Abolicja podatkowa

Abolicja podatkowa

Abolicja podatkowa to ustawa dotycząca obszaru podatkowego, której celem było umorzenie podatnikom ukrytych zobowiązań podatkowych w zamian za ujawnienie i uregulowanie części zatajonych oszustw podatkowych.

Inicjatorem tej ustawy był Grzegorz W. Kołodko, który w 2002 roku podjął szereg działań mających na celu szybkie i skuteczne rozwiązanie problemów finansów publicznych, a ostatecznie nadanie im charakterystyki czynnika sprzyjającego wzrostowi gospodarczemu.

Ustawa o abolicji podatkowej miała na celu wydobycie przedsiębiorców z narastającej szarej strefy podatkowej. Zachętą dla podatników, czyli dłużników podatkowych, miało być rozwiązanie, które przewidywało, że ujawnione dochody będą opodatkowane stawką wynoszącą 7,5% od wartości niezapłaconych zobowiązań. W przypadku jednak braku skorzystania z tej oferty, represyjność skarbowa miała zostać zaostrzona. W takim wypadku ujawnione przez aparat skarbowy ukryte dochody byłyby karane opodatkowaniem w wysokości 75% od podstawy.

Projekt ten został przekształcony w ustawę, którą przyjął Sejm, jednak zmieniono stawkę podatkową dla ujawnionych dochodów z 7% na 12%. W związku z pojawiającymi się wątpliwościami w różnych środowiskach, ustawa została przekazana do Trybunału Konstytucyjnego, który uznał ją za niezgodną z ustawą zasadniczą. Główna teza Trybunału opierała się na tym, że projekt ten naruszał zasadę równości obywateli wobec prawa. Trybunał stwierdził, że obywatele, którzy regulowali podatki zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie mogą być traktowani gorzej niż ci, którzy łamali przepisy podatkowe. Paradoksalnie to właśnie ta ostatnia grupa miała korzystać z preferencyjnych stawek podatkowych.

== Bibliografia ==

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 listopada 2002 r., w sprawie jednorazowego opodatkowania nieujawnionego dochodu, Monitor Polski 2002, nr 56, poz 763.

S. Owsiak, Finanse Publiczne – teoria i praktyka, Warszawa 2006.