Abd al-Malik al-Muzaffar
Abd al-Malik al-Muzaffar, wcześniej znany jako Sajf ad-Daula, a później al-Muzaffar (zmarł 20 października 1008), był synem Almanzora i rzeczywistym władcą Kalifatu Kordoby od 1002 roku aż do swojej śmierci.
Podobnie jak jego ojciec, Almanzor, al-Muzaffar był główną siłą stojącą za kalifatem Kordoby. Jego siedmioletnie rządy charakteryzowały się okresem pokoju i dobrobytu. Historycy późniejszych czasów porównywali ten okres do satibu al-arusa, czyli pierwszych siedmiu dni małżeństwa, nazywając go złotym wiekiem, które zakończyło się wraz z wybuchem fitny andaluzyjskiej (wojen domowych) w 1009 roku. Kluczowe źródła dotyczące rządów al-Muzaffara to prace Zachira Ibn Bassama, Bajana Ibn Izariego oraz Ibn al-Chajba. 10 sierpnia 1002 roku, zaledwie kilka dni po śmierci ojca, Abd al-Malik został mianowany na urząd hadżiba (odpowiednika wezyra lub pierwszego ministra) przez kalifa Hiszama II. Obniżył podatki nałożone na mieszkańców Kordoby o jedną szóstą i usunął arabskich arystokratów z administracji. Z łatwością radził sobie z kilkoma spiskami wymierzonymi przeciwko niemu.
Z militarnego punktu widzenia Abd al-Malik ściśle przestrzegał strategii swojego ojca. Co roku prowadził kampanie letnie (sa’ifa) lub zimowe (szatija) przeciwko chrześcijańskim potęgom znajdującym się poza marszami (tughur). W 1003 roku zaatakował południową Francję (dzisiejsza Katalonia), niszcząc okolice Barcelony i burząc 35 fortec. W 1005 roku uderzył w Kastylię, a w 1006 roku na Nawarrę, zapewne z zamiarem zajęcia Pampeluny, do której się zbliżył, ale jej nie zdobył. Rok później, w 1007 roku, ponownie zaatakował Kastylię w kampanii znanej jako „zwycięski nalot” (Ghazat an-Nasr), w wyniku której zdobył Clunię i uzyskał ogromny łup. To osiągnięcie przyniosło mu tytuł „zwycięzcy” (al-Muzaffar), zastępując tytuł „miecz dynastii” (sajf ad-daula). Zimą 1007–1008 roku zdobył zamek San Martin. Zmarł na dusznicę bolesną, przygotowując się do kolejnej kampanii przeciwko Kastylii. Jego następcą został jego brat Abd ar-Rahman Sanchuelo.
Przypisy
Bibliografia
Jerrilynn Dodds (red.): Al-Andalus. The Art of Islamic Spain. Nowy Jork: Metropolitan Museum of Art, 1992. ISBN 0-87099-636-3.
Lévi-Provençal, Évariste (1993). „al-Muẓaffar„. W: Bosworth, C. E.; van Donzel, E.; Heinrichs, W. P. & Pellat, Ch. (red.). The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume VII: Mif–Naz. Leiden: E. J. Brill. s. 815–816.