92 Oddział Pograniczny NKWD

92 Oddział Pograniczny NKWD

92 Oddział Pograniczny NKWD (znany również jako 92 Oddział Wojsk Pogranicznych NKWD) to radziecka jednostka Wojsk Pogranicznych NKWD, która w latach 1939–1941 zabezpieczała granicę radziecko-niemiecką na odcinku Miłków-Bachów (o długości 130 km).

Struktura Oddziału

Na czele oddziału stał ppłk Jakow I. Tarutin, a funkcję szefa sztabu pełnił kpt. Jakow I. Agejczyk. Komisarzem batalionowym był Grigorij W. Utkin. Początkowo siedziba dowództwa znajdowała się w Medyce, a później przeniesiono ją do Przemyśla.

Oddział był podzielony na pięć komendantur granicznych:

  • Nr.1 Sieniawa – 1 strażnica rezerwowa, 1, 2, 3, 4 strażnica graniczna
  • Nr.2 Wysocko (kpt. Borynin) – 2 strażnica rezerwowa, 5, 6, 7, 8 strażnica graniczna
  • Nr.3 Stubno – 3 strażnica rezerwowa, 9, 10, 11, 12 strażnica graniczna
  • Nr.4 Przemyśl – 4 strażnica rezerwowa, 13, 14, 15, 16 strażnica graniczna
  • Nr.5 Piątkowa (st. lejt. Własow) – 5 strażnica rezerwowa, 17, 18, 19, 20, 21 strażnica graniczna

Grupa manewrowa Przemyśl (st. lejt. Poliwoda) obejmowała 1, 2, 3 strażnice manewrowe. W skład oddziału wchodziły również kompania łączności oraz kompania samochodowa, obie z siedzibą w Przemyślu, a także szkoła młodszych podoficerów w Wysocku.

Ogólnie, 92 Oddział Pograniczny był odpowiedzialny za odcinek granicy wzdłuż Sanu, który miał długość 115 km. Do jego kompetencji należała także baza wojsk pogranicznych NKWD w Birczy.

W sumie pod dowództwem oddziału znajdowało się 21 strażnic. 92 Oddział wchodził w skład Okręgu Ukraińskiego Wojsk Pogranicznych NKWD, który obejmował także inne oddziały, takie jak 20, 22, 90, 91, 93, 94, 95, 97, 98.

Pełna obsada strażnicy wynosiła od 50 do 80 żołnierzy. Żołnierze byli uzbrojeni w karabiny Mosin wz. 91/30 lub SWT wz. 38 bądź 40. Ofiary dysponowali rewolwerami Nagant. Dodatkowo, każda strażnica była wyposażona w 1-2 ręczne karabiny maszynowe Diegtariew wz. 28 oraz 1-2 ciężkie karabiny maszynowe Maxim wz. 10/30.

Wybór lokalizacji strażnicy najczęściej opierał się na najlepszych budynkach w danej miejscowości, takich jak dwory, plebanie czy szkoły.

Literatura

  • Боевой путь советских пограничных войск. М. 1967
  • T. Bereza, P. Chmielowiec, J. Grechuta – „W cieniu Linii Mołotowa”, Rzeszów 2002, ISBN 83-89078-17-1