70 mm armata batalionowa Typ 92

Armata batalionowa Typ 92

Armata batalionowa Typ 92 (znana w języku angielskim jako 70-mm Battalion Gun Type 92) to japońska armata piechoty o kalibrze 70 milimetrów, która była używana w czasie II wojny światowej. Każdy batalion piechoty posiadał dwie armaty tego modelu, co dało początek jej japońskiej nazwie: „daitai-hō” – armata batalionowa. Typ 92 jest uznawany za jedną z najbardziej udanych broni tego typu, wykorzystywaną do bezpośredniego wsparcia piechoty oraz do prowadzenia ognia nękającego.

Opis

Pomimo dość archaicznego wyglądu, armata Typ 92 była nowoczesną i skuteczną bronią. Wyposażona w stalowe, niepneumatyczne koła, mogła być ciągnięta przez konie lub muły, chociaż, jak w przypadku większości japońskiej artylerii, posiadała wiele uchwytów i otworów, co umożliwiało jej ręczne przetaczanie lub przenoszenie.

Maksymalny zasięg armaty wynosił nieco ponad 2700 metrów, a zasięg praktyczny osiągał około 1400 metrów. Typ 92 miał prosty układ celowniczy i zazwyczaj był używany do ognia bezpośredniego. Dzięki dużemu maksymalnemu podniesieniu lufy (+50°) typowemu dla haubic oraz zastosowaniu amunicji składanej, możliwe było osiągnięcie minimalnej odległości strzału, co czyniło tę broń efektywną nawet na krótkich dystansach. Często była używana jako moździerz do strzelania na odległość około 100 metrów.

Armaty piechoty Typ 92 były często używane do nękania nieprzyjacielskich pozycji w nocy. Dziesięcioosobowy zespół żołnierzy obsługujący każdą armatę oddawał kilka strzałów w kierunku amerykańskich pozycji, a następnie szybko przenosił ją na nowe stanowisko, aby móc oddać kolejne strzały. W trakcie walk na Pacyfiku jedna armata tego typu była w stanie obudzić i nie pozwolić zasnąć dużym zgrupowaniom wojsk amerykańskich. Ponieważ armata była zazwyczaj przenoszona ręcznie, obsługę zapewniał oddział składający się z 10 żołnierzy.