A.P. Indy (ur. 31 marca 1989, zm. 21 lutego 2020) był amerykańskim koniem wyścigowym pełnej krwi angielskiej. W latach 2003 i 2006 uznano go za wiodącego reproduktora w Stanach Zjednoczonych. W 1992 roku zdobył zwycięstwo w Belmont Stakes oraz Breeders’ Cup Classic.
== Życiorys ==
=== Wczesne życie i kariera ===
A.P. Indy przyszedł na świat w Kentucky. Jego ojcem był Seattle Slew, zdobywca Triple Crown w 1977 roku, a matką Weekend Surprise, córka Secretariata. W 1990 roku został zakupiony przez Tamonori Tsurumaki za 2,9 miliona dolarów, który nadał mu imię na cześć nowo otwartego toru wyścigowego Autopolis. W 1992 roku jego hodowcy, William Farish III oraz William S. Kilroy, odkupili część udziałów. Trenował go Neil Drysdale.
W swoim debiutanckim sezonie wyścigowym w 1991 roku, A.P. Indy odniósł trzy zwycięstwa w czterech startach, w tym w Hollywood Futurity. Został uznany za trzeciego najlepszego dwuletniego ogiera sezonu.
W 1992 roku rozpoczął sezon od wygranej w San Rafael Stakes oraz Santa Anita Derby. Był jednym z faworytów Kentucky Derby, jednak kilka godzin przed wyścigiem został wycofany z powodu stłuczenia nogi. Nie wystartował również w Preakness Stakes z powodu ledwo widocznego pęknięcia kopyta. 24 maja z łatwością zwyciężył w Peter Pan Stakes, a 11 dni później triumfował w Belmont Stakes. Następnie miał przerwę na regenerację kopyta. 13 września zajął piąte miejsce w Molson Export Million, a 10 października zajął trzecie miejsce w Jockey Club Gold Cup po tym, jak potknął się na starcie, co spowodowało oderwanie podkowy od prawego przedniego kopyta.
31 października 1992 roku wziął udział w Breeders’ Cup Classic. A.P. Indy dobrze wystartował, ale szybko spadł na ósme miejsce. Pod koniec wyścigu zdołał przebić się na przód i wygrał wyścig o 2 długości. Po tym biegu przeszedł na emeryturę. Otrzymał tytuł najlepszego trzyletniego ogiera oraz Konia Roku 1992. Karierę zakończył z 8 zwycięstwami na 11 startów i zarobkami wynoszącymi 2 979 815 dolarów.
=== Emerytura ===
W 1993 roku A.P. Indy trafił do Lane’s End Farm, gdzie przez wiele lat pełnił rolę reproduktora. Jego wkład w hodowlę współczesnych koni wyścigowych był ogromny. W 2003 i 2006 roku uznano go za wiodącego reproduktora w USA, a w 2015 roku zdobył tytuł najlepszego „ojca matek”, co oznacza, że źrebięta jego córek odnosiły liczne sukcesy na torze. W 2000 roku został wprowadzony do „United States Racing Hall of Fame”.
Ostatnie jego źrebięta przyszły na świat w 2011 roku, gdy A.P. Indy miał 22 lata. Został wycofany z roli reproduktora 8 kwietnia 2011 roku, po tym jak żadna z 25 klaczy, które pokrył, nie poczęła. Po śmierci konia Hansel w czerwcu 2017 roku, A.P. Indy był najstarszym żyjącym zwycięzcą Belmont Stakes oraz Breeders’ Cup Classic.
Zmarł naturalnie 21 lutego 2020 roku w wieku 31 lat.
==== Źrebięta A.P. Indy, które odniosły sukces na torze lub w hodowli ====
- Pulpit
- Tomisue’s Delight
- Golden Missile
- Old Trieste
- Stephen Got Even
- Symboli Indy
- Secret Status
- Aptitude
- Mineshaft
- Bernardini
- Rags To Riches
- Take Charge Indy
- Dreaming of Julia
- Got Lucky
- Honor Code
==== Wnuki i prawnuki A.P. Indy, które odniosły sukces na torze lub w hodowli ====
- Tapit
- Untapable
- Stardom Bound
- Hansen
- Tonalist
- Frosted
- Creator
- Tapwrit
- Cupid
- Tapizar
- Monomoy Girl
- California Chrome
- Devil May Care
- It’s Tricky
- West Coast
- Princess Of Sylmar
== Przypisy ==
== Linki zewnętrzne ==