7th Tour of a 7th Tour

Seventh Tour of a Seventh Tour

Seventh Tour of a Seventh Tour to siódma światowa trasa koncertowa brytyjskiego zespołu heavymetalowego Iron Maiden. Trasa trwała od 28 kwietnia do 12 grudnia 1988 roku i obejmowała 21 krajów. Zespół promował swój siódmy album studyjny Seventh Son of a Seventh Son, po raz pierwszy występując w takich krajach jak Czechosłowacja czy Grecja. Było to ostatnie światowe tournee, w którym brał udział gitarzysta Adrian Smith, aż do jego powrotu do zespołu w lutym 1999 roku. To także pierwsza trasa, podczas której zespół zatrudnił Michaela Kenneya (technicznego Steve’a Harrisa) jako keyboardzistę.

Trasa w Ameryce Północnej i Europie

60 koncertów w Ameryce Północnej odbywało się w dużych arenach (po raz pierwszy w LA Forum), na stadionach sportowych i w amfiteatrach pomieszczających 20 tysięcy osób. Jako support wystąpił zdobywający międzynarodową sławę Guns N’ Roses. W Europie Iron Maiden zagrali m.in. w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Włoszech, Holandii, Grecji, Szwajcarii, Hiszpanii, Czechosłowacji i na Węgrzech w ramach festiwalu „Monsters of Rock 1988”, gdzie frekwencja wynosiła od 20 do ponad 100 tys. osób. Przed nimi występowały takie grupy jak Kiss, David Lee Roth, Megadeth, Metallica, Anthrax, Guns N’ Roses, Trust oraz Helloween. Szacuje się, że czternaście koncertów festiwalowych przyciągnęło łącznie 750 tys. widzów.

Punkt kulminacyjny trasy

Punktem kulminacyjnym trasy był występ Iron Maiden jako gwiazdy na „Monsters of Rock” w Donington Park 20 sierpnia 1988 roku. Zespół zagrał dla największej publiczności w historii tego wydarzenia, szacowanej na co najmniej 107 tys. osób. Wówczas grupa użyła najpotężniejszego na świecie systemu nagłośnienia, generującego ponad pół miliona mocy na kanał oraz dźwięk o natężeniu 125 dB. Do transportu sprzętu potrzebnych było szesnaście TIRów, co znalazło odzwierciedlenie w „Księdze Rekordów Guinnessa” w 1990 roku.

Niestety, na sukcesie imprezy zaciążył tragiczny wypadek, w którym zginęło dwóch nastoletnich fanów, a jeden z poważnie rannych, Gary Dobson, wybudził się z dwumiesięcznej śpiączki przy dźwiękach Iron Maiden. Trasa w Wielkiej Brytanii trwała do grudnia 1988 roku i obejmowała również koncerty w zamkniętych obiektach, w tym kolejny objazd Wielkiej Brytanii, gdzie ponad 120 tys. widzów zobaczyło kilkanaście koncertów, w tym sześć w Londynie.

Wyprzedane koncerty i nagrania

Iron Maiden zagrali dwa wyprzedane koncerty w NEC Arena w Birmingham, które zostały w całości zarejestrowane z myślą o publikacji VHS oraz albumu koncertowego podsumowującego trasę. Pełnowymiarowa wersja audiowizualna tego nagrania ukazała się 25 lat później jako Maiden England ’88. Oryginalnie zatytułowana „7th Tour of a 7th Tour”, trasa ta potwierdziła status zespołu jako „Największego Zespołu Metalowego Świata”. Po raz pierwszy średnia frekwencja na każdym koncercie przekroczyła 25 tys. widzów. Iron Maiden zagrali 103 koncerty, które przyciągnęły 2,8 mln osób w Ameryce Północnej i Europie.

