Abba transversa to gatunek pająka należący do rodziny krzyżakowatych, będący jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju Abba.
Taksonomia
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 1912 roku przez Williama Josepha Rainbowa pod nazwą Araneus transversus. Miejscem typowym dla tego gatunku są Blackall Ranges w australijskim Queenslandzie. W 2023 roku Pedro de S. Castanheira oraz Volker W. Framenau przeprowadzili redeskrypcję tego gatunku, umieszczając go w nowym, monotypowym rodzaju Abba, którego nazwa nawiązuje do szwedzkiego zespołu muzycznego ABBA.
Morfologia
Pająki te osiągają długość od 3 do 3,5 mm u samców oraz od 4 do 4,5 mm u samic. Karapaks jest dłuższy niż szerszy, o gruszkowatym kształcie i zielonym ubarwieniu. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest w dwóch szeregach, przy czym największe są oczy przednio-boczne, które nieco wystają poza kontur karapaksu. Oczy tylno-środkowe znajdują się nieco bardziej z przodu niż tylno-boczne, które z kolei leżą na wspólnych wzgórkach z oczami przednio-bocznymi. Jamka karapaksu jest poprzeczna u obu płci. Szczękoczułki mają po trzy zęby równych rozmiarów na krawędziach tylnych i przednich. Szczęki, niemal kwadratowe, są żółte z ciemnymi brzegami z przodu. Warga dolna jest szersza niż dłuższa, natomiast sternum jest dłuższe niż szerokie i również zielone. Kolejność długości par zielonych odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: I, IV, II, III. U samca pierwsza para odnóży ma około pięciu silnych, makroskopowych szczecin prolateralnych na goleniach. Opistosoma (odwłok) jest nieco dłuższa niż szersza, ma owalny kształt, jest lekko spłaszczona grzbietobrzusznie i nie ma guzków barkowych ani sigilli. Jej wierzch jest beżowy do szarego z parą ciemnych kropek pośrodkowych oraz białym nalotem, a spód jest zielony.
Genitalia samicy mają płytkę płciową o zaokrąglonej podstawie, z szerokim i mocno zesklerotyzowanym przedsionkiem, w którym w tylnej części znajdują się otwory kopulacyjne. Przedsionek jest długi, zaopatrzony w kieszonkę końcową trzonka, a spermateka jest większa, kulista do jajowatej. Samiec dysponuje nogogłaszczkami z dwoma szczecinkami na rzepce, podłużnym i hakowatym paracymbium, niemal kwadratową apofizą medialną z zesklerotyzowanym i palcowatym wierzchołkiem, słabo rozwiniętym radix, a także szerszą niż dłuższą oraz zaokrągloną apofizą terminalną. Konduktor jest błoniasty, wydłużony i lekko zakrzywiony na końcu, podczas gdy embolus jest gruby, mocno zesklerotyzowany i zakrzywiony u podstawy.
Ekologia i występowanie
Pająk ten występuje wzdłuż wschodnich wybrzeży Australii, od północnego Queenslandu po południową Nową Południową Walię. Preferuje środowisko runa i podszytu w świetlistych lasach.
Przypisy