90 mm armata przeciwlotnicza 90/53 Modello 41

Cannone da 90/53 modello 41

Cannone da 90/53 modello 41 to włoskie działo przeciwlotnicze, które zostało opracowane w czasie II wojny światowej. Była to nowoczesna konstrukcja, która dorównywała niemieckiemu działu 8,8 cm Flak 18.

Wprowadzenie Canone modello 41 miało miejsce w drugiej połowie lat 30. XX wieku, a pierwsze egzemplarze zaczęto produkować w 1939 roku. W sumie zamówiono 1087 armat w wersji modello 41P (wersja stacjonarna), 660 w wersji modello 41C (wersja holowana) oraz 57 armat do montażu na ciężarówkach Dovunque SPA 41 i Lancia 3Ro. Ambitne plany produkcji, podobnie jak w przypadku innych typów włoskich dział, zostały zniweczone przez słabość przemysłu włoskiego. Ostatecznie, do czasu kapitulacji Włoch w 1943 roku, dostarczono 539 armat wszystkich wersji.

Działa modello 41 były wykorzystywane przez Włochów zarówno jako działa przeciwlotnicze, jak i artyleria nadbrzeżna. Podobnie jak niemieckie działa przeciwlotnicze 88 mm, armata modello 41 mogła również pełnić funkcję działa przeciwpancernego. Trzydzieści z tych dział zainstalowano na niszczycielach czołgów Semovente M41M da 90/53, a także planowano produkcję kołowego niszczyciela czołgów Semovente Ruotato da 90/53 Breda 501, który miał być uzbrojony w to działo. Powstała również wersja morska działa modello 41, która była instalowana na pancernikach typu Littorio.

Po kapitulacji Włoch produkcja Canone modello 41 była kontynuowana na potrzeby Wehrmachtu. Niemcy wcześniej używały tych armat w Afryce Północnej, gdzie oznaczone były jako 9 cm FlaK 41(i) oraz 9 cm FlaK 309(i). W listopadzie 1944 roku armia niemiecka dysponowała 315 armatami tego typu, rozmieszczonymi zarówno w Włoszech, jak i w Niemczech. Alianci również korzystali z zdobycznych armat modello 41, z których wiele używano jako artylerii nadbrzeżnej chroniącej przejęte włoskie porty.