7 Pułk Ułanów Lubelskich

7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego

7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego (7 puł.) był jednostką kawalerii w Wojska Polskiego II RP. Brał udział w walkach w latach 1918–1919 oraz w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym pułk stacjonował w garnizonie Mińsk Mazowiecki.

W wrześniu 1939 pułk walczył w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii w Armii „Modlin”.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Pułk został sformowany w Lublinie w listopadzie 1918. Jego główną kadrę stanowili legioniści z 1 pułku ułanów Beliny-Prażmowskiego.

W październiku 1918 roku oficerowie zwolnieni z obozu w Werl postanowili utworzyć trzy pułki kawalerii na terenie zaboru austriackiego. Organizację rozpoczęto w Chełmie i Lublinie. Po rozbrojeniu Austriaków, część pułku zakwaterowano w austriackich koszarach w Lublinie w nocy z 31 października na 1 listopada. 5 listopada Dowództwo Wojsk Polskich w Lublinie zatwierdziło tworzenie pułku, a 7 listopada ustalono jego nazwę na 3 pułk ułanów. 1 i 2 szwadron powstały na miejscu, 3 w Zamościu, a 4 szwadron oraz szwadron karabinów maszynowych w Kraśniku. Żołnierze Legionów Polskich stanowili 90% jego kadry. Barwą pułku przyjęto kolor żółty.

Pułk skoncentrował się w Kraśniku 23 listopada 1918, skąd szwadrony wysyłano na front. 20 listopada jeden z plutonów ułanów, liczący 32 ludzi, został wysłany na odsiecz Lwowa. Brał udział w natarciu na Rawę Ruską i 2 grudnia dołączył do 1 szwadronu. Wspólnie uczestniczyli w walkach pod Warchatą i Korhiami. 6 grudnia 1918 szwadron techniczny pułku wyruszył transportem kolejowym z Kraśnika do Hrubieszowa, gdzie połączył się z 4 szwadronem i plutonem ckm. Utworzony dywizjon walczył pod Żółkwią, Uhnowem, Dobrosinem i Krystynopolem. W połowie lutego dywizjon przeniesiono do Warszawy, wzmacniając obronę miasta. Kombinowany szwadron pozostał w Bełzie i powrócił do pułku dopiero 2 kwietnia 1919. 18 grudnia 1918 dowództwo 3 pułku oraz 2 i 3 szwadron zostały przeniesione do Warszawy. 30 grudnia zmieniono nazwę pułku na 7 pułk ułanów, a od grudnia zaczęto używać określenia „ułani lubelscy”. Zmiana numeracji pułku wiązała się ze zmianą barw z żółto-białej na amarantowo-białą.

Pułk w walce o granice

26 lutego 1919 pułk został przetransportowany do Zelwy pod Słonimem, gdzie uczestniczył w ataku na Słonim oraz walkach nad Szczarą. Pułk brał również udział w natarciu na Lidę, gdzie rozbił silny oddział marynarzy. W tym okresie z pułku wydzielono szwadron zbiorczy pod dowództwem por. Andrzeja Nostitz-Jackowskiego, który wziął udział w wyprawie wileńskiej. Szwadron ten później został wcielony do 3 psk i już nie powrócił do 7 pułku.

W lipcu 1919 pułk, podporządkowany 2 DP Leg., walczył o zdobycie Mołodeczna, a następnie ruszył na Wilejkę. 5 lipca w rejonie Olechnowicz poległ dowódca 3. szwadronu por. Kazimierz Nowakowski. W rejonie Krzywiczy do niewoli poddał się pułk kozacki w sile 600 ludzi. Od 6 sierpnia do 22 października 1919 pułk, współdziałając z 8 DP, walczył nad górną Berezyną i Dźwiną, a 23 października wycofał się na odpoczynek do Budsławia, gdzie przebywał do 20 stycznia 1920.

