Abel
Abel (data urodzin nieznana, zmarł 29 czerwca 1252) był księciem Szlezwiku od 1232 roku oraz królem Danii w latach 1250-1252. Był synem Waldemara II Zwycięskiego i Berengarii portugalskiej.
W 1237 roku Abel poślubił Matyldę, córkę hrabiego Adolfa IV z Holsztynu. Pod jej wpływem, polityka króla zaczęła koncentrować się na południu (Niemcy). W ramach tej zmiany, Abel zapewnił niemieckim miastom, takim jak Hamburg, Lübeck, Rostock i Wismar, zrzeszonym w rozwijającej się od 1241 roku Hanzie, szerszy dostęp do duńskich portów oraz rynku rybnego.
Po objęciu tronu przez jego brata Eryka IV, Abel rozpoczął wieloletnią wojnę domową. Konflikt ten zakończył się w 1250 roku, kiedy to król zginął w podejrzanych okolicznościach podczas uczty zorganizowanej przez Abla. W związku z tym Abel objął tron w atmosferze oskarżeń o zamordowanie swojego brata, co zaowocowało powiedzeniem „Abel z imienia, Kain z uczynków” (duń. Abel af navn, Kain af gavn).
Panowanie Abla trwało około półtora roku. Wzrost podatków doprowadził do buntu Fryzów; wyprawa zbrojna przeciwko nim zakończyła się klęską w 1252 roku pod Oldenswort, a Abel został zamordowany przez kołodzieja Hennera na moście w Husum, w pobliżu Eiderstedt, podczas ucieczki z pola przegranej bitwy.
W tym czasie jego starszy syn, kilkunastoletni Waldemar, był na studiach w Paryżu. Po powrocie został ujęty przez biskupa Kolonii, a sytuację tę wykorzystał brat Abla, Krzysztof I, który ogłosił się królem. W obliczu wewnętrznych niepokojów, Krzysztof I został jednak zmuszony do mianowania Waldemara księciem Szlezwiku rok później, co miało znaczący wpływ na południową granicę Danii aż do współczesności.
Przypisy
Linki zewnętrzne