A-7 to radziecki lekki szybowiec transportowy z czasów II wojny światowej, który został zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne Antonowa.
Historia
W wyniku ataku Niemiec na ZSRR, radzieckie dowództwo dostrzegło potrzebę posiadania szybowców transportowych do planowanych operacji desantowych. Biuro konstrukcyjne Antonowa otrzymało zadanie skonstruowania lekkiego szybowca transportowego. Projekt, który sięgał 1939 roku i początkowo nosił oznaczenie RF-8 (Rot Front-8), był w zasadzie powiększoną wersją szybowca sportowego RF-7. Charakteryzował się aerodynamiczną sylwetką oraz wysokimi parametrami lotnymi wśród szybowców transportowych.
W wyniku przeprowadzonych prób zwiększono ładowność szybowca z 5 do 7 żołnierzy, łącznie z pilotem. Szybowiec okazał się udanym projektem, co doprowadziło do rozpoczęcia jego produkcji seryjnej w 1942 roku pod oznaczeniem A-7, które odnosiło się do liczby przewożonych żołnierzy. W trakcie wojny powstało około 400 szybowców A-7.
Na przełomie 1942 i 1943 roku przetestowano nietypowy wariant szybowca, mianowicie latającą cysternę, wyposażoną w zbiorniki paliwa o pojemności 1000 l. Taki szybowiec był holowany przez bombowiec DB-3, z którego mógł przekazywać paliwo w trakcie lotu. Ostatecznie rozwiązanie to nie weszło do produkcji.
Służba w lotnictwie
Szybowce transportowe A-7 były wykorzystywane wyłącznie przez Armię Czerwoną. Głównie stosowano je do lotów nad obszary zajęte przez Niemców, transportując zaopatrzenie i broń dla partyzantów. Największa intensywność tych lotów miała miejsce wiosną 1943 roku, kiedy to szybowce dostarczały zaopatrzenie do rejonu Połocka, Biagomla i Lepela na Białorusi, które stało się kluczowym punktem zaopatrzeniowym dla oddziałów z szerokiego obszaru. Po lądowaniu szybowce były zazwyczaj niszczone, gdyż nie miały możliwości ponownego startu. Intensywna akcja zaopatrzeniowa w tym regionie trwała do listopada 1943 roku, w trakcie której użyto ponad 100 szybowców, głównie A-7 (obok G-11). Do transportu zaopatrzenia dla partyzantów w innych miejscach szybowców używano jeszcze w 1944 roku. Dodatkowo, radzieckie szybowce wykorzystywano do przerzucania małych grup sabotażowych na tyły nieprzyjaciela, chociaż niska ładowność A-7 ograniczała ich przydatność.
W listopadzie 1942 roku radzieckie szybowce zostały użyte w nietypowej akcji dostarczenia niezamarzającego płynu do chłodnic („antifrizu”) oddziałom pancernym walczącym pod Stalingradem.
A-7 charakteryzowały się bardzo dobrymi właściwościami lotnymi. Niemniej jednak miały mniejszy udźwig oraz liczbę przewożonych żołnierzy w porównaniu do szybowców G-11, a ich konfiguracja ładowni utrudniała transport ładunku (przez środek ładowni, między dwoma środkowymi miejscami, biegła pionowa rura, do której mocowano mechanizm podnoszenia podwozia). Ich zaletą była możliwość holowania przez lżejsze samoloty jednosilnikowe. W praktyce jednak do holowania używano tych samych lekkich bombowców SB-2 oraz średnich DB-3F (Ił-4), przy czym DB-3 mógł holować dwa szybowce jednocześnie.
Opis konstrukcji
A-7 to lekki szybowiec transportowy, wolnonośny górnopłat o konstrukcji głównie z drewna. Kadłub ma półskorupową konstrukcję o przekroju zbliżonym do prostokąta. Z przodu znajduje się jednoosobowa kabina pilota, z przednią i bocznymi szybami, wkomponowana w kształt kadłuba. Za kabiną znajduje się ładownia. W przedniej części lewej burty oraz w tylnej części prawej burty umieszczono dwuskrzydłowe drzwi. Żołnierze desantu zajmowali sześć oddzielnych miejsc: dwa z przodu po bokach, dwa z tyłu oraz dwa pośrodku. W drzwiach zamontowano małe okrągłe okna, a okna znalazły się również w miejscach przeciwnych do drzwi. Skrzydła składają się z części wewnętrznej i zewnętrznych o trapezowym obrysie, pokrytych sklejką i płótnem.
Podwozie jest klasyczne, z płozą ogonową. Koła podwozia głównego mają rozmiar 400×150 i są mechanicznie wciągane do luków w kadłubie, co pozwala na lądowanie na podkadłubowej płozie, skracając tym samym dobiegi.
Zobacz też
Porównywalne szybowce: G-11 – General Aircraft Hotspur – DFS 230 – Waco CG-3 – Maeda Ku-1
Bibliografia
Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwa Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985, s. 28-30. ISBN 978-83-11-07162-9. OCLC 750576901.
Szybowiec desantowy A-7. „Skrzydlata Polska”. 34/1977, s. 20, 21 sierpnia 1977. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
A-7 w serwisie Ugołok Nieba (ros.)
Plan i opis. mkmagazin.almanacwhf.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-29)]. (ros.).