Abdiasz (prorok)

Abdiasz

Abdiasz (hebr.) עֹבַדיָה 'Abhadjah’ (oznacza Sługa Jahwe), (łac.) Abdias (V wiek p.n.e. ?) – jeden z dwunastu biblijnych proroków mniejszych. Spisał księgę biblijną nazwaną jego imieniem, Księgę Abdiasza, która jest najkrótszą księgą Starego Testamentu, liczącą jedynie 21 wersetów. Prawdopodobnie pochodził z Judy.

Wiadomości o Abdiaszu

O Abdiaszu nie ma zbyt wielu informacji. Jego krótka księga nie zawiera praktycznie żadnych szczegółów dotyczących autora, poza pierwszym wersem, który mówi, że jest to „widzenie Abdiasza”. Ponieważ w księdze nie wspomniano o zniszczeniu świątyni, a istnieje odniesienie do zjednoczenia Izraela i Judy, sądzi się, że nie dotyczy ona zniszczenia Jerozolimy przez Nabuchodonozora (587/586 p.n.e.), lecz o spustoszenie Jerozolimy w czasach Jorama (849–841 p.n.e.). W związku z tym przypuszcza się, że została napisana w IX wieku p.n.e. Inna teoria natomiast łączy powstanie księgi z zburzeniem Jerozolimy przez Nabuchodonozora i umiejscawia działalność Abdiasza w VI wieku p.n.e. Ze względu na podobieństwa z księgą proroka Jeremiasza, istnieje również możliwość, że obaj prorocy czerpali z wspólnego źródła.

Księga Abdiasza

Treść księgi

Księga Abdiasza jest niemal dosłownym powtórzeniem fragmentu Księgi Jeremiasza (Jr 49, 7-22). Prorok występuje w niej przeciwko Edomitom, przepowiadając ich zniszczenie za odmowę wsparcia ludu Bożego w trudnych czasach. Po zniszczeniu Jerozolimy Edomici, zadowoleni z tego faktu, zaczęli napadać na Judę, co prawdopodobnie skłoniło Abdiasza do wystąpienia przeciwko nim.

Znaczenie teologiczne

Księga Abdiasza zapowiada przyszły triumf Izraela. Jej teologiczne przesłanie podkreśla jedyność Boga, który rządzi narodami i w „dniu Jahwe” dokona ostatecznego rozrachunku z wrogami. Abdiasz akcentuje sprawiedliwość Boga oraz uprzywilejowaną pozycję Izraela jako nosiciela tradycji mesjańskiej.

Abdiasz w tradycji rabinicznej

Według Talmudu Abdiasz był konwertytą żydowskim pochodzącym z Edomu, potomkiem Elifaza, przyjaciela Hioba. Tradycja rabinicka głosi, że Abdiasz został wybrany do prorokowania przeciw Edomowi, ponieważ sam był Edomitą. Identyfikowany jest z Obadiaszem, zarządcą pałacu króla Achaba. Co więcej, żyjąc w towarzystwie bezbożnych Achaba i Izebel, nie przyjął ich złych obyczajów, co czyniło go odpowiednim do prorokowania przeciw potomkom Ezawa, który nie podążył za pobożnością Izaaka i Rebeki.

W tej tradycji uważa się, że Abdiasz otrzymał dar prorokowania w nagrodę za ukrycie stu dwudziestu ośmiu proroków przed prześladowaniami ze strony Jezebel. Ukrył ich w dwóch jaskiniach, aby, w przypadku odkrycia jednego z ukrywających się, ci w drugim mogli ocaleć (1 Księga Królewska 18:3, 4).

Abdiasz był bardzo zamożny, jednak całe swoje bogactwo przeznaczył na utrzymanie ubogich proroków. Aby móc ich dalej wspierać, musiał pożyczyć pieniądze od syna Achaba, Jehorama (midrasz Exodus Rabbah XXXI 3). Jego bojaźń Boża była o jeden poziom wyższa niż bojaźń Boża Abrahama – a gdyby dom Achaba zasłużył na błogosławieństwo Boże, to dzięki Abdiaszowi (Sanhedrin I.c.).

Abdiasz w tradycji chrześcijańskiej

Abdiasz jest czczony przez prawosławie oraz wiele Kościołów wschodnich. W Kościele koptyjskim jego święto przypada na 10 stycznia, w prawosławiu na 19 listopada, a w kalendarzu ormiańskim obchodzone jest 31 lipca, kiedy to świętuje się wszystkich proroków mniejszych. W katolickim Martyrologium Romanum jego wspomnienie przypadło na 19 listopada.

Według tradycji chrześcijańskiej grób proroka znajdował się w Samarii.