A potem tańczyliśmy

(ang. And Then We Danced, gruz. და ჩვენ ვიცეკვეთ / Da chven vitsek’vet) to gruzińsko-francusko-szwedzki dramat filmowy z 2019 roku, którego reżyserem jest Levan Akin. Zdjęcia do filmu powstały w Tbilisi.

Film zadebiutował na światowej scenie podczas sekcji „Quinzaine des Réalisateurs” na 72. Festiwalu Filmowym w Cannes. Był to szwedzki kandydat do Oscara w kategorii najlepszego filmu nieanglojęzycznego za rok 2019. Otrzymał także Złotego Żuka w kategorii najlepszego filmu. W Gruzji projekcje filmu spotkały się z protestami ze strony skrajnych środowisk konserwatywnych z uwagi na jego gejowską tematykę. Film ten został określony jako „pierwszy film LGBT+ z Kaukazu”.

Opis filmu

Młody tancerz Merab stara się o miejsce w Gruzińskim Balecie Narodowym, marząc o udziale w międzynarodowym tournée. W trakcie prób jeden z głównych tancerzy zostaje zwolniony, a Merab przystępuje do rekrutacji na jego miejsce. Jego rywalem staje się nowy członek zespołu, Irakli. W miarę wspólnych treningów między mężczyznami rozkwita uczucie, co w konserwatywnym środowisku gruzińskiego tańca narodowego staje się niezwykle ryzykowne. Merab mieszka z rodziną, która boryka się z trudnościami finansowymi.

Obsada

Levan Gelbakhiani – Merab
Bachi Valishvili – Irakli
Ana Javakishvili – Mary
Kacha Gogidze – Aleko

Odbiór

Film został bardzo pozytywnie oceniony przez krytyków. Na stronie Rotten Tomatoes 93% z 84 recenzji uznano za pozytywne. Na portalu Metacritic średnia ważona ocen, oparta na 20 recenzjach, wyniosła 68 punktów na 100.

Premiera miała miejsce na 72. MFF w Cannes, gdzie film otrzymał 15-minutową owację na stojąco i zdobył ogólnie pozytywne recenzje. Zyskał nagrody i nominacje na festiwalach, takich jak Złote Żuki 2020, Europejskie Nagrody Filmowe 2019 oraz 25. Festiwal Filmowy w Sarajewie. Był także wyświetlany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago oraz na Sundance Film Festival.

W Polsce film otworzył LGBT Film Festival. Otrzymał przeważnie pozytywne recenzje od polskich krytyków, którzy szczególnie chwalili aktorstwo głównych bohaterów oraz ich fascynację, również w tańcu. Krytycy zauważyli, że pomimo krytyki homofobii w gruzińskim społeczeństwie, film jest „listem miłosnym do Gruzji” dzięki swoim dźwiękom i kolorom, ukazującym tradycyjne gruzińskie stroje, tańce i potrawy. Zwracano również uwagę, że film Akina ma więcej wspólnego z „Tamte dni, tamte noce” Guadagnino niż z „Czarnym Łabędziem” Aronofsky’ego.

Kontrowersje

Religijne i konserwatywne kręgi w Gruzji zbojkotowały film, uznając go za „promujący grzech sodomii”. Lewan Wasadze, gruziński skrajnie prawicowy biznesmen, określił film jako „moralne zagrożenie dla naszej tkanki społecznej”. Nino Suchiszwili, szefowa baletu Suchiszwili, odcięła się od tancerzy, którzy wystąpili w filmie, twierdząc, że „homoseksualizm wśród gruzińskich tancerzy nie występuje”. W dniu premiery, setki protestujących próbowały zakłócić pokazy filmu w Batumi i Tbilisi, co zmusiło policję do ochrony widzów. Chociaż projekcje się odbyły, ranna została gruzińska aktywistka Ana Subeliani oraz polityk opozycji Davit Berdzenishvili. Gruziński Kościół Prawosławny zdystansował się od tych wydarzeń. Z powodu protestów, reżyser zdecydował się wycofać film z kin po dwóch dniach. Film stał się punktem wyjścia do szerszej dyskusji na temat praw osób nieheteronormatywnych w Gruzji, a utwory z jego ścieżki dźwiękowej były odtwarzane na demonstracjach.