83 Samurski Pułk Piechoty (ros. 83-й пехотный Самурский полк) – to jednostka wojskowa Białych, która brała udział w rosyjskiej wojnie domowej.
Historia
W czerwcu 1918 roku, podczas tzw. 2 Marszu Kubańskiego wojsk gen. Antona I. Denikina, miało miejsce starcie z oddziałami bolszewickimi pod stanicą Piesczanookopskaja. Biali zdobyli wielu jeńców wojennych. Pułkownik Michaił G. Drozdowski, dowodzący 3 Dywizją Piechoty, jako pierwszy wśród białych dowódców zdecydował się na przyjęcie do swojej dywizji byłych czerwonoarmistów. 21 czerwca sformował Batalion Sołdacki (składający się z trzech kompanii), który 1 lipca został rozwinięty w 1 Sołdacki Pułk Piechoty w stanie czterech, a później sześciu kompanii. Kadrę dowódczą stanowili oficerowie-drozdowcy. 14 sierpnia w stanicy Uść-Łabinskaja do pułku dołączono 180 żołnierzy, którzy stanowili kadrę carskiego 83 Samurskiego Pułku Piechoty. W wyniku tego, pułk zyskał nową nazwę – 83 Samurski Pułk Piechoty. Wchodził on w skład 1 Dywizji Piechoty, a później 3 (Drozdowskiej) Dywizji Piechoty. Na przełomie 1918 i 1919 roku pułk brał udział w ciężkich walkach na Kubaniu oraz w Kraju Stawropolskim. Od marca do czerwca 1919 roku poniósł znaczne straty podczas starć na Donbasie oraz w południowej części guberni charkowskiej. Liczba żołnierzy spadła z około 1,3 tys. do mniej niż 600. Na początku sierpnia samurcy zajmowali się eliminowaniem przerwania frontu przez bolszewików pod Kupiańskiem. Następnie zostali przeniesieni nad rzekę Psioł na północ od Połtawy, gdzie razem z innymi oddziałami drozdowskimi atakowali w kierunku Ochtyrki i Sum. 3 września zdobyli miasto Sudża. W połowie września skutecznie bronili Dmitrjew-Lgowskij. Po przejściu do kontrnatarcia 24 września zajęli Dmitrowsk Orłowski i ruszyli na Kromy. Wkrótce jednak kontrofensywa bolszewików zmusiła pułk oraz inne oddziały drozdowskie do odwrotu. 14 października pułk został podporządkowany Aleksiejewskiej Dywizji Piechoty, aczkolwiek w jej skład wszedł dopiero 4 grudnia. Po ewakuacji na Krym 16 kwietnia 1920 roku, pułk został rozformowany, a jego resztki zasiliły Drozdowską Dywizję Piechoty. 21 czerwca pułk został reaktywowany i włączony do 1 Brygady 6 Dywizji Piechoty. Po ewakuacji samurców do Gallipoli w połowie listopada, włączono ich do Aleksiejewskiego Dywizjonu Piechoty.
Dowódcy
- płk Konstantin A. Kelner (do 19 lipca 1918 r.),
- płk Nikołaj N. Doroszkiewicz (do początku sierpnia 1918 r.),
- ppłk (płk) Karl G. Szabert (do 29 października 1918 r.),
- płk Sipiagin (wrzesień 1918 r.),
- płk M. A. Zwiagin (do grudnia 1918 r., 18 maja – listopad 1919 r.),
- płk Ilin (grudzień 1918 r. – 18 maja 1919 r.),
- płk J. I. Zielenin (do 16 kwietnia 1920 r.),
- płk Dmitrij W. Żitkiewicz (21 czerwca – połowa listopada 1920 r.).
Linki zewnętrzne
W. M. Krawczenko „Drozdowcy w letnio-jesiennych walkach 1919 r.” (jęz. rosyjski)
Bibliografia
Siergiej W. Wołkow, Белое движение. Энциклопедия Гражданской войны, 2003