7 Pułk Ułanów Lubelskich (PSZ)

7 Pułk Ułanów Lubelskich

7 Pułk Ułanów Lubelskich (7 puł) to jednostka rozpoznawcza w składzie Polskich Sił Zbrojnych.

Formowanie i zmiany organizacyjne pułku

24 grudnia 1944 roku wydano rozkaz organizacyjny od dowódcy 2 Korpusu Polskiego, L.dz.6009/kwat/tj., który nakazywał 12 pułkowi Ułanów Podolskich wydzielenie zawiązków organizacyjnych dla 7 pułku Ułanów Lubelskich w liczbie połowy etatu. Dodatkowo zapewniono pełne uzbrojenie bojowe oraz pojazdy mechaniczne. Etat pułku (bryt.) WE II/251/1, a następnie WE II/251/2, zakładał zatrudnienie 43 oficerów i 828 szeregowych.

25 grudnia 1944 roku w Mercato Saraceno, generał dywizji Władysław Anders ogłosił, że z 12 pułku Ułanów Podolskich utworzony zostanie 7 pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. W swojej mowie do ułanów Podolskich, dowódca 2 Korpusu podkreślił: „jestem dumny, że macie w sobie tyle sił witalnych, że będziecie w stanie wyłonić z siebie zawiązki dla 7 Pułku Ułanów. Wierzę, że stanie się on godnym spadkobiercą wspaniałych tradycji 7 Pułku, którego sztandar zdobi Order Virtuti Militari”. Prace przygotowawcze rozpoczęto pod koniec grudnia 1944 roku, po przemieszczeniu 12 pułku Ułanów Podolskich na południe Włoch, do miejscowości Casarano.

10 stycznia 1945 roku, generał dywizji Władysław Anders wyraził zgodę na odtworzenie 7 pułku Ułanów Lubelskich jako pułku samochodów pancernych (rozpoznawczego) w strukturach 3 Dywizji Strzelców Karpackich.

18 stycznia 1945 roku w Casarano miała miejsce uroczystość wydzielenia i pożegnania zawiązków. Ten dzień uznano za datę odtworzenia pułku. Uroczystość zakończyła msza święta, po której odbyła się defilada obu pułków przed ich dowódcami. Tego samego dnia pułk przemieścił się do Galatiny, gdzie zakwaterował się w budynku szkoły. W skład pułku wchodziło 16 oficerów, 7 podchorążych, 9 starszych podoficerów oraz 342 podoficerów i ułanów. 19 stycznia 1945 roku ukazał się pierwszy rozkaz dzienny pułku. 27 stycznia ruszyły kursy instruktorskie dotyczące wyszkolenia motorowego, kierowców samochodów pancernych Staghound, strzeleckiego oraz kurs dla obserwatorów (dowódców wozów). Kursy zakończyło 77 instruktorów. 3 marca do pułku dołączono 124 ułanów, z czego większość stanowili ochotnicy z Francji. 4 marca odbyła się uroczysta zbiórka z okazji imienin Szefa Pułku, generała Kazimierza Sosnkowskiego. 7 marca pułk liczył 19 oficerów oraz 596 podoficerów i ułanów. 19 marca 1945 roku pułk odwiedził generał Władysław Anders, pełniący obowiązki Naczelnego Wodza. W przeglądzie i defiladzie uczestniczyły również 12 Pułk Ułanów Podolskich oraz 25 Pułk Ułanów Wielkopolskich. 23 marca pułk obchodził swoje święto. 14 maja pułk rozpoczął marsz do strefy frontowej, aby dołączyć do macierzystej 3 DSK. Po zakończeniu działań wojennych pułk stacjonował w Petriolo i Montottone. W drugiej połowie czerwca 1945 roku dołączył do 1 BSK w Budrio w okolicach Bolonii. Już w lipcu wrócił do swoich wcześniejszych garnizonów. W 1945 roku w 7 pułku przeprowadzono intensywne szkolenia zarówno w jednostce, jak i na kursach zewnętrznych, a okresowo istniał szwadron szkolny. Jesienią pułk został rozmieszczony nad Adriatykiem w Giulianova, a pod koniec roku przeniesiono go do Grottammare i Grottaglie, gdzie jednostka stacjonowała do końca pobytu we Włoszech. Od listopada 1945 roku 7 pułk Ułanów Lubelskich pełnił służbę wartowniczą w Zgrupowaniu „Straż Taranto” przy obozach jenieckich i magazynach amunicyjnych w rejonie Bari. W sierpniu i wrześniu 1946 roku pułk przebył częściowo transportem kolejowym przez Niemcy i Francję, a częściowo drogą morską do Wielkiej Brytanii. Został rozmieszczony w Livermere Camp, w pobliżu Bury Saint Edmunds w hrabstwie Suffolk. Żołnierze brali udział w pracach polowych oraz oczyszczaniu terenu z niewybuchów, a także nastąpiła częściowa demobilizacja i przejście do życia cywilnego. W grudniu 1946 roku z osobowego stanu utworzono dwa szwadrony „A” i „B”. 3 lipca 1947 roku oba szwadrony zostały połączone w jeden pod dowództwem por. Władysława Rubnikowicza. 5 lipca 1947 roku w pułku znajdowało się 113 żołnierzy, w tym: 13 oficerów, 2 chorążych, 4 starszych wachmistrzów, 5 wachmistrzów, 8 plutonowych, 14 kaprali, 23 starszych ułanów oraz 44 ułanów. Ponadto odkomenderowanych było 23 podoficerów i 63 ułanów. 10 lipca 1947 roku oddział przeniesiono z obozu Livermere Camp do obozu Great Bower Wood Camp, znajdującego się kilka mil na zachód od Londynu.

