Abbey Road
Abbey Road to jedenasty album studyjny legendarnej angielskiej grupy The Beatles, który swoją premierę miał 26 września 1969 roku w Wielkiej Brytanii oraz 1 października 1969 roku w Stanach Zjednoczonych. Jest to ostatni album, który zespół nagrał wspólnie, chociaż został wydany jako przedostatni, przed albumem Let It Be.
Nagrania odbywały się od 22 lutego do 18 sierpnia 1969 roku w londyńskim studiu Abbey Road.
Geneza albumu
Po nieudanych sesjach nagraniowych do albumu Let It Be (pierwotnie noszącego tytuł Get Back), członkowie The Beatles zaproponowali producentowi George’owi Martinowi, aby ponownie się zebrali i nagrali płytę „jak za dawnych dobrych czasów”, ignorując konflikty, które narosły podczas nagrywania albumu The Beatles (znanego także jako Biały album). Martin zgodził się, co zaowocowało powstaniem albumu Abbey Road.
Cechy charakterystyczne albumu
Album szczególnie wyróżnia się utworem Something, skomponowanym przez George’a Harrisona. Ta piosenka, obok Here Comes the Sun, podkreśla jego talent kompozytorski, który można porównać z twórczością Lennona i McCartneya. Drugi z wymienionych utworów oparty jest na wcześniejszej kompozycji Harrisona i Erica Claptona, napisanej dla zespołu Cream, zatytułowanej Badge. Inne znane utwory z albumu Abbey Road to Come Together Lennona oraz Oh, Darling McCartneya.
Abbey Road Medley
Na drugiej stronie albumu znajduje się szesnastominutowa wiązanka, składająca się z krótkich utworów (niektóre z nich są przerywane), które zostały połączone przez The Beatles. Większość tych piosenek powstała i została nagrana w wersji demo podczas sesji do White Album oraz Let It Be. Całość otwiera utwór You Never Give Me Your Money McCartneya (luźno nawiązujący do problemów finansowych zespołu z wytwórnią Apple), po którym następują trzy kompozycje Lennona: Sun King (z charakterystycznymi harmoniami wokalnymi Lennona, McCartneya i Harrisona), Mean Mr. Mustard (napisana podczas słynnej podróży The Beatles do Indii) oraz Polythene Pam. Następnie znajdują się cztery utwory McCartneya: She Came in Through the Bathroom Window (napisana po tym, jak jedna z fanek włamała się do rezydencji Paula, prawdopodobnie przez okno w łazience), Golden Slumbers (oparta na XIX-wiecznym wierszu Thomasa Dekkera), Carry That Weight (jedna z nielicznych piosenek, w której śpiewają wszyscy czterej Beatlesi), a na końcu – ironiczna puenta The End, zawierająca pierwsze i jedyne solo perkusyjne Starra nagrane na taśmę za jednym razem (obecne na oryginalnej wersji albumu), a także żywiołowe solówki gitarowe Lennona, McCartneya i Harrisona (wersja alternatywna z solówką gitary prowadzącej Harrisona oraz solo perkusyjnym Starra znajduje się na płycie 3 wydania The Beatles Anthology).
Krótki utwór Her Majesty, zamykający drugą stronę albumu, początkowo miał być częścią wiązanki. McCartney był jednak niezadowolony z jego brzmienia i nakazał jego usunięcie. Inżynier studia, Geoff Emerick, miał jednak polecenie, aby nie wyrzucać niczego, co stworzyli The Beatles – umieścił Her Majesty po wiązance, wprowadzając dwudziestosekundową przerwę ciszy. Zespół docenił ten przypadkowy, intrygujący efekt i piosenka pozostała na albumie. Na większości okładek płyty Her Majesty nie jest wymieniony, jednak jego tytuł jest widoczny na naklejce na samej płycie winylowej. Uważne słuchanie pozwala wychwycić ostatnią nutę utworu Mean Mr. Mustard, po którym Her Majesty był pierwotnie umieszczony przed usunięciem.
Słynna fotografia
Jak wspomina Geoff Emerick, początkowo planowano dla albumu tytuł Everest (od nazwy papierosów, które palił). Na okładce miało znajdować się zdjęcie The Beatles w Himalajach. Ostatecznie pomysł ten został porzucony – tytuł zmieniono na Abbey Road, a zdjęcie na okładkę wykonano na ulicy podczas przerwy w nagrywaniu. Ta fotografia stała się jedną z najsłynniejszych i najczęściej naśladowanych okładek w historii rocka. Wokół niej narosła pewna legenda – szczegóły na zdjęciu doprowadziły do plotek o rzekomej śmierci Paula McCartneya. Paul jest na zdjęciu boso, idzie w innym tempie niż pozostali członkowie zespołu i trzyma papierosa, a tablica rejestracyjna z numerem „281F” (czytana jako „28 if” – przy czym „i” w rzeczywistości to „1”) miała sugerować, że miałby 28 lat, gdyby żył (ang. if – „gdyby”). Dla jasności, Paul miał 27 lat w momencie wydania Abbey Road.
Mężczyzna stojący na chodniku w tle po prawej stronie to amerykański turysta, Paul Cole. Nie był świadomy, że został uwieczniony na zdjęciu, aż do momentu, gdy zobaczył okładkę kilka miesięcy później. Z garbusa stojącego po lewej stronie, fani ukradli tablicę rejestracyjną, a samo auto ostatecznie trafiło do Automuseum Volkswagen w Wolfsburgu.
Fotografia przyczyniła się do tego, że konkretne przejście dla pieszych przy ulicy Abbey Road stało się popularną atrakcją turystyczną. Codziennie można spotkać turystów pozujących do zdjęć w charakterystycznej pozie, jak na okładce albumu, nie zważając na to, że ulica nie jest zamknięta dla ruchu.
Obecnie, po drugiej stronie, w tzw. wschodnim Londynie, znajduje się Abbey Road, oraz otwarta w 2011 roku stacja DLR, która jest związana z popularnym przejściem, oferując reklamy oraz wskazówki, jak dotrzeć na miejsce, umieszczone przez władze Transport for London.
Wyróżnienia
W 2003 roku album został sklasyfikowany na 14. miejscu na liście 500 albumów wszech czasów według magazynu Rolling Stone. W tym samym roku kanał telewizyjny VH1 uznał Abbey Road za ósmy najlepszy album wszech czasów.
Lista utworów
Wszystkie utwory zostały napisane przez duet Lennon/McCartney, z wyjątkiem wymienionych poniżej:
Uwagi:
- Her Majesty występuje jako „ukryty utwór (hidden track)”, nie był uwzględniony na większości okładek albumu.
- Utwory od 3 do 7 na drugiej stronie czasami występują jako jeden utwór – („The Abbey Road Medley”).