Pułk wrócił na front 25 stycznia 1920, gdzie nadzorował linię kolejową Ryga – Dyneburg. W kwietniu został przydzielony do 1 Brygady Jazdy, działając na północnym skrzydle polskiej 1 Armii. 28 czerwca, z 1 Brygadą Jazdy, skierowano go na front wołyński, gdzie 4 lipca stoczył pod Równem bitwę z oddziałami bolszewickiej 1 Armii Konnej. Od 11 lipca do 5 sierpnia ułani walczyli nad Styrem, zajmując obronę w okolicach Łucka. W dniach 13–15 sierpnia pułk przesunięto do Rejowca, dołączając go do zreorganizowanej 4 Brygady Jazdy. 16 sierpnia walczył w bitwie pod Cycowem, gdzie 1. szwadron szarżą rozproszył przeciwnika. 31 sierpnia pułk wkroczył do Suwałk, a 3 września odparł atak litewski na miasto. W dniach 7–17 września pułk pozostawał w odwodzie. 22 września odrzucił oddziały litewskie znad Marychy, a 3 października pod Żołnierowiczami rozbił część bolszewickiej 27 Dywizji Strzelców. Po zawieszeniu broni (18 października) pułk przegrupował się do Łużek i pełnił służbę obserwacyjną na tymczasowej linii demarkacyjnej wzdłuż Dźwiny na odcinku od Drui do Dzisny.

Kawalerowie Virtuti Militari

Żołnierze pułku odznaczeni Orderem Wojskowym Virtuti Militari za wojnę 1918–1920:

• mjr Zygmunt Piasecki – Krzyż Kawalerski, Złoty i Srebrny
• Krzyż Srebrny

Pułk w okresie pokoju

Służba na linii demarkacyjnej trwała do 12 lutego 1921 roku. Tego dnia pułk odmaszerował do Mołodeczna, a następnie został przetransportowany do Kraśnika. W marcu, po przekazaniu pułkowi sztandaru, nastąpiła częściowa demobilizacja starszych roczników. W kwietniu pułk przeniesiono do Przasnysza, gdzie dokończono demobilizację, a w czerwcu Ministerstwo Spraw Wojskowych wyznaczyło Mińsk Mazowiecki jako miejsce stałego garnizonu dla 7 pułku, do którego pułk przybył 21 czerwca.

Zimą 1922 do pułku trafiło około 500 rekrutów. Rozpoczęto szkolenie, które częściowo zakłócone było wyjazdem szwadronów do Małopolski Wschodniej, gdzie pułk miał utrzymać porządek i nie dopuścić do działań destrukcyjnych grup nacjonalistów ukraińskich. W marcu 1923 roku pułk powrócił do swojego macierzystego garnizonu.

W 1922 roku w celu umacniania i wzbogacania tradycji 7 pułku podjęto wiele decyzji. Dzień 23 marca ustanowiono świętem pułku, przypadającym w rocznicę udekorowania sztandaru Orderem Virtuti Militari. Przyjęto melodię marsza pułku i wprowadzono kolory proporców sztandarowych: 1 szwadron – czerwony, 2 – biały, 3 – żółty, 4 – niebieski oraz proporzec dowódcy z wymienionymi czterema kolorami w szachownicę. Rekruci byli wcielani w listopadzie każdego roku, a po przeszkoleniu odbywało się uroczyste zaprzysiężenie na sztandar. Organizowano również kursy dokształcające. W 1934 roku, na wniosek ówczesnego dowódcy, płk dypl. Juliana Filipowicza, powstało muzeum pułku. Roczny cykl szkolenia kończyły ćwiczenia letnie.

Na początku sierpnia pułk udawał się na koncentrację 2 Warszawskiej Dywizji Kawalerii. Ćwiczenia letnie kończyły się dwustronnymi manewrami. Uroczystości wojskowe, kościelne i narodowe były obchodzone z dużym rozmachem. W rocznicę powstań narodowych z lat 1830 i 1863 dowódcy szwadronów organizowali pogadanki nawiązujące do tradycji walk niepodległościowych. W podobny sposób czczono każdą rocznicę Konstytucji 3 Maja. Dzień Święta Żołnierza (15 sierpnia) pułk obchodził w polu. Święto pułku trwało zazwyczaj dwa dni, tj. 22 i 23 marca, z uroczystą mszą, defiladą oraz dekoracją odznaką pamiątkową pułku. Duży nacisk kładziono na więzi pułku z lokalnym społeczeństwem. Na święto pułku przybywały tłumy widzów. Oficerowie prowadzili przysposobienie wojskowe dla młodzieży. W czasie ćwiczeń letnich zapraszano ludność wiejską na zabawę żołnierską, a także udzielano bezpłatnej pomocy lekarskiej i weterynaryjnej. Od 1937 roku pułk opiekował się trzema szkołami powszechnymi w miejscowościach Stojadła, Dobre i Rycerska Górka. W Cegłowie utworzono sierociniec.