Lubelscy ułani

Dowódcy pułku:

ppłk dypl. kaw. Bronisław Mokrzycki (19 I 1945 – 2 IX 1947)

Obsada personalna pułku 19 stycznia 1945:

Dowództwo:

dowódca pułku – ppłk dypl. kaw. Bronisław Mokrzycki
zastępca dowódcy – rtm. Tadeusz Wojnarowski
adiutant – rtm. Jerzy Rędziejowski
oficer informacyjny – ppor. Jan Dziewanowski (od 7 III 1945)
kwatermistrz – por. Zdzisław Nemetz (od II 1945)
lekarz – ppor. lek. Tomasz Cisek (od II 1945)
oficer techniczny – kpr. pchor. inż. Czesław Krzyżanowski
kapelan – ks. Stanisław Kotowski (od 7 IV 1945)
szef kancelarii – st. wachm. Roman Mierzwiak
dowódca czołówki naprawczej – ppor. inż. Marian Rembowski (od IV 1945)

1 szwadron:

dowódca 1 szwadronu – por. Zygmunt Fuglewicz
oficer szwadronu – ppor. Włodzimierz Salnicki
oficer szwadronu – ppor. Władysław Czernecki
szef szwadronu – wachm. Antoni Wróblewski

2 szwadron:

dowódca 2 szwadronu – por. / rtm. Mieczysław Kowszun
dowódca szwadronu – rtm. Wojciech Konopka (od 23 IV 1945)
oficer szwadronu – ppor. Władysław Rubnikowicz
oficer szwadronu – ppor. Zbysław Osiecki
szef szwadronu – st. wachm. Adam Skrzypczak

3 szwadron:

dowódca 3 szwadronu – por. Witold Świderski
oficer szwadronu – ppor. Jan Śniechowski
oficer szwadronu – ppor. Edmund Michalak
szef szwadronu – wachm. Kazimierz Tiupa

Szwadron dowodzenia:

dowódca szwadronu dowodzenia – rtm. Piotr Medyna
oficer gospodarczy – ppor. Jerzy Michalski
oficer szwadronu – ppor. Władysław Wzorek
oficer szwadronu – ppor. Józef Słysz
szef szwadronu – wachm. Józef Filary

Kadrę uzupełniał por. Henryk Tekliński „przykomenderowany z 12 Pułku Ułanów Podolskich na okres wyszkolenia pułku”.

Ponadto w pułku służbę pełnił ppor. Stefan Nędzyński.

Przypisy

Bibliografia

Kronika 7 Pułku Ułanów Lubelskich (2 Korpus), 25/12/1944 – 12/1947, sygn. C.849. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1947. [dostęp 2017-04-28].
Zbigniew Lalak, Andrzej Kamiński: Kawaleria pancerna PSZ 1940-1945. Organizacja i struktura. Warszawa: Pegaz-Bis, 2006. ISBN 83-11-08218-9.
Janusz Odziemkowski: 7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego. Warszawa: Mikromax, 1989. ISBN 83-00-03216-9.
Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
Ułani Lubelscy, Księga Dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. generała Kazimierza Sosnkowskiego, red. Józef Smoleński i Marian W. Żebrowski, Koło Żołnierzy 7 Pułku Ułanów Lubelskich, Londyn 1969.
Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
Juliusz S. Tym: Śladami polskich gąsienic 1939-1947. Polskie Oddziały Pancerne na Zachodzie tom 13, Pułki Rozpoznawcze. Warszawa: Edipresse-Kolekcje Sp.o.o., 2014. ISBN 978-83-7989-112-2.
Mieczysław Młotek (red.): 3 Dywizja Strzelców Karpackich 1942-1947. Londyn: Zarząd Główny Związku Karpatczyków, 1978.