub społecznych, jednak nowe przepisy nie zostały uchwalone. Mimo to, na podstawie memorandum w ramach Programu Kontroli Populacji i Planowania Rodziny, uznano, że regulacja menstruacji jest jedną z metod krajowego programu planowania rodziny. Rządowe memorandum z 1980 roku wskazuje, że regulacja menstruacji może być przeprowadzana do 8 tygodni od ostatniej miesiączki pod nadzorem lekarza (w praktyce wykonują to inne zawody medyczne), a w późniejszych etapach musi być skierowana do lekarza specjalisty.
Statystyki
W Bangladeszu rocznie przeprowadza się około 800 tysięcy aborcji. Powszechną praktyką przy indukcji aborcji jest wprowadzanie ciał obcych do macicy lub zalecanie intensywnego wysiłku fizycznego, co często prowadzi do poważnych powikłań. Wskaźnik śmiertelności kobiet w Bangladeszu wynosi 3,9 na 1000 żywych urodzeń, z czego 25% tych przypadków to komplikacje wynikające z indukowanej aborcji.
Przypisy