W wychowawczej działalności pułku szczególne miejsce zajmował kult marszałka Józefa Piłsudskiego, który w latach 1922–1926 odwiedzał pułk. Na każde imieniny Komendanta wyjeżdżały delegacje złożone z oficerów i ułanów. Po zrzeczeniu się przez Piłsudskiego poborów, kadra 7 pułku dostarczała do Sulejówka żywność zakupioną ze składek. Po wiadomościach o planowanym zamachu na jego życie w latach 1925/26, 7 pułk i 5 pp Legionów z Wilna samorzutnie rozstawiły wartownicze placówki w Sulejówku.

Przed budynkiem dowództwa pułku pochowano Kasztankę, klacz marszałka Józefa Piłsudskiego.

Drugą ważną postacią w historii 7 pułku był gen. Kazimierz Sosnkowski, do którego w lutym 1920 roku korpus oficerski zwrócił się z prośbą o objęcie szefostwa pułku. 4 marca Sosnkowski wyraził zgodę i pułk przyjął nazwę „7 Pułk Ułanów Lubelskich im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego”. Za życia marszałka Piłsudskiego nazwa ta nie została zaakceptowana przez Ministerstwo Spraw Wojskowych, gdyż szefem pułku była osoba żyjąca. Dopiero 31 grudnia 1937 minister spraw wojskowych zatwierdził nazwę „7 pułk ułanów lubelskich imienia GENERAŁA KAZIMIERZA SOSNKOWSKIEGO”. Uroczystość objęcia szefostwa miała miejsce 23 marca 1938 roku w dniu święta pułku.

W ostatnich latach przed wybuchem wojny w pułku zaszły zmiany w organizacji i wyposażeniu. W 1936 roku do pułku dołączono pluton kolarzy, a w 1937 roku pluton działek ppanc. 37 mm. W 1939 pułk otrzymał karabiny ppanc. produkcji polskiej. Wiosną 1939 roku rozpoczęto intensywne szkolenie ułanów oraz uzupełniono braki materiałowe. Ćwiczenia w rejonie Mińsk Mazowiecki – Łochów – Wyszków zostały przerwane z uwagi na wzrastające napięcie międzynarodowe, co spowodowało, że 7 pułk powrócił do Mińska Mazowieckiego, a jego oficerowie zaczęli sprawdzać elaboraty mobilizacyjne.

7 puł. w kampanii wrześniowej

Mobilizacja

Pułk był jednostką mobilizującą. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, dowódca pułku był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji jednostek wpisanych na tabelę mobilizacyjną pułku. W mobilizacji alarmowej w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym znajdowały się:

• 7 pułku ułanów,
• park intendentury typ II nr 141,
• kolumna taborowa kawaleryjska parokonna typ I nr 141,
• kolumna taborowa kawaleryjska parokonna typ I nr 141.

Natomiast w I rzucie mobilizacji powszechnej, dwa szwadrony marszowe Mazowieckiej BK (nr 1 i 2). Po zakończeniu mobilizacji pułk miał przekazać koszary i sprzęt kwaterunkowy dowódcy Ośrodka Zapasowego Artylerii Konnej nr 1.

24 sierpnia 1939 roku o godz. 1.00 w nocy ogłoszono mobilizację. Pobór koni i wozów taborowych przebiegał bez zakłóceń, a rezerwiści zgłaszali się w wyznaczonym terminie. Po południu pułk przeszedł na kwatery do pobliskich wiosek. 25 sierpnia o godz. 16.00 szwadrony osiągnęły gotowość marszową. 26 sierpnia dotychczasowy dowódca pułku, płk Leonard Łodzia-Michalski, został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy 10 Brygady Kawalerii. Pułk przejął jego zastępca, ppłk Marian Skrzynecki. Wieczorem 26 sierpnia pułk wymaszerował w kierunku granicy z Prusami Wschodnimi. 30 sierpnia rano szwadrony dotarły do Łanięt. Na rozkaz dowódcy brygady rozpoczęto niezwłocznie budowę okopów i zasieków z drutu kolczastego.

Działania bojowe

We wrześniu 1939 pułk walczył w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii (Armia „Modlin”). Wyznaczono go do odwodu brygady.

