7,5 cm Infanteriegeschütz 37
7,5 cm Infanteriegeschütz 37 (7,5 cm IG 37) to niemieckie działo piechoty, które było używane przez armię niemiecką w trakcie II wojny światowej. Jego pierwotna nazwa brzmiała Panzerjägerkanone 37, jednak od czerwca 1944 roku zaczęto stosować oznaczenie Infanteriegeschütz.
W czasie II wojny światowej niemieckie działa piechoty borykały się z problemem ograniczonego zasięgu, co sprawiało, że były łatwym celem dla ognia kontrbateryjnego przeciwnika. W związku z tym podjęto decyzję o rezygnacji z ciężkich dział piechoty na rzecz bardziej efektywnych i lżejszych moździerzy, takich jak 8 cm Granatwerfer 34. Niemniej jednak, z powodu niedoborów w produkcji, poszukiwano rozwiązań tymczasowych. Jednym z takich rozwiązań była armata 7,5 cm IG 37, która została wprowadzona w 1944 roku. Powstała ona poprzez umieszczenie lufy kal. 75 mm na podwoziu wycofywanych dział 3,7 cm PaK 36. W okresie od maja do grudnia 1944 roku dostarczono 2278 egzemplarzy tej armaty.
Działo mogło strzelać granatami burzącymi wz. 18 o wadze 3,5 kg oraz granatami kumulacyjnymi wz. 38 o wadze 5,45 kg. Granaty kumulacyjne pozwalały na przebicie pancerza o grubości do 90 mm, a skuteczny zasięg ognia przeciwpancernego wynosił około 500 m.
Armata była wyposażona w zamek klinowy z klinem pionowym, hydrosprężynowy oporopowrotnik oraz była osadzona na dwuogonowym łożu. Płyta pancerna składała się z trzech części, przy czym dolną część podnoszono podczas transportu, a górną można było opuścić w celu obniżenia sylwetki działa.
== Przypisy ==