8 Samodzielna Brygada Kawalerii (8 SBK)
To znacząca jednostka kawalerii Wojska Polskiego w okresie II Rzeczypospolitej.
8 SBK została utworzona w kwietniu 1926 roku w wyniku pokojowej reorganizacji dużych jednostek jazdy, która miała miejsce w latach 1924–1929. Powstanie brygady oraz reforma kawalerii były związane z planem stworzenia jednostki pancerno-motorowej, której podstawą miały być dwa bataliony piechoty transportowane na samochodach oraz dwa pułki kawalerii. Niestety, plany te nie zostały zrealizowane z powodu problemów finansowych oraz braku odpowiedniego sprzętu. W wyniku powstania 8 SBK, dotychczasowa VIII Brygada Kawalerii zmieniła nazwę na XVIII Brygadę Kawalerii.
Dowództwo 8 SBK miało siedzibę w Starogardzie. W skład brygady wszedł 2 pułk Szwoleżerów Rokitniańskich, który w maju 1926 roku został przeniesiony ze Bielska, Bochni i Pszczyny do Starogardu.
Na stanowisko dowódcy brygady 6 maja 1926 roku został mianowany generał brygady Eugeniusz Ślaski. Oficer ten przeszedł w stan spoczynku z dniem 30 kwietnia 1927 roku, a po jego odejściu, stanowisko dowódcy pozostało nieobsadzone.
W marcu 1929 roku, podczas II fazy reorganizacji kawalerii, brygada została rozwiązana. 2 pułk Szwoleżerów Rokitniańskich przeszedł pod dowództwo nowo utworzonej Brygady Kawalerii „Toruń”. 1 batalion strzelców został włączony do 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, natomiast 2 batalion strzelców wszedł w skład 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty.
Organizacja pokojowa 8 SBK
- dowództwo 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Starogardzie
- 2 pułk Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie
- 1 batalion strzelców w Chojnicach
- 2 batalion strzelców w Starogardzie
Bibliografia
Tadeusz Wawrzyński. Akta dowództw dywizji i brygad kawalerii 1919-1939. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. Nr 5, 1973. brak numeru strony