W boju granicznym

W dniach 1–3 września pułk bronił wysuniętej pozycji obronnej w rejonie Chorzel, a następnie w rejonie Przasnysza. Już 1 września doszło do przełamania obrony Mazowieckiej BK na styku 1 pułku szwoleżerów i 11 pułku ułanów. W związku z tym wieczorem dywizjon mjr. Kuleszy (szwadrony 1 i 4 oraz pluton kolarzy) wykonał kontratak, wyrzucając niemiecką piechotę za rzekę Ulatówkę, biorąc 4 jeńców, 1 moździerz, 2 ckm i radiostację. 2 września, wobec odwrotu Mazowieckiej BK, 7 pułk ułanów został wprowadzony do I rzutu obrony w rejonie miejscowości Drążdżewa, Oględa Szlachecka, kolonii Zakocie. Patrole i podjazdy prowadziły potyczki z niemiecką 1 Brygadą Kawalerii.

3 września pułk na rozkaz dowódcy brygady wycofał się na nową rubież obrony pod Dobrzankowem nad rzeczką Węgierką, a następnie w rejonie koszar w Przasnyszu. W godzinach porannych niemiecki oddział zmotoryzowany wypchnął 4 szwadron i pluton kolarzy z Przasnysza, a 7 pułk został zbombardowany przez wrogie lotnictwo. W godzinach popołudniowych niemiecka 1 BK wypchnęła ułanów z bronionej rubieży.

Nocą 3/4 września pułk wycofał się na nową rubież obrony. Dywizjon mjr. Kuleszy (1, 2 szwadron, część szwadronu ckm oraz pluton ppanc. i kolarze) zajął obronę we wsi Bogate, reszta pułku z baterią 1 dak oraz częścią szwadronu samochodów pancernych nr 11 zajęła II linię obrony we wsi Szczuki. W obronie wsi Bogate dywizjon mjr. Kuleszy stoczył kilkugodzinną walkę z nacierającą niemiecką kawalerią z pojazdami pancernymi. Po wycofaniu się dywizjonu mjr. Kuleszy za II linię obrony 7 pułku, rozwinięto III linię obrony we wsi Węgrzynowo. Po godzinnej walce i zadaniu strat nacierającym, obrońcy wsi Szczuki wycofali się na III linię obrony. Pod ostrzałem niemieckiej artylerii 7 pułk wytrwał do wieczora 4 września na zajmowanych pozycjach.

W walkach nad Narwią i Bugiem

Od 5 do 7 września pułk bronił linii Narwi w rejonie Pułtuska i Serocka. Nocą 4/5 września ułani lubelscy podjęli marsz poprzez Maków, most w Pułtusku i rozlokowali się w miejscowościach Mystków Stary–Zatory jako odwód Mazowieckiej BK. 6 września pułk maszerował do lasów w rejonie miejscowości Białe Błoto, 10 km od Jaszczułt i od rana 7 września zajął obronę okrężną. Kolejnej nocy pułk maszerował do Wyszkowa i po przeprawieniu się przez most na rzece Bug zakwaterował w miejscowości Dąbrówka na południowym brzegu jako odwód brygady. Jako uzupełnienie pułku przybył 1 szwadron marszowy por. Kazimierza Tabiszewskiego, który 9 września rozdzielono do szwadronów pułku. 8 i 9 września patrole ułanów rozpoznawały ugrupowanie nieprzyjaciela na północnym brzegu Bugu. Nocą 9/10 września oddział wypadowy pułku w składzie 1, 2, 4 szwadronu oraz plutonu ckm pod dowództwem mjr. dypl. V. Jedigara dokonał wypadu na miejscowość Słomianka. Wypad nie osiągnął zaskoczenia i zaległ w ogniu broni maszynowej, oddział powrócił na pozycje wyjściowe przy minimalnych stratach. 10 września 7 pułk ułanów przemaszerował do rejonu na północny wschód od Radzymina, dywizjon mjr. Kuleszy (1 i 2 szwadrony) na rozkaz dowódcy Armii „Modlin” powrócił nad Bug. Po zajęciu stanowisk ponownie został skierowany w ślad za pułkiem, który odmaszerował w kierunku na Stanisławów, jednak 12 września dywizjon 7 puł. dołączył do 1 pułku szwoleżerów. Od 7 pułku odłączono tabor, który w osłonie plutonu kolarzy wysłany został w kierunku Lublina. W godzinach wieczornych 11 września, kwaterujące we wsi Głęboczyce, główne siły pułku wraz z baterią 1 dak zostały zaatakowane przez niemiecką piechotę. Natarcie to zostało odparte kontratakiem ułanów oraz ogniem własnej artylerii. Późną nocą główne siły pułku wycofały się z Głęboczyc i dotarły do lasu w pobliżu wsi Cierpięta. W tym czasie 3 szwadron wspierał dwa szwadrony 1 pszw. w rejonie Grębkowa. Pozostałość 7 pułku podjęła walki obronne, osłaniając walczące pod Grębkowem szwadrony 1 pszw. i 3 szwadron 7 pułku. Z uwagi na okrążenie jednostek Mazowieckiej BK, nocą 12/13 września 7 pułk zdołał sforsować bez walki ugrupowanie wojsk niemieckich docierając wieczorem 13 września do lasu i wsi Kaczory, miejsca koncentracji brygady.

