(90377) Sedna

Planetoida transneptunowa, znana pod symbolem , porusza się po niezwykle wydłużonej orbicie.

Odkrycie i nazwa

Planetoida ta została zidentyfikowana 14 listopada 2003 roku przez zespół składający się z Mike’a Browna, Chada Trujillo i Davida Rabinowitza, którzy pracowali w California Institute of Technology. Do odkrycia użyto 120-centymetrowego teleskopu Samuela Oschina, znajdującego się w Obserwatorium Palomar, usytuowanym w pobliżu San Diego. Odkrycie było częścią przeglądu zewnętrznych obszarów Układu Słonecznego, prowadzonego od jesieni 2001 roku. Weryfikację odkrycia przeprowadziło amatorskie obserwatorium Tenagra w Arizonie. Dodatkowo, planetoida była obserwowana przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a.

Początkowo obiekt otrzymał oznaczenie prowizoryczne 2003 VB12.

Nazwa planetoidy pochodzi od Sedny, mitologicznej bogini mórz w wierzeniach Inuitów, zamieszkujących obszary arktyczne, od Grenlandii po Czukotkę w Rosji.

Orbita

Orbita Sedny jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 11,93°. Czas potrzebny na jeden pełny obrót wokół Słońca wynosi około 12 970 lat. Planetoida krąży w średniej odległości około 552 au, po eliptycznej orbicie o dużym mimośrodzie wynoszącym około 0,86. Jej średnia prędkość orbitalna to około 1,0 km/s.

W chwili odkrycia znajdowała się w odległości 90 au, co czyniło ją najdalszym znanym obiektem w Układzie Słonecznym. Obecnie Sedna zbliża się do Słońca i w 2075 roku osiągnie peryhelium, znajdując się wtedy w odległości 76,3 au od Słońca (ponad dwa razy dalej niż Pluton). Następnie przez około 6500 lat będzie się oddalać, aż dotrze do aphelium w odległości około 1028 au od Słońca (około 20 razy dalej niż Pluton).

Obiekt ten określany jest jako nowa klasa obiektów sednoid lub nawet może wchodzić w skład wewnętrznej części obłoku Oorta.

Właściwości fizyczne

Sedna ma średnicę oszacowaną na około 995 km. Jej albedo wynosi około 0,32, a jasność absolutna to około 1,52m. Sedna prawdopodobnie jest bardzo zimnym obiektem; temperatura jej powierzchni szacowana jest na około –240 do –261 °C (12–33 K). Naukowcy przypuszczają, że jej skład może obejmować skały oraz lód.

Sedna może być pierwszym obiektem odkrytym w wewnętrznej części obłoku Oorta, a zarazem bezpośrednim dowodem na jego istnienie. Jest to drugi, po Marsie, najczerwieńszy obiekt w naszym Układzie Słonecznym. Sedna jest jednym z niewielu dużych obiektów, które zostały odkryte w Układzie Słonecznym od 1930 roku, kiedy to po raz pierwszy zaobserwowano Plutona.

Istnieje możliwość, że w przyszłości Sedna zostanie uznana za planetę karłowatą oraz plutoid.