A (album Jethro Tull)

A

A to trzynasty album studyjny brytyjskiej formacji Jethro Tull, który zadebiutował 29 sierpnia 1980 roku w Wielkiej Brytanii oraz 1 września 1980 roku w Stanach Zjednoczonych. Nagrania odbyły się latem 1980 roku w Maison Rouge Mobile oraz Maison Rouge Studios zlokalizowanych w Fulham. W projekcie gościnnie wziął udział Eddie Jobson, który zagrał na instrumentach klawiszowych oraz elektrycznej wiolonczeli. Produkcją albumu zajęli się Ian Anderson oraz Robin Black.

Początkowo A miał być solowym przedsięwzięciem Iana Andersona, jednak wytwórnia Chrysalis Records nalegała na wydanie go pod marką Jethro Tull, co miało zwiększyć sprzedaż. Stąd też tytuł albumu – „A” od „Anderson” – oraz oznaczenia taśm. Album w dużej mierze opiera się na dźwiękach syntezatorów, co wzbudziło kontrowersje wśród fanów zespołu, przyzwyczajonych do tradycyjnego brzmienia. Mimo to, w utworze „The Pine Marten’s Jig” wciąż można usłyszeć wpływy folkowe.

Album różni się znacznie brzmieniem od poprzedniego wydania Stormwatch. John Evan, dotychczasowy klawiszowiec, oraz David Palmer, organista, zostali de facto usunięci z zespołu, a John Glascock, dawny basista, zmarł krótko po nagraniu Stormwatch. To z kolei doprowadziło do odejścia perkusisty Barriemore’a Barlowa, który zmagał się z depresją. Jedynymi członkami Jethro Tull, którzy brali udział zarówno w nagraniach Stormwatch, jak i A, byli Ian Anderson oraz gitarzysta Martin Barre. Nowym basistą został Dave Pegg, który wcześniej uczestniczył w trasie koncertowej promującej poprzedni album.

Ian Anderson w wywiadach zaznaczał, że chciał skierować zespół w inną stronę niż folk rockowe i progresywne brzmienia lat 70. Barriemore Barlow nie był zainteresowany muzyką elektroniczną i w późniejszych wypowiedziach przyznał, że i tak planował odejście z zespołu. Jednak David Rees, biograf zespołu, w książce Minstrel in the Gallery, stwierdził, że Anderson nie miał zamiaru zmieniać składu zespołu na muzyków biorących udział w nagraniach A, lecz został do tego zmuszony przez wydawcę, który zażądał, aby album ukazał się pod marką Jethro Tull. Twierdzenie to potwierdził Anderson w posłowiu do reedycji albumu w 2003 roku.

Lista utworów

Wszystkie utwory zostały skomponowane i napisane przez Iana Andersona.

Strona A

Strona B

Dwupłytowa wersja zremasterowana w 2004 roku zawiera koncert Slipstream jako bonusowe DVD. Było to jedyne oficjalne wydanie tego koncertu na DVD.

Wprowadzenia

W 1980 roku Anderson napisał wprowadzenia do każdego utworu:

W przypadku piosenki Crossfire miałem pewien koncept tekstu. Pewnego dnia, podczas prób, do sali weszła moja żona Shona i powiedziała, że irańska ambasada w Londynie została oblężona. Wszyscy przerwaliśmy grę i ruszyliśmy obejrzeć to w telewizji. Następnego ranka, zanim wszyscy zebrali się na próbę, miałem gotowe słowa. Tak więc, chociaż miałem wstępną ideę utworu, wydarzenie z wiadomości wypełniło brakujące słowa.

Podobnie było z Fylingdale Flyer. W tym czasie Amerykanie przeżywali nerwowy okres, gdyż system wczesnego ostrzegania wysłał informację, że Rosjanie mogą przeprowadzić atak. Utwór ukazuje perspektywę pracowników ze Stacji Wczesnego Ostrzegania Fylingdale w Yorkshire, którzy uważają, że rakieta leci nad Atlantykiem i mają jeszcze chwilę na sprawdzenie, czy to poważne zagrożenie. To „czas na ostatnią grę w kulki”, jak stwierdził sir Francis Drake w 1588 roku, gdy dowiedział się o hiszpańskiej Armadzie u wybrzeży Plymouth.

Working John, Working Joe to utwór, który napisałem dwa lub trzy lata temu, kiedy Unioniści krytykowali klasę średnią. Jest to lekko żartobliwa piosenka o mężczyźnie w białym kołnierzyku, dyrektorze firmy, który pracuje tak samo ciężko jak sprzedawca. Może jechać do pracy, ale również utknie w korku, a cena za wyższe zarobki to wrzody i chore serce.

Napisałem Black Sunday zanim wyruszyłem w trasę, co nadało mu taki oddźwięk. Próbowałem opisać uczucia, które towarzyszą osobie wychodzącej do pracy i zastanawiającej się, czy wszystko będzie w porządku. To zestaw obrazów, które zawsze widzę, gdy podróżuję.

Tytuł Protect and Survive pochodzi z broszury wydanej przez rząd pod tym samym tytułem, która informuje, co robić w przypadku ataku nuklearnego. Jest to lekko prześmiewczy utwór, który krytykuje rząd za brak wystarczających informacji i traktowanie obywateli w sposób przedmiotowy. Uczucia opisane w piosence niekoniecznie pochodzą ode mnie, ale odzwierciedlają sposób, w jaki przeciętna osoba mogłaby czuć się po przeczytaniu takiej broszury, zwłaszcza po ataku nuklearnym.

Batteries Not Included to w rzeczywistości lekko makabryczny utwór. Dziecko budzi się w bożonarodzeniowy poranek i odkrywa pod łóżkiem wspaniałą mechaniczną zabawkę, która jednak nie działa, ponieważ brak mu baterii. Szybko zdaje sobie sprawę z tragizmu życia, identyfikując się z zabawką na tyle, że gdy jego rodzice się budzą, znajdują dziecko, które wygląda jak zabawka i również jest „wyłączone”. W tym utworze po raz pierwszy wzięło udział moje dziecko, Jamie.

Piosenka Uniform jest kolejnym żartobliwym komentarzem, który mówi o tym, że wszyscy jesteśmy odpowiednio ubrani i odgrywamy w społeczeństwie rolę zgodną z naszym ubiorze. Niewielu ludzi stara się wyrażać siebie poprzez indywidualny styl, większość woli dostosować się do grup i żyje w uniformach, jak żołnierze czy policjanci.

4.W.D. (Low Ratio) opowiada o samochodach z napędem na cztery koła. Uznałem, że fajnie napisać o tym piosenkę, a zapis tytułu miał na celu uniknięcie pomylenia z inną piosenką na ten sam temat, która jednak nie ma z naszą nic wspólnego.

The Pine Marten’s Jig to tradycyjny utwór instrumentalny, w którym zastosowano kilka nietypowych zabiegów muzycznych oraz instrumentarium – mandoliny i wiolonczelę – które, mimo że są uznawane za tradycyjne, w rezultacie tworzą dość elektroniczne brzmienie.

And Further On porusza wieloznaczne, melancholijne tematy, które mają osobiste znaczenie dla autora, ale są przedstawione w sposób na tyle obrazowy, że mogą oddziaływać na różnych słuchaczy. Chciałbym zaznaczyć, że opisanie moich odczuć co do tekstu byłoby pozbawieniem innych prawa do osobistej interpretacji! Uważam, że to muzyczne i liryczne post scriptum do pozostałych utworów na albumie.