A-57 to projekt radzieckiego bombowca strategicznego, który miał formę latającej łodzi w konstrukcji latającego skrzydła. Opracowany został przez radzieckiego inżyniera włoskiego pochodzenia, Roberto Bartiniego.
Historia
W latach 50. XX wieku trwał intensywny wyścig zbrojeń między supermocarstwami. W przypadku potencjalnego konfliktu, głównym narzędziem ataku miały być bomby atomowe, których nosicielami były strategiczne bombowce. Związek Radziecki, nieposiadający floty latających cystern, kładł duży nacisk na zasięg nowych maszyn, aby mogły dotrzeć nad kontynent amerykański. Oprócz tradycyjnych rozwiązań, wprowadzono także alternatywne koncepcje. Jednym z takich projektów był plan Bartiniego na latającą łódź, zrealizowany w 1957 roku. W założeniu, maszyna miała lądować na oceanie, aby uzupełnić paliwo od okrętu podwodnego, a następnie kontynuować lot w kierunku USA. Samolot otrzymał oznaczenie A-57, gdzie litera „A” odnosiła się do Ameryki (ros. Америка). Bartini zaprojektował go w układzie latającego skrzydła, z pięcioma silnikami turboodrzutowymi NK-10B, umieszczonymi w jednym przedziale pomiędzy statecznikami pionowymi. Taki sam układ zastosowano w amerykańskim bombowcu North American XB-70 Valkyrie. Radziecki A-57 miał być uzbrojony w jedną bombę termojądrową o wadze 3000 kg, umieszczoną w komorze bombowej. Ponadto, w zamyśle konstruktora, maszyna miała transportować pocisk manewrujący RSS-40 Buran, który byłby umieszczany na grzbiecie A-57. Bombowiec miał być wyposażony w zaawansowane systemy, takie jak: dwa systemy zakłóceń aktywnych Roza i Wienik, jeden system zakłóceń pasywnych TRS-45, radar SWR-1, system łączności Płanieta, system nawigacyjny Wietier oraz hydroakustyczny system Ochock, który służyłby do lokalizacji okrętu podwodnego czekającego z paliwem. Planowano również wersję rozpoznawczą samolotu, oznaczoną jako R-57, różniącą się wyposażeniem. Niestety, projekt A-57 nigdy nie przeszedł do etapu realizacji, a w 1960 roku prace nad nim zostały wstrzymane w biurze OKB-23 Miasiszczewa w Moskwie, gdzie Bartini miał do dyspozycji niewielki zespół konstruktorów.
Bibliografia
Piotr Butowski, Rosyjskie naddźwiękowe bombowce strategiczne. Projekty i prototypy z lat 1955 – 1975, „Lotnictwo”, nr 3 (1998), s. 65-77, ISSN 1505-1196.