Abastenia St. Leger Eberle

Abastenia St. Leger Eberle (ur. 6 kwietnia 1878 w Webster City, stan Iowa, zm. 26 lutego 1942 w Nowym Jorku) była amerykańską rzeźbiarką, reprezentującą style neoklasycyzmu oraz realizmu. Zyskała popularność dzięki swoim rzeźbom, takim jak Dziewczyna na łyżwach oraz Biała niewolnica.

Życiorys

Mary Abastenia St. Leger Eberle przyszła na świat jako córka Harry’ego A. Eberle oraz Clary St. Leger. Jej ojciec, absolwent Wydziału Medycznego Uniwersytetu McGill, nie był w stanie zapewnić dzieciom odpowiedniego wykształcenia, natomiast matka, będąca potomkiem francuskich hugenotów, nauczała gry na fortepianie i grała na organach w kościele w Webster City. Rodzina, w której skład wchodziła także młodsza siostra Abastenii, Louise, wielokrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, przeprowadzając się z Topeki do Kansas City, aż ostatecznie osiedliła się w Canton. W 1895 roku Abastenia Eberle ukończyła szkołę wyższą, planując karierę jako profesjonalna muzyk, jednak jej aspiracje zmieniły się, gdy zaczęła z powodzeniem eksperymentować z rzeźbieniem w glinie. Jej ojciec wprowadził ją do jednego ze swoich pacjentów, który nauczył ją modelowania w wosku. W 1899 roku Abastenia została przyjęta do Art Students League of New York, gdzie studiowała pod okiem George’a Greya Barnarda i Kenyona Coxa. Jej rzeźba Mężczyźni i byk, stworzona wspólnie z Anną Vaughan Hyatt, zdobyła uznanie na wystawie zorganizowanej przez Society of American Artists w 1904 roku. W 1906 roku Eberle dołączyła do National Sculpture Society, będąc jedną z siedmiu kobiet, które otrzymały to wyróżnienie od momentu powstania stowarzyszenia w 1893 roku.

Od 1907 roku Eberle mieszkała i pracowała głównie w nowojorskiej dzielnicy Lower East Side, gdzie inspirowała się życiem ludzi z niższych warstw społecznych, co odzwierciedlało jej przekonanie o społecznej odpowiedzialności artysty. Mimo że krytycy sztuki doceniali jej osiągnięcia, jej radykalne podejście często odbiegało od gustów publiczności. Od 1909 roku artystka spędzała letnie miesiące w Woodstock. W latach 1907 i 1908 odwiedziła Włochy, a w 1913 roku Paryż. Po powrocie do Ameryki z większym zainteresowaniem przyglądała się życiu imigrantów, z którymi żyła i pracowała. W swoich dziełach często ukazywała kobiety i dzieci, a także stała się aktywną sufrażystką. W Macbeth Gallery zorganizowała wystawę, aby zebrać fundusze na rzecz ruchu sufrażystek. W 1908 roku w Nowym Jorku miała miejsce głośna wystawa malarzy związanych z ugrupowaniem The Eight, znanym później jako Ashcan School, jednak brak jest dowodów na to, że Eberle tworzyła pod wpływem tego ruchu; podobnie jak jej współcześni, Jerome Myers i Mahonri Young, Eberle wydawała się podążać swoją własną ścieżką artystyczną.

W 1909 roku artystka zbudowała niewielką pracownię w Woodstock, gdzie w 1910 roku stworzyła rzeźbę Wietrzny próg, przedstawiającą kobietę z miotłą, w długiej spódnicy powiewającej na wietrze. Dzieło to stało się jednym z jej najbardziej udanych, zdobywając podczas wystawy zorganizowanej przez National Academy of Design w 1910 roku nagrodę Helen Foster Barnett Prize za najlepszą rzeźbę stworzoną przez artystę poniżej 35. roku życia. Praca ta została zakupiona przez cztery muzea, a do kwietnia 1917 roku sprzedano 15 z 20 jej kopii. Wietrzny próg stał się początkiem udanej kariery Eberle. W 1913 roku, na przełomowej wystawie Armory Show, artystka zaprezentowała dwie rzeźby: Białą niewolnicę, ukazującą młodą, nagą dziewczynkę prowadzoną przez gestykulującego starszego mężczyznę w celu sprzedaży jej na aukcji prostytutek, oraz potrójną rzeźbę Brodzące dziewczyny. W 1920 roku Eberle została wybrana na członkinię National Academy of Design, a rok później miała indywidualną wystawę w Macbeth Gallery. Niestety, z powodu problemów z sercem, które zaczęły się w 1915 roku, była zmuszona przerwać swoją działalność artystyczną. Pracowała jedynie wtedy, gdy miała siłę oraz środki na wynajęcie pomocy niezbędnej do tworzenia ciężkich rzeźb. W 1921 roku przekazała 20 gipsowych kopii swoich prac jako prezent dla Kendall Young Library w swoim rodzinnym mieście.

Ostatnie lata życia Eberle spędziła w Westport, w stanie Connecticut, gdzie zmarła w Nowym Jorku.

Twórczość

Jej humanistyczne zainteresowania znalazły odzwierciedlenie w charakterystycznych, niewielkich rzeźbach z brązu, które w naturalistyczny sposób przedstawiały dzieci i kobiety z niższych klas społecznych. Artystka czerpała inspirację z postaci Jane Addams oraz z ruchu progresywnego z przełomu XIX i XX wieku. Zachwycała się witalnością oraz niepowstrzymaną radością życia mieszkańców nowojorskich kamienic. Podobnie jak jej współcześni malarze z kręgu Ashcan School, Eberle posługiwała się energicznym, antyakademickim stylem, który idealnie pasował do przedstawianych przez nią scen rodzajowych. Przykładem realistycznego stylu i tematyki społecznej jej twórczości są rzeźby takie jak: Kobiety zbierające węgiel (1907), Biała niewolnica (1913; znana także jako Białe niewolnictwo) oraz Ośmielasz się dotykać moje dziecko (ok. 1915).

Przypisy

Bibliografia

Susan P. Casteras. Abastenia St. Leger Eberle’s „White Slave”. „Woman’s Art Journal”. Nr 1. 7, 1986. Woman’s Art Inc.. (ang.).

Abastenia St. Leger Eberle Windy Doorstep (1910). W: Pamela W. Blanspied: Seeing America: Painting and Sculpture from the Collection of the Memorial Art Gallery of the University of Rochester. Rochester: University of Rochester i Memorial Art Gallery, 2006. ISBN 1-58046-244-8. (ang.).

Mary Sayre Haverstock, Jeannette Mahoney Vance, Brian L. Meggitt: Artists in Ohio, 1787-1900: A Biographical Dictionary. Kent: The Kent State University Press, 2000. ISBN 0-87338-616-7. (ang.).

John P. O’Neill: American Sculpture in the Metropolitan Museum of Art. Vol. II. New York: Metropolitan Museum of Art, 2001. ISBN 0-87099-923-0. (ang.).