7,5 cm Leichtgeschütz 40 (7,5 cm LG40)
7,5 cm Leichtgeschütz 40 (7,5 cm LG40) to niemieckie działo bezodrzutowe z czasów II wojny światowej, które zostało zaprojektowane dla jednostek powietrznodesantowych (Fallschirmjäger). W trakcie konfliktu używano go również w oddziałach wojsk górskich (Gebirgsjäger). Była to bardzo udana i ceniona broń, która była wykorzystywana aż do końca wojny. LG 40 ważyło o 90% mniej w porównaniu do standardowych niemieckich dział polowych kal. 75 mm, a jego zasięg wynosił około 75% zasięgu tych dział, przy czym strzelało ono identycznymi pociskami.
Historia i rozwój
Prace nad projektem działa rozpoczęły się w zakładach Rheinmetall w 1937 roku. Początkowo działo nosiło nazwę LG 1, jednak ostatecznie przyjęto oznaczenie LG 40, które wskazywało rok wprowadzenia do służby. W celu przyspieszenia procesu projektowego zdecydowano się na wykorzystanie już istniejącej amunicji, modyfikując jedynie łuski pocisków, aby mogły być używane w dziale bezodrzutowym. LG 40 korzystało z dwóch rodzajów amunicji: pocisków burzących z armaty górskiej 7,5 cm Gebirgsgeschütz 36 oraz pocisków przeciwpancernych z armaty polowej 7,5 cm FK 16 n.A.
Problemy konstrukcyjne
Po wprowadzeniu armaty do służby zauważono dwie istotne wady. Pierwsza z nich dotyczyła zanieczyszczenia zamka przez gazy prochowe wydobywające się z dysz, co wymagałoby poważnych zmian w konstrukcji, na co jednak nie zdecydowano się. Druga wada, znacznie poważniejsza, wynikała z lekkiej budowy działa – po oddaniu około 300 strzałów podstawa armaty zaczynała się dosłownie rozpadać. Zjawisko to było spowodowane dużymi siłami działającymi na lufę i podstawę, co było efektem momentu obrotowego pocisków opuszczających lufę. Aby temu zapobiec, do wnętrza dysz gazowych wstawiono brzechwy, które nadawały gazom wylotowym kierunek przeciwny do obrotu pocisku.
Użycie w działaniach wojennych
LG 40 po raz pierwszy wzięło udział w walkach podczas inwazji na Kretę, gdzie stanowiło wyposażenie 2. Batterie/Fallschirmjäger-Artillerie-Abteilung (2 Bateria Batalionu Artylerii Spadochronowej) i było używane przez jednostki spadochronowe Luftwaffe oraz Waffen-SS aż do końca wojny. Armaty te były również wykorzystywane przez jednostki górskie, a niemieccy Gebirgsjäger używali ich w walkach na Kaukazie latem oraz jesienią 1942 roku.
Działo było montowane na składanej trójnożnej podstawie, do której można było przymocować dwa kółka, co ułatwiało przemieszczanie działa przez obsługę.
Bibliografia
Mündel (April/May 1971). „Der >>Igel<< von Rethymon, Fallschirmartillerie im Einsatz auf Kreta”. Der Deutsche Fallschirmjäger: 10-11.
Englemann, Joachim i Scheibert, Horst. Deutsche Artillerie 1934-1945: Eine Dokumentation in Text, Skizzen und Bildern: Ausrüstung, Gliderung, Ausbildung, Führung, Einsatz. Limburg/Lahn, Niemcy: C. A. Starke, 1974.
Hogg, Ian V. German Artillery of World War Two. 2. poprawione wydanie. Mechanicsville, PA: Stackpole Books, 1997 ISBN 1-85367-480-X.
Thomas Anderson. Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. Tom I: 1939-1942. Wydawnictwo RM 2023 ISBN 978-83-8151-551-1.