Aaron Temkin Beck (ur. 18 lipca 1921 w Providence, zm. 1 listopada 2021 w Filadelfii) był amerykańskim psychiatrą oraz profesorem na Uniwersytecie Pensylwanii, uznawanym za jednego z pionierów terapii poznawczej.
== Życiorys ==
=== Dzieciństwo ===
Urodził się w Nowej Anglii jako syn rosyjskich emigrantów żydowskiego pochodzenia: Harry’ego Becka oraz Elizabeth Temkin. Jego ojciec pracował jako drukarz, a matka angażowała się w działalność na rzecz społeczności żydowskiej w Providence, w stanie Rhode Island. Aaron Beck był najmłodszym z pięciorga dzieci. Najstarszy brat Bernard zmarł w niemowlęctwie, a siostra Beatrice zmarła podczas epidemii grypy w 1911 roku, co doprowadziło Elizabeth do depresji.
W wieku 7 lat miał poważny wypadek na placu zabaw, spadając ze zjeżdżalni i łamiąc rękę. Zakażenie, które wdało się w ranę, spowodowało zapalenie kości oraz posocznicę, ale mimo trudności udało mu się wyzdrowieć. W wyniku choroby miał opóźnienia w nauce, przez co musiał powtórzyć pierwszą klasę. Jak później powiedział:
Aby udowodnić wszystkim, że nie jest gorszy, postanowił wyprzedzić program i w trzeciej klasie zdołał dołączyć do rówieśników. Dla Becka był to dowód, że dzięki determinacji i podejmowaniu wyzwań można pokonywać trudności. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Hope High School, gdzie redagował szkolną gazetę. Następnie, podobnie jak jego starsi bracia, dostał się na Uniwersytet Browna, gdzie skoncentrował się na filologii angielskiej oraz politologii. Uczęszczał również na zajęcia z zakresu sztuki, muzyki oraz księgowości. W 1942 roku ukończył studia z wyróżnieniem na Uniwersytecie Browna, co umożliwiło mu przystąpienie do stowarzyszenia Phi Beta Kappa. W trakcie stażu w Hillel Foundation na Uniwersytecie Browna poznał swoją przyszłą żonę, Phyllis Whitman, z którą wzięli ślub 4 czerwca 1950 roku w synagodze Temple Emanu-El w Providence.
=== Studia i początki praktyki ===
Beck studiował medycynę na Uniwersytecie Yale. Początkowe zainteresowanie psychiatrią osłabło, gdy zauważył, że „koncepcje Kraepelina są nihilistyczne i nie mogą zaspokoić lekarza, a podejście psychodynamiczne jest zbyt ezoteryczne i „miękkie”, dodatkowo brakowało mu mocnych dowodów na potwierdzenie tych teorii”. Kiedy musiał przeprowadzić badanie pacjenta w kontekście podejścia psychodynamicznego, nie podjął się tego, ponieważ uznał, że „musiałby zbyt wiele wymyślać”. Po ukończeniu studiów w 1946 roku, wciąż niepewny dalszej ścieżki kariery, rozpoczął staż w Rhode Island Hospital, wybierając neurologię jako swoją specjalizację. W 1949 roku podjął rezydenturę w Cushing Veterans Administration Hospital w Framingham. Pod koniec roku ordynator szpitala, z racji braku personelu psychiatrycznego, nakazał wszystkim stażystom przenieść się na ten oddział, który był pod opieką Bostońskiego Instytutu Psychoanalitycznego. Tam Beck postanowił zgłębić tajniki psychoanalizy, fascynując się łatwością, z jaką psychoanalitycy znajdowali odpowiedzi na różne pytania.
W 1950 roku podjął pracę na oddziale psychiatrycznym w Austin Riggs Center w Stockbridge, Massachusetts, gdzie dominowało podejście psychoanalityczne. Pod kierunkiem Erika Eriksona uczył się tam psychoanalizy. Zainteresowany tym zagadnieniem, zapisał się na kurs, który kończył się certyfikatem.
