Abdureim Reşidov

Abdureim Reşidov (ros. Абдраим Измаилович Решидов, ur. 24 lutego?/8 marca 1912 r. we wsi Mamaşay, obecnie Orłowka, w pobliżu Sewastopola; zm. 24 października 1984 r. w Symferopolu) był radzieckim lotnikiem wojskowym, w stopniu podpułkownika lotnictwa oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

Reşidov był Tatarzem krymskim. Ukończył 5 klas szkoły do 1929 roku, a następnie pracował w warsztatach lotniczych. W 1932 roku zdobył wykształcenie w szkole lotniczej w Symferopolu. Od listopada 1933 roku służył w Armii Czerwonej, gdzie uczył się w wojskowej szkole lotniczej w Ługańsku, a następnie w Odessie (do grudnia 1934). Był pilotem w 10. eskadrze w Charkowskim Okręgu Wojskowym, a od maja 1938 do kwietnia 1940 roku służył w oddziale lotniczym szkoły artylerii zenitowej w Sewastopolu. Od kwietnia do czerwca 1940 roku był pilotem w 160. rezerwowym pułku lotniczym, a potem pełnił funkcję starszego lotnika i dowódcy klucza w 5. pułku lotnictwa bombowego w Odeskim Okręgu Wojskowym.

W okresie od czerwca 1941 do lipca 1942 roku dowodził kluczem i eskadrą 5. pułku lotnictwa bombowego/8. gwardyjskiego pułku lotnictwa bombowego na Froncie Południowym. Brał udział w walkach obronnych w Mołdawii, na południu Ukrainy oraz w Donbasie, a także w operacji obronnej i zaczepnej w Rostowie, operacji barwienkowo-łozowskiej oraz w bitwie charkowskiej. W czerwcu 1943 roku ukończył kursy doskonalenia w Wojskowej Akademii Powietrznej, która została ewakuowana do Czkałowa (obecnie Orenburg), po czym objął dowództwo eskadry 15. samodzielnego zapasowego pułku lotniczego w obwodzie saratowskim. Od października 1943 do maja 1945 roku był dowódcą eskadry i zastępcą dowódcy 854. pułku lotnictwa bombowego/162. gwardyjskiego pułku lotnictwa bombowego, walcząc na Froncie Stepowym (październik 1943), 2. (październik 1943-lipiec 1944) oraz 1. Froncie Ukraińskim (lipiec 1944-maj 1945). Uczestniczył w bitwie o Dniepr, operacjach kirowohradzkiej, korsun-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej, górnośląskiej, berlińskiej oraz praskiej. Wykonał 191 lotów bojowych, atakując siły żywe i sprzęt wojskowy wroga, a jego załoga strąciła 8 nieprzyjacielskich samolotów podczas walk powietrznych. 16 stycznia 1945 roku bombardował niemieckie pociągi w okolicach stacji Skarżysko-Kamienna.

Po zakończeniu wojny, do lipca 1947 roku, służył w Siłach Powietrznych jako zastępca dowódcy 162. gwardyjskiego pułku lotnictwa bombowego w Centralnej Grupie Wojsk w Austrii. Od lipca do września 1947 roku pełnił rolę lotnika-inspektora ds. techniki pilotażu w 8. Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Bombowego, a od września 1947 do marca 1949 roku był zastępcą dowódcy 80. gwardyjskiego pułku lotnictwa bombowego w Centralnej Grupie Wojsk. W listopadzie 1949 roku ukończył wyższe kursy oficerskie w Lipiecku i objął stanowisko zastępcy dowódcy 55. pułku lotnictwa bombowego. Od marca do czerwca 1950 roku dowodził 836. pułkiem lotnictwa bombowego w Nadmorskim Okręgu Wojskowym. W czerwcu 1950 roku został zwolniony z armii, jednak już w październiku tego samego roku został przywrócony do służby, jako zastępca dowódcy szkolnego pułku lotniczego w wojskowej szkole lotniczej w Engelsie. Od lutego do lipca 1953 roku dowodził 857. pułkiem lotnictwa bombowego w Białoruskim Okręgu Wojskowym, a od czerwca 1953 do kwietnia 1954 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy 13. gwardyjskiego pułku lotnictwa bombowego w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym. Od kwietnia do grudnia 1954 roku był szefem sztabu 1106. pułku lotnictwa bombowego w Zakaukaskim Okręgu. Od lutego 1955 do lutego 1957 roku pełnił rolę szefa sztabu 751. pułku lotnictwa bombowego na Kamczatce (w Dalekowschodnim Okręgu Wojskowym), a od lutego 1957 do maja 1958 roku był zastępcą szefa sztabu 243. Mieszanej Dywizji Lotniczej na Kamczatce. Następnie został zwolniony do rezerwy w stopniu podpułkownika.

Po zakończeniu kariery wojskowej, mieszkał w Stawropolu, a później w Nalczyku, gdzie pracował jako szef działu zaopatrzenia materiałowo-technicznego w Zarządzie Transportu Samochodowego Kabardyno-Bałkarskiej ASRR. Od 1968 roku osiedlił się w Symferopolu.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (27 czerwca 1945)
Order Lenina (dwukrotnie, 23 lutego 1945 i 27 czerwca 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie, 23 lutego 1942, 15 maja 1945 i 3 listopada 1953)
Order Aleksandra Newskiego (21 września 1944)
Order Czerwonej Gwiazdy (20 czerwca 1949)
Medal „Za zasługi bojowe” (3 listopada 1944)
Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (Czechosłowacja)
I inne medale ZSRR oraz zagraniczne odznaczenia.