A cappella
A cappella [a kapˈpɛlla] (w tłumaczeniu polskim: „jak w kaplicy”, a luźniej: „w stylu kościelnym”) to styl muzyczny, który polega na wykonywaniu utworów wielogłosowych przez chór bez akompaniamentu instrumentów. Styl ten wykształcił się na bazie muzyki kościelnej XVI wieku, a jego teoretyczne ujęcie miało miejsce w teorii muzyki w pierwszej połowie XVII wieku.
Na początku termin a cappella odnosił się głównie do wykonawstwa muzyki sakralnej, jednak obecnie obejmuje on wszelkie rodzaje kompozycji oraz techniki chóralnej, które są wykonywane bez wsparcia instrumentów. Styl a cappella zyskał swoje początki w czasach kompozytora Josquina des Prés na przełomie XV wieku, a jego popularność wzrosła w XVI wieku, szczególnie dzięki kompozycjom Giovanniego Pierluigiego da Palestriny, które były wykonywane w watykańskiej kaplicy Sykstyńskiej. W utworach tego rodzaju nie zawierano żadnych wskazówek dotyczących akompaniamentu, który miałby towarzyszyć śpiewowi. Do XVII wieku styl a cappella ustąpił miejsca wokalno-instrumentalnemu stylowi kantatowemu.
W Polsce najwybitniejszym przedstawicielem stylu a cappella był Wacław z Szamotuł.
== Przypisy ==