Abbad II
Abbad II, właściwie Abu ʿAmr ʿAbbad al-Mutadid, w języku arabskim المعتضد بالله أبو عمرو عبَّاد (zm. 28 lutego 1069) – emir taify Sewili w latach 1042–1069, reprezentant dynastii Abbadytów.
Życiorys
Jego ojciec, Abbad ibn Muhammad Abu Amr, ogłosił w 1023 roku niezależność Sewilli od Kalifatu Kordobańskiego. 25 stycznia 1042 roku Abbad odziedziczył po nim władzę. Aby zachować pokojowe relacje z Ferdynandem I Wielkim, królem Kastylii i Leónu, prowadził politykę tolerancji religijnej. Zajął się opieką nad chrześcijanami oraz przekazał relikwie św. Izydora do Leónu.
Podczas swojego panowania rozszerzył terytorium swojego państwa, podbijając wiele mniejszych taif: Mértolę (1044–1045), Huelvę (1051), Algeciras (1055), Rondę (1065) oraz Arcos (1069). W celu umocnienia swojej władzy nie ograniczył się jedynie do przyjęcia hołdu, lecz także zamordował podbitych emirów, dusząc ich w łaźni. Prowadził wojny z Grenadą i Badajoz, jednak bez wyraźnych rezultatów. W 1063 roku, pod presją Ferdynanda, został zmuszony do złożenia mu hołdu. Został zamordowany na zlecenie swojego młodszego syna Isma’ila. Po jego śmierci rządy objął starszy syn Muhammad. Abbad II jest zapamiętany przez kronikarzy jako poeta oraz mecenas sztuki.
Przypisy
Bibliografia
- Abbadyci. W: Britannica: Edycja polska. Mortimer Jerome Adler (red.); Wojciech Wolarski (red. wyd. pol.); Czesław Andruszko i in. (aut. wyd. pol.); Piotr Adamczyk i in. (tłum. z ang.); Andan Abbas i in. (oprac.). T. 1: A – An. Poznań: „Kurpisz”, 1997, s. 27–28. ISBN 83-86600-55-1.
- Alan Axelrod, Charles Phillips: Władcy, tyrani, dyktatorzy: Leksykon. Zbigniew Dalewski (tłum. z ang.). Warszawa: „Politeja”, 2000. ISBN 83-7227-478-9. Brak numerów stron w książce.