Odwrót w Lubelskie

Dowódca Mazowieckiej BK wyznaczył 3 i 4 szwadron z ckm pod dowództwem mjr. W. Pohoskiego jako lewe skrzydło zgrupowania uderzeniowego, które miało sforsować szosę prowadzącą do Siedlec. W trakcie nocnego natarcia zniszczono niemiecką zmotoryzowaną kolumnę zaopatrzeniową. Po walce maszerujący w straży przedniej brygady 3 szwadron pułku odłączył się. W trakcie dalszego przedzierania się 7 pułku (dowództwo ze szwadronem gospodarczym, 4 szwadron, plutony ppanc. i łączności) toczyły potyczki z patrolami i pododdziałami niemieckimi przy przekraczaniu szosy Łuków-Stoczek, docierając 16 września do wsi Wróblin i stacji kolejowej Krzywda. Dalszy marsz prowadził przez Strzyżów w pobliżu Łukowa, 17 września przez Ustrzec w pobliżu Radzynia, 18 września przez Rudno, 19 września przez Parczew, docierając 20 września do rejonu wsi Rogów-Żuków na południe od Grabowca. W tym rejonie 7 pułk pozostał do 22 września 1939 roku, dołączyły kolejno szwadrony: 20 września 4 marszowy rtm. Karwata, 22 września dywizjon mjr Kuleszy oraz 3 szwadron oraz tabory z plutonem kolarzy. Po odwrocie na Lubelszczyznę 23 września 7 pułk ułanów jako straż przednia Mazowieckiej BK podjął marsz w kierunku Suchowola-Krasnobród, mając za zadanie sforsować pierścień okrążenia wojsk niemieckich.

Udział w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim

O godz. 23.15 szwadrony 1, 3 i 4 pułku, wraz z dwoma szwadronami 1 pułku kawalerii KOP, przystąpiły do szturmu pozycji niemieckich w Suchowoli, z wsparciem 4 baterii 1 dak. Po osiągnięciu celu natarcia, w godzinach porannych 24 września niemiecka piechota przystąpiła do kontrataku przy silnym wsparciu artylerii. W wyniku tego rozproszono koniowodnych pułku, a szwadrony pułku i współdziałających innych pułków wycofały się na rozkaz dowódcy brygady z Suchowoli. 7 pułk zebrał się w lasach zamojskich i, pomimo rozwiązania Mazowieckiej Brygady Kawalerii, walczył dalej, przedzierając się w kierunku Krasnobrodu. Ppłk. Skrzynecki wraz ze strażą przednią wydostał się z okrążenia, jednak resztę pułku powstrzymała stroma skarpa i nadciągające wojska niemieckie. 25 września dowództwo pułku objął rtm. Antoni Męczarski. Klucząc lasami, 28 września w lasach pod Janowem Lubelskim dołączył do grupy płk. dypl. T. Zieleniewskiego, a następnie połączył się z 6 szwadronem marszowym 7 pułku ułanów rtm. L. Bernsteina. 29 września w pobliżu stacji Szastarka, oddział 7 pułku zniszczył kolumnę samochodową, zajmując tego dnia Janów Lubelski. Tego dnia oddział dołączył do Grupy „Chełm” płk. Płonki. 1 października grupy płk. Zieleniewskiego i płk. Płonki skapitulowały przed Armią Czerwoną. Oddział 7 pułku, ponosząc dalsze straty i dzieląc się na mniejsze grupy, próbował wydostać się z pułapki pomiędzy oddziałami niemieckimi i sowieckimi. Nie wszystkim udało się uniknąć niewoli. W starciu z oddziałem sowieckim dowódca pułku ppłk. Marian Skrzynecki został ciężko ranny i umarł z ran. 2 października 1939 roku wieczorem oddział rtm. Bernsteina i rtm. Męczarskiego, po marszu w kierunku Warszawy, gdy dotarły informacje o jej kapitulacji, w rejonie wsi Wrzelowiec rozwiązali oddział, zatapiając i zakopując uzbrojenie.

