Abd ar-Rahman II
Abd ar-Rahman II, znany również jako Abū l-Mutarraf `Abd ar-Rahmān ibn al-Hakam (urodzony w 792 roku w Toledo, zmarły 22 września 852 roku w Kordobie), był czwartym emirem z dynastii Umajjadów w Hiszpanii oraz emir Kordoby w latach 822-852. Był synem al-Hakama I.
Życiorys
Abd ar-Rahman II był mecenasem kultury oraz sztuki. W czasie jego rządów na dworze w Kordobie działał Zirjaba, arabski muzyk, astronom i geograf, który miał znaczący wpływ na gust swojego patrona.
Oddziaływanie stolicy emiratu na kulturę Hiszpanii na Półwyspie Iberyjskim doprowadziło do powstania nowego stylu, określanego jako mozarabski. W wyniku tego procesu nastąpiła także arabizacja części lokalnego społeczeństwa al-Andalus, w szczególności elit chrześcijańskich, które później nazwano Mozarabami.
Emir był również opiekunem berberyjskiego teologa islamskiego, Jahji Ibn Jahji. Pod jego wpływem przyjął doktrynę malikicką, która z czasem zyskała popularność wśród muzułmanów w Andaluzji.
W zakresie administracji Abd ar-Rahman II wprowadził reformy, opierając się na wzorcach sasanidzkich. Toczył również spór z biskupem Kordoby, Eulogiuszem, który zachęcał swoich wiernych do dobrowolnego męczeństwa za wiarę. W odpowiedzi na te działania emir zwołał sobór, który potępił nauki Eulogiusza.
W trakcie jego panowania, w 844 roku, miało miejsce pierwsze najazd Normanów na Półwysep Iberyjski, podczas którego zaatakowano m.in. Sewillę i Lizbonę.
Przypisy
Bibliografia
Małgorzata M. Hertmanowicz-Brzoza, Kamil K. Stepan, Słownik władców świata, Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2005, ISBN 83-7435-077-6, OCLC 749692036. Brak numerów stron w książce.