7 szwadron pionierów – pododdział kawalerii Wojska Polskiego.
Historia szwadronu
W roku 1924 utworzono szwadron pionierów w ramach 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii. 21 listopada 1924 roku minister spraw wojskowych przydzielił porucznika Stefana Łobojko z 23 pułku ułanów na stanowisko dowódcy szwadronu, a także porucznika Kazimierza II Niedźwiedzkiego z 13 pułku ułanów oraz podporucznika Eugeniusza Parafianowicza z 4 pułku ułanów na funkcje młodszych oficerów. Szwadron był częścią 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii z siedzibą w Wilnie. 6 listopada 1924 roku generał dywizji Stefan Majewski, działając w zastępstwie ministra spraw wojskowych, wydał rozkaz O.I.Szt.Gen. 11750 Org. dotyczący odznak dla organizującego się szwadronu pionierów przy 3 SBK:
- otok czarny na czapkach rogatywkach,
- proporczyki w kolorach pąsowo-czarnych (pąsowy u góry, czarny u dołu) na kołnierzach kurtki i płaszcza,
- na naramiennikach kurtki i płaszcza znajdowały się numery (cyfry arabskie) oraz litery „3B”.
Szwadron stacjonował w garnizonie Wilno.
Od sierpnia 1926 roku jednostką ewidencyjną szwadronu stał się 23 pułk ułanów. W związku z tym rotmistrz Witold Chludziński został przeniesiony do tego oddziału, zachowując jednocześnie stanowisko dowódcy szwadronu.
1 października 1926 roku szwadron przeszedł inspekcję pod dowództwem generała brygady Stanisława Burhardt-Bukackiego.
4 sierpnia 1927 roku minister spraw wojskowych ustalił barwy szkarłatno-czarne dla proporczyka szwadronów pionierów.
24 lutego 1928 roku minister spraw wojskowych wprowadził szkarłatny otok na czapkach oficerów i szeregowych szwadronów pionierów.
W 1930 roku pododdział został przemianowany na 7 szwadron pionierów.
13 sierpnia 1931 roku minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór oraz regulamin odznaki pamiątkowej dla szwadronów pionierów.
Bezpośredni nadzór nad szkoleniem i wychowaniem żołnierzy w szwadronie, a także nad prawidłowym wykorzystaniem i konserwacją sprzętu saperskiego, sprawował jeden z trzech dowódców grup saperów, który był również odpowiedzialny za kierowanie corocznymi koncentracjami jednostek saperskich.
Od 1937 roku szwadron stał się częścią Wileńskiej Brygady Kawalerii. Do października tego roku szwadron przeszedł reorganizację.
Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W”, dowódca 4 pułku ułanów w Wilnie był odpowiedzialny za przygotowanie oraz przeprowadzenie mobilizacji szwadronu pionierów nr 7. Jednostka była mobilizowana w trybie alarmowym, w grupie jednostek oznaczonych kolorem czerwonym. 23 sierpnia 1939 roku ogłoszono mobilizację jednostek „czerwonych” w Okręgu Korpusu Nr III, a jej rozpoczęcie zaplanowano na godzinę 6.00 następnego dnia. Mobilizacja szwadronu odbyła się w terminie (A+36) oraz zgodnie z elaboratem mobilizacyjnym. Szwadron przyjął organizację wojenną L.3023/mob.org. oraz został uzupełniony zgodnie z zestawieniem specjalności L.4023/mob.AR i wyposażony zgodnie z materiałowymi należnościami L.5023/mob.mat. Piątego dnia mobilizacji powszechnej miała być zakończona mobilizacja uzupełnienia marszowego szwadronu pionierów nr 7. Jednostką mobilizującą był szwadron zapasowy 4 pułku ułanów w Wołkowysku. Uzupełnienie marszowe było podległe dowódcy Okręgu Korpusu Nr III we wszystkich aspektach. Zmobilizowany szwadron pionierów nr 7 oraz jego uzupełnienie marszowe były ewidencjonowane w Ośrodku Zapasowym Kawalerii „Wołkowysk”.
Podczas kampanii wrześniowej szwadron pionierów nr 7 uczestniczył w walkach w składzie Wileńskiej Brygady Kawalerii.
Kadra szwadronu
Dowódcy szwadronu
- por. kaw. Stefan Łobojko (XI 1924 – 31 XII 1924)
- rtm. Witold Chludziński (IV 1925 – 31 XII 1927)
- rtm. Zygmunt Napoleon Twardowski (1 I 1928 – VI 1933)
- rtm. Józef Lichtarowicz (VI 1933 – IX 1939)
Obsada personalna w marcu 1939
- dowódca szwadronu – rtm. Józef Lichtarowicz
- dowódca plutonu – por. kaw. Franciszek Brzozowski
- dowódca plutonu – por. kaw. Henryk Józef Witkowski
Obsada personalna we wrześniu 1939
- dowódca szwadronu – rtm. Józef Lichtarowicz †20 VIII 1944 Langannerie, Francja
- dowódca plutonu – por. kaw. Henryk Józef Witkowski
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Edward Bałtusis: Kwestionariusz. [w:] B.I.12c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940-01-21. [dostęp 2022-05-11].
- Tomasz Kośmider: Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921-1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-082-0.
- Jan Przemsza-Zieliński: Wrześniowa Księga Chwały Kawalerii Polskiej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08380-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Rudolf Sieradzki, Henryk Wielecki: Wojsko Polskie 1921-1939. Organizacja i odznaki artylerii. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-85621-44-X.
- Juliusz S. Tym: Struktura organizacyjna wielkich jednostek kawalerii w latach 1919–1939. W: Struktura organizacyjna kawalerii cz. 1. (Wielkie Jednostki). Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-893-8.
- Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.