7 Uralska Dywizja Strzelców Górskich (ros. 7-я Уральская горных стрелков дивизия) – była to jednostka taktyczna białych podczas wojny domowej w Rosji.
Historia
6 sierpnia 1918 roku minister wojskowy Tymczasowego Przedstawicielstwa Syberyjskiego, generał major Aleksiej N. Griszin-Ałmazow, wydał rozkaz o utworzeniu 2 Uralskiej Dywizji Strzelców Górskich w oswobodzonym Jekaterynburgu. Jednostka ta weszła w skład Armii Syberyjskiej. Kadrę nowo formowanej jednostki stanowili oficerowie oraz studenci, a także dwie ochotnicze kompanie stacjonujące w Jekaterynburgu, w tym 1 oficerska kompania pod dowództwem pułkownika S. M. Torejkina. Dowództwo objął generał major Władimir W. Golicyn, a szefem sztabu został pułkownik Rūdolfs Bangerskis, któremu później to stanowisko przekazał pułkownik Eduard Rüütel. 19 sierpnia jednostka została przekształcona w 7 Uralską Dywizję Strzelców Górskich. Niestety, borykała się z brakiem uzbrojenia, umundurowania oraz sprzętu wojskowego. Po sformowaniu poszczególne pułki od razu wysyłano na front. Do końca października dywizja liczyła dwadzieścia jeden kompanii. Pułki składały się z trzech batalionów, a te z kolei z czterech kompanii. Planowano, aby jednostka liczyła 4,2 tys. żołnierzy, jednak rzeczywista liczba wynosiła jedynie 2-2,5 tys.
W dniach 28 listopada – 2 grudnia strzelcy górscy zdobyli wieś Gosudariewa Laja oraz zakłady przemysłowe Niżnie-Barancichińskie, zadając znaczne straty bolszewickiej 29 Dywizji Strzeleckiej. Następnie zostali przeniesieni na odcinek kungurski na froncie uralskim, gdzie atakowali na północ od permskiej linii kolejowej. 21 grudnia walczyli na północ od Kungura, łamiąc opór sowieckiej 30 Dywizji Strzeleckiej i zdobywając miasto. 9 stycznia 1919 roku nowym dowódcą 7 Uralskiej Dywizji Strzelców Górskich został generał major S. M. Torejkin. Jednostka uczestniczyła w ciężkich walkach pod miastem Osa nad rzeką Kamą, gdzie straciła połowę swojego stanu liczebnego. W lutym dywizja weszła w skład III Uralskiego Korpusu Strzelców Górskich pod dowództwem generała Michaiła W. Chanżyna. W marcu, podczas ofensywy wiosennej wojsk Kołczaka, atakowała w kierunku Ufę, odrzucając kontruderzenie wojsk bolszewickich i zdobywając miasto 13 marca. Następnie prowadziła trudne walki w rejonie stanicy Szingak-Kul.
Pod koniec kwietnia, podczas dalszej ofensywy Armii Zachodniej w kierunku Wołgi, oddziały bolszewickie uderzyły w 100-kilometrową lukę, która powstała między wojskami III Uralskiego Korpusu Strzelców Górskich. W trakcie ciężkich walk odwrotowych 7 Uralska Dywizja Strzelców Górskich poniosła duże straty, które częściowo uzupełniono nowo zmobilizowanymi żołnierzami. Mimo to dywizja pozostała jedną z najlepszych białych jednostek na tym odcinku frontu. W grudniu, w ariergardzie 3 Armii, wycofywała się w kierunku Szczegłowska, walcząc w rejonie wsi Pieńkowo, Waganowo oraz Krasnyj Jar. 25 grudnia, pod wsią Dmitriewka, straciła blisko połowę swojego stanu liczebnego. Resztki dywizji poddały się wojskom bolszewickim 2 stycznia 1920 roku we wsi Ałtatskaja. Części oficerów i żołnierzy zdołało uciec do tajgi.
Skład organizacyjny
25 Jekaterynburski Pułk Strzelców Górskich (23 lutego 1919 roku przemianowany na 25 Jekaterynburski im. Najwyższego Wodza Admirała Kołczaka Pułk Strzelców Górskich) – dowódca pułkownik S. M. Torejkin
26 Wierch-Isietski (Szadriński?) Pułk Strzelców Górskich – dowódca pułkownik A. J. Iwanow
27 Kamyszłowski Pułk Strzelców Górskich (przemianowany na 27 Kamyszłowsko-Orowajski Pułk Strzelców Górskich) – dowódca pułkownik M. S. Tarasiewicz
28 Irbicki Pułk Strzelców Górskich (13 listopada 1918 roku przemianowany na 28 Irbicko-Piernowski Pułk Grenadierski) – dowódca pułkownik S. A. Kononow
batalion jegrów – dowódca pułkownik Anders
7 Uralski Dywizjon Artyleryjski Strzelców Górskich
Linki zewnętrzne
Historia 7 Uralskiej Dywizji Strzelców Górskich (jęz. rosyjski)
Bibliografia
Siergiej W. Wołkow, Белое движение. Энциклопедия гражданской войны, 2003