Aaron ben Mosze ben Aszer
Aaron ben Mosze ben Aszer (אהרון בן משה בן אשר; często skracany do Ben Aszer; urodził się około 900 roku w Tyberiadzie, a zmarł w 960 roku, prawdopodobnie w Jerozolimie) był ostatnim i najbardziej znanym z pięciu masoretów, którzy pochodzili z renomowanego rodu masoreckiego ben Aszerów.
Ben Aszer jest twórcą przepisów masoreckich zawartych w dziele Diqduque ha-Te’amin (opublikowanym w 1517 roku) oraz Szemon Suggin, który zawiera zbiór 80 wyrazów hebrajskich o podobnym brzmieniu. Ten drugi zbiór stał się częścią masory końcowej (masora finalis) i został włączony do masoreckiego dzieła Ochla we-Ochla (wydane w 1864 roku). Tekst hebrajski Pisma Świętego, wzbogacony o znaki samogłoskowe i akcenty ustalone przez ben Aszera, stał się dzięki najlepiej zachowanym manuskryptom (takim jak Kodeks Leningradzki oraz Kodeks z Aleppo) powszechnie akceptowanym w edycjach Pisma Świętego (textus receptus). Ben Aszer zajmował się także tekstem aramejskim.
Bibliografia
Stanisław Styś, Aaron ben Mosze ben Aszer, W: Encyklopedia katolicka, tom 1, Lublin 1989.