Ab urbe condita
Ab urbe condita lub anno urbis conditae (AUC lub A.U.C.) to łacińskie wyrażenie, które oznacza „od założenia Miasta” (Rzym), co miało miejsce według obliczeń 21 kwietnia 753 roku p.n.e.
Była to jedna z wielu metod, które historycy rzymscy stosowali do obliczania lat w przeszłości, kiedy używano kalendarza rzymskiego i juliańskiego. System ten, zaproponowany przez Warrona, został później zastąpiony przez Anno Diocletiani (A.D.), a następnie stopniowo wyparł go Anno Domini (A.D.).
Niektórzy współcześni historycy uważają, że wyrażenie to nie było powszechnie używane w antyczności, a jego współczesne zastosowanie pojawiło się znacznie później. Niemniej jednak, występuje ono na przykład w XVIII księdze, rozdziale 107 „Historii naturalnej” Pliniusza Starszego: Pistores Romae non fuere ad Persicum usque bellum annis ab urbe condita super DLXXX (w Rzymie nie było piekarzy aż do wojny z Perseuszem przez ponad 580 lat od założenia miasta). Podobne odniesienia można znaleźć w księdze XXXV, rozdziale 22 tego samego autora, jak również u innych pisarzy, takich jak Pompejusz Festus, Sekstus Juliusz Frontyn, Gelliusz, Tytus Liwiusz i Serwiusz. Skrót „AVC” został poświadczony przez Waleriusza Probusa.
Ab urbe condita to także tytuł monografii Liwiusza, poświęconej historii Rzymu, oraz dzieła Juliana Tuwima.