Abdurachman Danijałow

Abdurachman Danijałowicz Danijałow

Abdurachman Danijałowicz Danijałow (ros. Абдурахман Даниялович Даниялов, urodzony 22 sierpnia 1908 roku we wsi Rugudża w Dagestanie, zmarł 24 kwietnia 1981 roku w Moskwie) był radzieckim politykiem, który pełnił funkcję członka KC KPZR w latach 1956-1971 oraz przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych/Rady Ministrów Dagestańskiej ASRR od 1940 do 1948 roku.

W latach 1924-1928 Danijałow uczył się w technikum pedagogicznym. Od 1928 roku był członkiem WKP(b), a w latach 1928-1929 pełnił rolę sekretarza odpowiedzialnego gunibskiego okręgowego komitetu Komsomołu w Dagestanie. W okresie od 1929 do marca 1930 roku był kierownikiem wydziału agitacyjno-propagandowego Dagestańskiego Komitetu Obwodowego Komsomołu, a następnie szefem Głównego Zarządu Ludowego Komisariatu Oświaty Dagestańskiej ASRR. W latach 1930-1935 studiował w Moskiewskim Instytucie Inżynierów Transportu Wodnego, a od 1936 do lutego 1937 roku kierował wydziałem Zarządu Gospodarki Wodnej Dagestańskiej ASRR.

Od lutego 1937 do kwietnia 1939 roku był ludowym komisarzem rolnictwa Dagestańskiej ASRR. Później, od kwietnia do lipca 1939 roku, kierował Wydziałem Gospodarki Rolnej Dagestańskiego Komitetu Obwodowego WKP(b), a od lipca 1939 do 1940 roku był III sekretarzem Dagestańskiego Komitetu Obwodowego WKP(b). Od 1940 do grudnia 1948 roku zajmował stanowisko przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych/Rady Ministrów Dagestańskiej ASRR. W czasie II wojny światowej był członkiem Rady Wojskowej 44 Armii oraz Machaczkałskiego Komitetu Obrony. W 1947 roku ukończył zaocznie Wyższą Szkołę Partyjną przy KC WKP(b).

Od 3 grudnia 1948 do 29 listopada 1967 roku pełnił funkcję I sekretarza Dagestańskiego Komitetu Obwodowego WKP(b)/KPZR, a od listopada 1967 do 1970 roku był przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej Dagestańskiej ASRR. Po zakończeniu kariery zawodowej przeszedł na emeryturę. W latach 1952-1956 był zastępcą członka, a od 25 lutego 1956 do 30 marca 1971 roku członkiem KC KPZR. W lutym 1969 roku uzyskał tytuł kandydata nauk historycznych, a we wrześniu 1974 roku doktora nauk historycznych. Od 1971 roku aż do swojej śmierci był starszym pracownikiem naukowym w Instytucie Orientalistyki Akademii Nauk ZSRR. Był również deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR w kadencjach od 2 do 7 oraz członkiem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR w latach 1950-1962 i 1966-1970.