Supporty

KISS – koncerty „Monsters of Rock”.
David Lee Roth – koncerty „Monsters of Rock”.
Anthrax – koncerty „Monsters of Rock”.
Megadeth – USA, koncerty „Monsters of Rock”.
Metallica – koncerty „Monsters of Rock”.
Guns N’ Roses – koncerty w Kanadzie, USA, Donington.
W.A.S.P. – koncerty „Monsters of Rock”.
Helloween – koncerty „Monsters of Rock”, Skandynawia, Belgia.
Killer Dwarfs – koncerty „Monsters of Rock”, ostatnie koncerty w USA, trasa po UK.
Ossian – Budapeszt.
Trust – koncerty „Monsters of Rock” w Paryżu.
L.A. Guns – koncerty „Monsters of Rock”.
Dokken – New Orleans Superdome.
Lars Ulrich – gość specjalny na kilku koncertach w USA.
Savatage – zastępstwo dla Killer Dwarfs w Tampie.
Great White – „Monsters of Rock”.
Big Bang – USA, Floryda.
Hurricane – USA.
Zodiac Mindwarp – Toronto CNE Stadium.
Backstreet Girls – zastępstwo dla Helloween w Norwegii.
Frehley’s Comet – USA od Saginaw do Nowego Orleanu.

Setlista

Introdukcja: melodeklamacja do pierwszej kompozycji, na wszystkich koncertach tournée.

„Moonchild” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
„The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
„The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
„Infinite Dreams” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
„The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
„Can I Play with Madness” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
„Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
„Wasted Years” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
„The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
„Seventh Son of a Seventh Son” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
„The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
„Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
„Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

„Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
„Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
„Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

„Wrathchild” (z albumu Killers, 1981), „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982) oraz „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984) były grane tylko podczas wybranych koncertów.
„Still Life” (z albumu Piece of Mind, 1983), „Die with Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983) i „Killers” (z albumu Killers, 1981) były grane tylko podczas koncertów w UK.

Oprawa trasy

Trasa promująca album Seventh Son of a Seventh Son była największym przedsięwzięciem, które zrealizowano pod względem wizualnym. Była to kulminacja dotychczasowych pomysłów grupy na najbardziej efektowne show. Muzycy występowali na ogromnej, specjalnie skonstruowanej scenie, przypominającej lodowiec, otoczonej przez kilka lodowych gór o wysokości 6 metrów. Podest i boczne wybiegi były największymi konstrukcjami, jakie zespół kiedykolwiek zbudował. Scenografia imituje nacieki, sople, zaspy i lodowe figury. Część dekoracji zawierała motywy z okładki albumu – pęknięte przeręble i zamrożoną księgę. Podłoga estrady pokryta była reprodukcją marznącego jeziora z okładki albumu, a całość była podświetlana i wykorzystywana do wyświetlania wizualizacji. W głębi znajdowała się panoramiczna kurtyna z wizerunkiem niebios i lśniącego księżyca.

System oświetleniowy na trasie był jednym z największych na świecie. Konstrukcja przypominająca plaster miodu z centralnym ekranem mogła się obniżać i przesuwać nad estradą. Gigantyczna rampa złożona z 300 reflektorów otaczała scenę, a nad całością znajdowała się imponująca rampa górna z halogenami. Wykorzystano setki reflektorów i innych źródeł światła, co łącznie dawało około 1600 lamp. Moc potrzebna do zasilenia koncertów wystarczyłaby do zasilania stutysięcznego miasta.

Zespół używał także najpotężniejszej w historii grupy scenografii oraz efektów świetlnych i pirotechnicznych. Iron Maiden przewozili ze sobą ogromne nagłośnienie, które sięgało 500 kW dla koncertów plenerowych, a 220 kW dla mniejszych imprez. Estrada miała zazwyczaj 35 metrów długości, a w Castle Donington zbudowano największą scenę na świecie, o długości 135 metrów, pokrytą ogromną reprodukcją okładki albumu Seventh Son of a Seventh Son. Koncert zapisał się w „Księdze Rekordów Guinnessa”, gdzie Iron Maiden zostali pierwszym zespołem heavy metalowym, który zdobył takie uznanie.

Maskotka zespołu, Eddie, była również najbardziej efektowna. Widzowie zobaczyli dwa imponujące wcielenia o wysokości 10 metrów. Podczas wykonywania tytułowego utworu, Eddie wyłaniał się zza obrotowej makiety lodowca, a w kulminacyjnym momencie przedstawienia „Iron Maiden” górował nad sceną, prezentując swoją postać. Całość odbywała się przy efektach świetlnych i pirotechnicznych. Bruce Dickinson wymachiwał brytyjską flagą podczas „The Trooper” i zapraszał na scenę członków ekipy technicznej podczas „Heaven Can Wait”, co stało się stałym punktem programu. Mimo że show zachwycało rozmachem, krytycy zarzucali zespołowi przesadne efekciarstwo, co wpłynęło na ich decyzję o powrocie do podstaw w kolejnej trasie. Mimo to tournée z 1988 roku zostało zapamiętane jako jedna z najlepszych i najbardziej widowiskowych tras koncertowych w historii zespołu, inspirując trzecią odsłonę cyklu tras retrospektywnych Iron Maiden w latach 2012–2014.