Od 1952 do 1954 roku Beck pracował ochotniczo w Valley Forge Army Hospital pod Filadelfią, gdzie pełnił różne funkcje, w tym kierownika poradni zdrowia psychicznego, zastępcy ordynatora neuropsychiatrii oraz ordynatora oddziału psychiatrycznego. Spotkał tam wielu żołnierzy wracających z Korei, z których większość zmagała się z zespołem stresu pourazowego.
=== Od psychoanalizy do teorii poznawczej ===
W 1953 roku zdobył specjalizację w psychiatrii, a rok później objął stanowisko wykładowcy na wydziale medycznym Uniwersytetu Pensylwanii. W 1958 roku uzyskał dyplom z Filadelfijskiego Instytutu Psychoanalitycznego. W 1959 roku został profesorem na Uniwersytecie Pensylwanii. W pracy naukowej skupił się na projektowaniu badań, które miały potwierdzić założenia psychoanalizy. Jego badania nad snami pacjentów z depresją miały na celu potwierdzenie psychoanalitycznej koncepcji, wskazującej, że depresja jest wynikiem odwróconej wrogości. Wstępne wyniki wydawały się potwierdzać tę teorię, ponieważ w snach pacjenci często byli postrzegani jako ofiary losu, co mogło sugerować samoponiżanie. Jednak Beck przeprowadził badanie, w którym segregował karty. Według teorii Freuda osoby z depresją, które odczuwają potrzebę cierpienia, powinny negatywnie reagować na sukces w teście. Wbrew temu, osoby, które zdołały osiągnąć sukces w pierwszym teście, zwiększyły swoje poczucie wartości i lepiej radziły sobie w dalszych zadaniach. Co więcej, zmiany te były bardziej zauważalne u osób z depresją niż u zdrowych. Beck doszedł do wniosku, że osoby z depresją nie dążą do niepowodzenia, a zamiast tego zniekształcają rzeczywistość, przyjmując negatywny obraz siebie. Beck tak opisał swoje obserwacje:
Teorie psychoanalityczne nie zostały potwierdzone w jego badaniach. Co więcej, autorytarny styl prowadzenia psychoterapii był dla niego przeszkodą.
Beck zaczął interesować się zagadnieniami poziomów poznania oraz „myślami automatycznymi” pacjentów. Wielu z nich nie zdawało sobie sprawy z posiadania takich myśli, dopóki Beck nie zapytał ich wprost. Myśli te dotyczyły głównie bieżących wydarzeń.
Jego terapia poznawcza wyłoniła się z obserwacji zachowań oraz doświadczeń pacjentów. W tworzeniu swojej teorii opierał się na koncepcji schematów poznawczych George’a Kelly oraz na pracach Karen Horney. Był także pod wpływem nauczyciela i analityka Leona Saula. Zerwanie z psychoanalizą nie było nagłe. Beck początkowo uważał się za przedstawiciela neopsychoanalizy, stawiając siebie obok Karen Horney oraz Harry’ego Stacka Sullivana. Dopiero w latach 1960-1963 wyraźnie odszedł od psychoanalizy, publikując pierwsze artykuły dotyczące nowej teorii terapii.
=== Tworzenie terapii poznawczej ===
Dzięki uzyskaniu grantu naukowego, mógł otworzyć pracownię badań nad depresją w Philadelphia General Hospital, gdzie również ustanowił poradnię przeciwdepresyjną. W 1961 roku opublikował skalę depresji Becka (ang. Beck Depression Inventory, BDI). W 1963 roku Albert Ellis, po zapoznaniu się z artykułem Becka na temat depresji, nawiązał z nim współpracę. Beck, Ellis oraz Donald Meichenbaum są uważani za ojców terapii poznawczo-behawioralnej.
