Abbad I, znany jako Abbad ibn-Muhammad abu-’Amr (zm. 1042), był władcą muzułmańskiej Sewilli i założycielem dynastii Abbadytów, która rządziła na obszarze dzisiejszej Hiszpanii.
Życiorys
Data urodzenia Abbada I nie jest znana, a informacje na temat jego wczesnej kariery są ograniczone. W latach dwudziestych XI wieku pełnił rolę kadiego, czyli zarządcy Sewilli. W 1023 roku objął władzę nad tym miastem. Swoją pozycję umacniał, gromadząc wokół siebie lokalnych możnowładców, którzy byli znużeni długotrwałą anarchią panującą w Kalifacie Kordobańskim. W 1031 roku większość muzułmańskiej Hiszpanii uznała zwierzchność Abbada I. W trakcie swoich niemal dwudziestoletnich rządów Abbad prowadził długotrwałe konflikty z królem Kastylli Ferdynandem I oraz królem Aragonii Ramiro I, a także z mniejszymi muzułmańskimi władcami. Te wojny wzmocniły jego pozycję i położyły fundamenty pod dynastię Abbadytów, która trwała aż do 1091 roku.
Literatura
Alex Axelrod, Charles Phillips, Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.