Daty trasy

UWAGA! W wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów mogą nie pokrywać się z pierwotnym stanem z materiałów prasowych zespołu.

Uwagi

Trasa cieszyła się ogromnym zainteresowaniem, w większości miejsc zespół grał przed rekordową liczbą widzów.
Tournee zaplanowano jako objazd świata, z mniejszą liczbą koncertów w większych obiektach.
Rod Smallwood planował koncerty w Australii, jednak z uwagi na wcześniejsze występy w tym regionie pomysł został porzucony.
Trzy koncerty klubowe w Kolonii i Nowym Jorku miały na celu zorganizowanie 'próby generalnej na żywo’ dla zaproszonych fanów i dziennikarzy.
Oprawa koncertów została zaprojektowana pod kątem występów na amerykańskich stadionach i wielkich festiwalach.
10 koncertów w Kanadzie przyciągnęło 220 tys. widzów, co czyniło tę trasę najpotężniejszą w historii zespołu w tym kraju.
50 koncertów w USA przyciągnęło ponad milion widzów.
Zespół Guns N’ Roses został usunięty z amerykańskiej trasy z powodu niewłaściwego zachowania frontmana Axla Rose’a.
Po raz pierwszy zespół wystąpił w słynnej LA Forum w Los Angeles, a fragment koncertu wykorzystano do teledysku „The Evil That Men Do”.
14 koncertów w roli headlinera na festiwalu „Monsters of Rock” w Europie przyciągnęło około 750 tys. widzów.
Występ w Donington pobił wszelkie rekordy, oficjalnie przyciągając 107 tys. fanów, choć według niektórych informacji było ich blisko 120 tys.
Koncert zarejestrowało Radio BBC oraz ekipa telewizyjna, a kadry wykorzystano w teledysku do singla „The Clairvoyant”.
Fragmenty zapisu znalazły się na płycie BBC Archives, będącej częścią specjalnego boksu Eddie’s Archive.
Podczas koncertów w Donington zginęły dwie osoby w wyniku tłoku.
W londyńskim Queen Mary’s College odbył się tajny koncert zespołu, występującego pod nazwą „Charlotte and the Harlots”.
Koncert „Monsters of Rock” w Pradze został odwołany przez władze z powodu zagrożenia zamieszkami.
W planach było zorganizowanie koncertu w Polsce, jednak możliwości organizacyjne nie pozwoliły na jego realizację.
Niemiecka i hiszpańska edycja festiwali „Monsters of Rock” przyciągnęła po ponad 100 tys. fanów.
Koncert w Tilburgu przyciągnął około 50 tys. widzów, co stanowiło rekord w regionie dla występów heavy rockowych.
Pierwszy koncert zespołu w Grecji na Stadionie AEK im. Nikosa Gumasa zgromadził ponad 40 tys. fanów.
Węgierski koncert na stadionie MTK przyciągnął 45 tys. widzów.
Dwa wyprzedane koncerty w paryskiej Bercy Arena zorganizowano w ramach francuskiej edycji festiwalu „Monsters of Rock”.
17 koncertów w UK zostało wyprzedanych, przyciągając aż 130 tys. fanów, co stanowiło rekord dla halowych koncertów zespołu w tym kraju.
43 koncerty w Europie przyciągnęły ponad milion widzów.
19 koncertów w UK, w tym występ w Donington, przyciągnęło nawet 250 tys. widzów.
Dwa wyprzedane koncerty w NEC Arena w Birmingham, zorganizowane 27 i 28 listopada, zostały sfilmowane i trafiły na VHS Maiden England, a po 25 latach wznowiono je jako album koncertowy oraz DVD Maiden England ’88.
Teledysk do utworu „Infinite Dreams” pochodzi z wspomnianego VHS.
Pierwotnie zespół planował sfilmować wyprzedane koncerty na Wembley Arena w Londynie.
6 wyprzedanych koncertów w Londynie zgromadziło około 55 tys. widzów.
Tournee ukazywało Iron Maiden jako Największy Heavymetalowy Zespół Świata, aspirujący do miana grupy stadionowej.