Beck kontynuował rozwijanie swojej koncepcji terapii poznawczej oraz prowadził wykłady na Uniwersytecie Pensylwanii. W 1967 roku otrzymał tytuł profesora (ang. associate professor), a w 1971 roku tytuł profesora psychiatrii (ang. full professor).
== Nagrody i wyróżnienia ==
- 1948: Rhode Island Medical Society Award for Research
- 1978: Philadelphia Society of Clinical Psychologists: Distinguished Researcher Award
- 1983: American Association of Suicidology: Louis Dublin Award for Suicide Research
- 1989: American Psychological Association: Distinguished Scientific Award for the Applications of Psychology
- 1991: American Suicide Foundation, Research Award for Lifetime Work on Hopelessness and Suicide
- 1992: Albert Einstein College of Medicine: The Einstein Award in Psychiatry
- 1995: Assumption College, Doctor of Humane Letters (Honorary)
- 1996: Society for Psychotherapy Research, Distinguished Scientist Award
- 2001: Philadelphia Psychiatric Society Lifetime Achievement Award
- 2006: American Psychiatric Association – Adolf Meyer Award
- 2006: American Foundation for Suicide Prevention – Lifetime Achievement Award
- 2006: Albert Lasker Award for Clinical Medical Research
- 2008/2009: Nagroda Anna-Monika
== Publikacje ==
- Beck, A.T. (1961). A systematic investigation of depression. Comprehensive Psychiatry, 2(3), 163–170.
- Beck, A.T. (1967). Depression: Clinical, Experimental, and Theoretical Aspects. New York: Harper and Row.
- Beck, A.T., Laude, R., Bohnert, M. (1974). Ideation components of anxiety neurosis. Archives of General Psychiatry, 31, 319–325.
- Beck, A.T., Weissman, A., Lester, D., Trexler, L. (1974). The measurement of pessimism: The hopelessness scale. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 42(6), 861–865.
- Beck, A.T., Kovacs, M., Weissman, A. (1975). Hopelessness and suicidal behavior: An overview. Journal of the American Medical Association, 234, 1146–1149.
- Beck, A.T. (1976). Cognitive Therapy and the Emotional Disorders. New York: New American Library.
- Beck, A.T., Rush, A.J., Kovacs, M., Hollon, S.D. (1977). Comparative efficacy of cognitive therapy and pharmacotherapy in the treatment of depressed out-patients. Cognitive Therapy and Research, 1(1), 7–37.
- Beck, A.T., Kovacs, M., Weissman, A. (1979). Assessment of suicidal intention: The scale for suicidal ideation. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 47(2), 343–352.
- Beck, A.T., Rush, A.J., Shaw, B.F., Emery, G. (1979). Cognitive Therapy of Depression. New York: The Guilford Press.
- Beck, A.T., Emery, G., Greenberg, R.L. (1985). Anxiety Disorders and Phobias: A Cognitive Perspective. New York: Basic Books.
- Beck, A.T. (1987). Cognitive models of depression. The Journal of Cognitive Psychotherapy: An International Quarterly, 1(1), 5-37.
- Beck, A.T., Freeman, A., i in. (1990). Cognitive Therapy of Personality Disorders. New York: The Guilford Press.
=== Publikacje w języku polskim ===
- Beck, A.T. (2002). Miłość nie wystarczy. Jak rozwiązywać nieporozumienia i konflikty małżeńskie. Poznań: Media Rodzina.
- Beck, A.T., Alford, B.A. (2005). Terapia poznawcza jako teoria integrująca psychoterapię. Kraków: Wydawnictwo UJ.
- Beck, A.T., Freeman, A., i in. (2005). Terapia poznawcza zaburzeń osobowości. Kraków: Wydawnictwo UJ.
- Beck, A.T., i in. (2007). Terapia poznawcza uzależnień. Kraków: Wydawnictwo UJ.
== Zobacz też ==
== Przypisy ==