7 Year Bitch
7 Year Bitch to amerykański zespół punk rockowy z Seattle, działający w latach 1990–1997. W ciągu swojej kariery zespół wydał trzy albumy, z których dwa ostatnie powstały w wyniku tragicznych wydarzeń związanych z jego bliskim otoczeniem. Działalność grupy trwała 7 lat.
Historia
Zespół został założony w 1990 roku w Seattle przez trzy dziewczyny: wokalistkę Selene Vigil, gitarzystkę Stefanie Sargent oraz perkusistkę Valerie Agnew. Początkowo nosił nazwę Barbie’s Dream Car. Po dołączeniu basistki Elizabeth Davis, zmieniono nazwę na 7 Year Bitch, która została zaczerpnięta (i nieco zmieniona) z tytułu filmu z Marilyn Monroe – The Seven Year Itch (1955, reż. Billy Wilder).
Debiut na scenie miały miejsce podczas koncertów zespołu The Gits, który miał istotny wpływ na ich muzykę.
W okresie od 1991 do połowy 1992 roku zespół wydał dwa wydawnictwa: „Lorna” / „No Fucking War” / „You Smell Lonely” (1991) oraz Antidisestablishmentarianism (1992), które mimo różnych wytwórni miały częściowo wspólną zawartość.
W 1992 roku zespół podpisał kontrakt z C/Z Records, a w czerwcu 1992 nagrał sześć nowych utworów, które później znalazły się na limitowanym minialbumie Chow Down. W tym czasie zespół dotknęła tragedia – Stefanie Sargent zmarła w wyniku przedawkowania narkotyków (27 czerwca).
1 października 1992 roku zespół wydał swój pierwszy album Sick 'Em, który zawierał wszystkie dotychczasowe nagrania (z singli i EPek).
Po pewnym okresie niepewności, Vigil, Davis i Agnew postanowiły kontynuować działalność, przyjmując w następnym roku gitarzystkę Roisin Dunne.
W lipcu 1993 roku miała miejsce kolejna tragedia – ich bliska przyjaciółka, Mia Zapata, wokalistka zespołu The Gits, została brutalnie zamordowana. To wydarzenie oraz śmierć Sargent rok wcześniej miały ogromny wpływ na dalszą twórczość zespołu. Kolejny album zatytułowany ¡Viva Zapata!, wydany 28 czerwca 1994 roku, był hołdem dla zmarłych artystek. Valerie Agnew została współzałożycielką stowarzyszenia do walki z przemocą „Home Alive”. 8 kwietnia 1994 roku zespół wziął udział w wydarzeniu „Rock Against Domestic Violence” w Cameo Theatre w Miami Beach, gdzie wystąpił obok Babes in Toyland i Jack Off Jill.
W 1995 roku 7 Year Bitch podpisały kontrakt z Atlantic Records, co zaowocowało wydaniem wiosną następnego roku trzeciego albumu Gato Negro. Po zakończeniu trasy promującej płytę, zespół opuściła Dunne. Nową gitarzystką została Lisa Faye Beatty, która była dotychczasową inżynier dźwięku na koncertach i długoletnią przyjaciółką zespołu.
W nowym składzie (1997), dziewczyny rozpoczęły prace nad nowym materiałem na czwarty album. W tym okresie zespół przeniósł się z Seattle do Kalifornii: Elizabeth Davis i Valerie Agnew osiedliły się w San Francisco, a Selene Vigil w Los Angeles. Duże odległości utrudniły im współpracę i wkrótce podjęły decyzję o zakończeniu działalności.
Po rozpadzie 7 Year Bitch, basistka Elizabeth Davis dołączyła do zespołu Clone, a w 2005 roku była jedną z współzałożycielek grupy Von Iva. Wokalistka Selene Vigil w 2000 roku założyła zespół Cristine, grający rock gotycki. 10 grudnia 2005 roku wyszła za mąż za Brada Wilka, perkusistę zespołów Rage Against the Machine i Audioslave (od 1995 roku byli parą). Roisin Dunne w 2006 roku dołączyła do zespołu The Last Goodbye i obecnie mieszka w Nowym Jorku.
W 1995 roku zespół wystąpił w filmie dokumentalnym Hype! (1996, reż. Doug Pray).
Dwie piosenki 7 Year Bitch: „The Scratch” i „Icy Blue” zostały wykorzystane w filmie Mad Love (1995, reż. Antonia Bird).
Muzycy
- Selene Vigil – śpiew (1990-1997)
- Stefanie Sargent – gitara (1990-1992)
- Elizabeth Davis – gitara basowa (1990-1997)
- Valerie Agnew – perkusja (1990-1997)
- Roisin Dunne – gitara (1993-1996)
- Lisa Faye Beatty – gitara (1997)
Dyskografia
Albumy
- Sick 'Em (1992)
- ¡Viva Zapata! (1994)
- Gato Negro (1996)
EP
- Antidisestablishmentarianism (1992) – utwory: „8 Ball”, „No Fuckin’ War”, „Dead Men Don’t Rape” i „You Smell Lonely”
- Chow Down (1992) – utwory: „Chow Down”, „Tired of Nothing”, „Knot”, „In Lust You Trust”, „Sink” i „Gun”
Single
Teledyski
Filmy
- Hype! (1996, reż. Doug Pray)