Haubica 95 mm Mk II
Haubica 95 mm Mk II (95-mm Infantry Howitzer Mk II) to lekka haubica opracowana w Wielkiej Brytanii, której projekt rozpoczęto w 1942 roku.
W 1942 roku brytyjskie War Office zdecydowało o potrzebie wprowadzenia lekkiej haubicy piechoty, wzorując się na skutecznych rozwiązaniach amerykańskich (takich jak haubica 75 mm M1A1) oraz niemieckich (7,5 cm le.IG 18). Aby przyspieszyć proces projektowania i produkcji nowej broni, podjęto decyzję o wykorzystaniu komponentów z już istniejących dział. Lufa haubicy była zmodyfikowaną wersją lufy armaty przeciwlotniczej kal. 94 mm, zamek pochodził z armaty 25-funtowej, a oporopowrotnik z armaty sześciofuntowej. Nowa broń została nazwana 95-mm Infantry Howitzer Mk II, mimo że rzeczywisty kaliber wynosił 94 mm (3,7 cala). Taka nazwa miała na celu odróżnienie jej od innych brytyjskich broni kal. 94 mm, dla których ta haubica nie mogła używać dostępnej amunicji.
Nowa haubica okazała się jedną z najmniej udanych konstrukcji w tej kategorii. Oporopowrotnik był niewystarczająco mocny i często ulegał awariom, a jakość wykonania broni była bardzo niska. Dodatkowo, wąski rozstaw kół wpływał negatywnie na stabilność. Haubica została zaprojektowana z myślą o możliwości transportu w 10 częściach, jednak sposób ich łączenia nie był przemyślany, co prowadziło do niepożądanej skłonności do samoistnego rozkładania się podczas długotrwałego ostrzału.
Problemy te mogłyby zostać rozwiązane, lecz decyzja o budowie nowej broni została podjęta bez konsultacji z armią, która nie była zainteresowana tym projektem. W rezultacie program budowy haubicy został zakończony.
Dane taktyczno-techniczne
- Kaliber: 94 mm
- Długość lufy: 1,88 m
- Masa własna: 954,8 kg
- Kąt podniesienia lufy: -5° – +30°
- Prędkość wylotowa pocisku: 330 m/s
- Zasięg maksymalny: 5500 m
- Masa naboju: 11,34 kg (25 funtów)