A. Wajter

A. Wajter, właściwie Ajzik Meir Deweniszski (urodzony w 1878 roku w Bieniakonach koło Wilna, zmarł 21 kwietnia 1919 w Wilnie) był żydowskim pisarzem, dramaturgiem, publicystą oraz aktywnym członkiem robotniczej partii żydowskiej Bund.

Otrzymał solidne wykształcenie religijne, a już w młodym wieku wykazywał duże zainteresowanie ruchem rewolucyjnym. Jako członek Bundu, był wielokrotnie aresztowany przez władze carskie, a także dwukrotnie zesłany na Sybir. W 1898 roku pełnił funkcję redaktora pierwszego numeru bundowskiego organu prasowego Der Weker oraz był autorem proklamacji napisanej dla tej partii. Był jednym z współredaktorów tygodnika Morgenstern.

Zginął podczas pogromu antyżydowskiego w Wilnie w kwietniu 1919 roku, kiedy to legioniści z 2 Dywizji Piechoty Legionów gen. Edwarda Śmigłego-Rydza, po zajęciu miasta, zdewastowali cmentarze żydowskie i zaatakowali dzielnicę żydowską. W wyniku zamieszek zginął między innymi A. Wajter, którego ciało przez dwa dni leżało w rynsztoku, aż do zakończenia pogromu. Jego śmierć miała duży wpływ na środowisko żydowskie.

W 1920 roku, dzięki staraniom Zalmana Rajzena i Samuela Nigera, ukazała się księga pamiątkowa poświęcona zmarłemu pisarzowi, zatytułowana A. Wajter – Buch.

Publikacje

Dos 48-ter yohr in Frankraykh (Wilno, 1907)
Fartog (j. pol. Świt) (Wilno, 1907)
In fajer (j. pol. W ogniu) (Wilno, 1910)
Der sztumer (j. pol. Niemowa) (Wilno, 1912)

Bibliografia

Joanna J. Lisek, Jung Wilne – żydowska grupa artystyczna, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2005, s. 29, ISBN 83-229-2670-7, OCLC 69295826.