Abha (706)
„Abha” to saudyjska fregata z lat 80. XX wieku, będąca jedną z czterech jednostek typu Madina, które zostały zamówione we Francji. Okręt został zwodowany 23 grudnia 1983 roku w stoczni Constructions industrielles de la Méditerranée w La Seyne-sur-Mer, a do służby w Królewskiej Saudyjskiej Marynarce Wojennej wszedł w kwietniu 1986 roku. Na dzień 2022 roku fregata wciąż znajduje się w aktywnej służbie w składzie floty.
Projekt i budowa
Fregata „Abha” została zamówiona przez rząd Arabii Saudyjskiej w październiku 1980 roku w ramach programu rozbudowy floty „Sawari”, razem z trzema innymi jednostkami bliźniaczymi. Całkowity koszt kontraktu wyniósł 14 milionów franków. Projekt okrętu, oznaczonego jako F 2000, został stworzony specjalnie dla saudyjskiego zamawiającego. Kadłub z gładką pokładówką jest wykonany ze stali i charakteryzuje się wysoką wolną burtą, co zapewnia dobrą dzielność morską.
Fregata została zbudowana w stoczni Constructions industrielles de la Méditerranée w La Seyne-sur-Mer. Stępkę okrętu położono 7 grudnia 1982 roku, a zwodowanie miało miejsce 23 grudnia 1983 roku. Uroczystość wprowadzenia do służby w Królewskiej Saudyjskiej Marynarce Wojennej odbyła się 4 kwietnia 1986 roku. Jednostka otrzymała numer burtowy 706.
Dane taktyczno-techniczne
Okręt jest fregatą rakietową z kadłubem stalowym, podzielonym na czternaście przedziałów wodoszczelnych. Długość całkowita wynosi 115 metrów (106,5 metra na linii wodnej), szerokość 12,5 metra, a zanurzenie 3,4 metra (4,9 metra z opuszczoną anteną sonaru). Wyporność standardowa to 2000 ton, podczas gdy pełna wynosi 2870 ton. Napęd jednostki stanowią cztery silniki wysokoprężne SEMT-Pielstick 16 PA6-BTC o łącznej mocy 32 500 KM, które napędzają dwie śruby przez wały napędowe. Maksymalna prędkość wynosi 30 węzłów. Okręt pomieści 370 ton paliwa, co zapewnia zasięg 8000 Mm przy prędkości 15 węzłów (lub 6500 Mm przy 18 węzłach). Generatory prądotwórcze dostarczają energię elektryczną o łącznej mocy 3480 KM.
Uzbrojenie artyleryjskie obejmuje armatę uniwersalną Creusot-Loire Compact kal. 100 mm L/55, umieszczoną w wieży na dziobie. Kąt podniesienia lufy wynosi od -15 do 80°, waga pocisku 13,5 kg, a donośność pozioma wynosi 15 000 metrów, pionowa natomiast 8000 metrów. Teoretyczna szybkostrzelność wynosi 90 strzałów na minutę, a zapas amunicji to 500 sztuk. Artylerię przeciwlotniczą stanowią dwa podwójne stanowiska działek Breda-Bofors kal. 40 mm L/70, umieszczone po obu stronach komina. Kąt podniesienia wynosi od -13 do 85°, skuteczna donośność to 3500–4000 metrów, a teoretyczna szybkostrzelność to 600 strzałów na minutę, z zapasem amunicji wynoszącym 6300 sztuk.
Na śródokręciu zainstalowane są dwie poczwórne wyrzutnie rakiet przeciwokrętowych Otomat Erato Mk 2. Pocisk osiąga prędkość 0,9 Ma, ma głowicę bojową o wadze 200 kg, a maksymalny zasięg (przy wsparciu śmigłowca) wynosi 180 km. Na dachu hangaru umieszczona jest 8-prowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Crotale, z maksymalnym zapasem 26 rakiet. Pocisk rozwija prędkość 2,3 Ma, jego głowica bojowa waży 15 kg, a zasięg wynosi od 700 do 13 000 metrów, przy pułapie od 4 do 5000 metrów. Okręt dysponuje także czterema wyrzutniami torpedowymi kal. 550 mm na rufie. Torpedy F 17P, które mogą być kierowane przewodowo lub samonaprowadzające, mają głowicę o wadze 250 kg, maksymalną prędkość 40 węzłów oraz zasięg do 20 000 metrów.
Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje dwa radary nawigacyjne Decca TM 1226, radar dozoru nawodnego i powietrznego DRBV 15 Sea Tiger, radar artyleryjski Castor-IIc, sonar kadłubowy Thomson-CSF TSM 2630 Diodon oraz sonar holowany TSM 2630 Sorel. Dodatkowo, na pokładzie zainstalowano zintegrowany system walki Thomson-CSF TAVITAC oraz system zakłóceń Thomson-CSF DR 4000S. Okręt dysponuje również dwiema wyrzutniami celów pozornych Dagaie.
Wyposażenie lotnicze stanowi śmigłowiec SA 365F Dauphin 2, który stacjonuje w hangarze oraz na lądowisku umieszczonym na rufie.
Załoga okrętu składa się z 15 oficerów, 50 podoficerów oraz 114 marynarzy.
Służba
Po podniesieniu bandery i przeszkoleniu załogi, fregata wyruszyła w rejs do Arabii Saudyjskiej. Na końcu 1999 roku jednostka przeszła modernizację w stoczni DCN w Tulonie, która obejmowała m.in. instalację systemu obsługi śmigłowców Samahé 110, aktualizację zintegrowanego systemu walki TAVITAC oraz ulepszenie sonarów i systemów rakietowych. W 2003 roku okręt przeszedł kolejny remont połączony z modernizacją. Fregata wciąż służy w saudyjskiej flocie, stacjonując w Dżuddzie, chociaż spędza w morzu tylko kilka tygodni rocznie (stan na 2022 rok).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Al Madinah. www.deagel.com. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.). Brak numerów stron w książce.
Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). ISSN 1231-014X. Brak numeru strony.
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.). Brak numerów stron w książce.
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.). Brak numerów stron w książce.
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.). Brak numerów stron w książce.
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Jane’s Information Group Ltd, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.). Brak numerów stron w książce.
Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.). Brak numerów stron w książce.