Abd al-Aziz ibn Abd ar-Rahman ibn Fajsal ibn Turki ibn Abd Allah ibn Muhammad Al Su’ud, powszechnie znany jako Ibn Saud, urodził się 24 listopada 1880 roku w Rijadzie, a zmarł 9 listopada 1953 roku w at-Ta’if. Był on twórcą nowoczesnego państwa saudyjskiego oraz królem Arabii Saudyjskiej w latach 1932–1953.
Życiorys
Ibn Saud był potomkiem imama Muhammada ibn Su’uda, który zmarł w 1765 roku i założył dynastię saudyjską, a także w 1744 roku państwo wahhabitów ze stolicą w ad-Dirijji. Jego dzieciństwo upłynęło na wygnaniu w Kuwejcie, gdzie jego rodzina musiała uciekać przed rodem Raszydów. W 1902 roku odzyskał Rijad i ogłosił się jego władcą.
Jako przywódca religijny wahhabitów oraz wódz plemienny, rozpoczął podbój księstw Półwyspu Arabskiego, zdobywając Al-Hasę w 1913 roku, Nadżd w 1921 roku (gdzie ogłosił się sułtanem), a następnie al-Hidżaz około 1926 roku, gdzie w Mekce ogłosił się królem. W 1930 roku zdobył Asir oraz inne tereny. W rezultacie, 14 sierpnia 1932 roku, ogłosił powstanie nowego państwa, Arabii Saudyjskiej, i przyjął tytuł króla.
W 1934 roku prowadził zwycięską wojnę z Jemenem, a 20 maja tego samego roku podpisał traktat z Imamem Jahją w at-Ta’if.
Ibn Saud stworzył państwo, które uznały wszystkie znaczące mocarstwa. Związał je z USA zarówno militarnie, poprzez umieszczenie baz wojskowych, jak i gospodarczo, udzielając koncesji na wydobycie ropy naftowej.
W 1938 roku odkryto złoża ropy naftowej w Arabii Saudyjskiej, co znacząco zwiększyło bogactwo rodziny Saud. Ibn Saud postanowił część tych zysków przeznaczyć na poprawę życia obywateli swojego państwa. Zainicjował również skuteczną walkę z przestępczością, szczególnie z atakami na pielgrzymów zmierzających do Mekki i Medyny.
Podczas II wojny światowej Arabia Saudyjska zachowała neutralność, jednak sam król był postrzegany jako sprzyjający aliantom. Wskazywało na to zerwanie przez niego stosunków dyplomatycznych z Niemcami i Włochami. W 1945 roku, po konferencji Wielkiej Trójki w Jałcie, spotkał się z prezydentem USA Franklinem Delano Rooseveltem, aby omówić wspólne interesy po wojnie. W zamian za wsparcie USA w zapewnieniu bezpieczeństwa jego dynastii, zobowiązał się do współpracy z amerykańskimi firmami naftowymi działającymi na Półwyspie Arabskim.
Szacuje się, że miał od 50 do ponad 200 potomków, wszyscy jego synowie noszą przydomek „ibn (bin) Abd al-Aziz Al Su’ud”. Po śmierci najstarszego syna Ibn Su’uda, księcia Turkiego ibn Abd al-Aziza w 1919 roku, prawo sukcesji przeszło na kolejnych synów Ibn Su’uda, co sprawiło, że wszyscy kolejni królowie Arabii Saudyjskiej byli jego przyrodnimi braćmi: Su’ud IV (1902-1969), Fajsal II (1904-1975), Chalid (1913-1982), Fahd (1923-2005), Abd Allah (1924-2015) oraz obecny król Salman. Prawo Arabii Saudyjskiej od 1992 roku gwarantuje, że królem może być jedynie potomek Ibn Su’uda. Jego synami byli również książęta Sultan (zm. 22.10.2011), Najif (zm. 18.06.2012) i Abd ar-Rahman (zm. 13.07.2017).
Zmarł w 1953 roku w at-Ta’if, gdzie w lecie zwyczajowo przenosi się dwór saudyjski. Jego ciało zostało pochowane w Mekce.
Bibliografia
Bernd Jordan, Aleksander Lenz: Księga 100 polityków stulecia. tłum. A. Sąpoliński, wyd. Interart, Warszawa 1997, ISBN 83-7060-508-7.
Przypisy