Działania i walki pododdziałów II rzutu mobilizacyjnego

Oprócz etatowego pułku, ze składu Oddziału Zbierania Nadwyżek i żołnierzy 7 pułku ułanów wchodzących w skład Ośrodka Zapasowego Mazowieckiej BK pod dowództwem mjr Antoniego Głuchowskiego, sformowano:

1 szwadron marszowy konny

Dowodzony przez por. rez. Kazimierza Tabiszewskiego sformowany 27 sierpnia 1939 r. 9 września dołączył do macierzystego pułku i został rozdzielony do szwadronów w miejscowości Dąbrówka na południowym brzegu Bugu.

2 szwadron marszowy konny

Dowodzony przez por. rez. Cezarego Baranowskiego, od 6 września osłaniał most na Wiśle w Świdrach Małych, następnie wycofał się do Warszawy i do 28 września walczył w jej obronie oraz w boju pod Łomiankami w składzie improwizowanego pułku kawalerii mjr. Józefa Juniewicza.

6 szwadron marszowy konny

Dowodzony przez por. Jana Mytrusa-Wyhowskiego z dużą grupą młodych koni-remontów wymaszerował 9 września z Garwolina przez Wojcieszków, dotarł do Borek. 10 września do szwadronu dołączył rtm. rez. Ludwik Bernstein, przeformował go tworząc cztery plutony liniowe i jeden ckm, łącznie 160 ułanów. 12 września podjął marsz przez Włodawę, Szack, Kuśnicze. Wraz ze szwadronem szwoleżerów rtm. Ciurlik-Nowińskiego osiągnął 18 września Dubala pod Kowlem i dołączył do Grupy płk. dypl. Leona Koca, tworząc dywizjon kawalerii rtm. Ludwika Bernsteina. Dywizjon jako kawaleria grupy w Jezierzanach walczył z dywersantami ukraińskimi, likwidując bojówkę. W Werbach pod Włodzimierzem Wołyńskim walczył z dywersantami komunistycznymi wspartymi przez czołgi sowieckie. Po sforsowaniu Bugu pod Korytnicą i Uściługiem, osiągnął 25 września Kryniczki, a 27 września rejon pomiędzy Krasnymstawem a Bychawą. 29 września dywizjon stoczył walkę w rejonie stacji kolejowej Szastarce z niemiecką zmotoryzowaną kolumną zaopatrzeniową. Następnie tego samego dnia, w walce, zajął Janów Lubelski, biorąc 30 jeńców. 1 i 2 października spod Momot dywizjon wraz z podporządkowanym oddziałem rtm. Męczarskiego przedarł się i prowadził marsz w kierunku Warszawy, ostatecznie pod wsią Wrzelowiec zakopano broń i rozwiązano szwadrony trzech rotmistrzów.

3 szwadron marszowy konny

Dowodzony przez por. Henryka Kuleszę, sformowany w dniach 6–7 września. Od 8 września, wraz ze szwadronem marszowym 11 pułku ułanów, wszedł w skład dywizjonu rtm. Kociejowskiego osłaniającego Garwolin. Następnie od 9 września bronił przeprawy na Wiśle pod Brzuminem. 10 września w rejonie Sobienie-Jeziory został zniszczony, oprócz koniowodnych. Porucznik Kulesza trzykrotnie ranny, zmarł, a jego dowódcy plutonów: ppor. rez. Konrad de Hackbeil i ppor. rez. Edward Polaczek-Kornecki odnieśli rany.

4 szwadron marszowy konny

Dowodzony przez rtm. Jerzego Karwata, wszedł w skład Warszawskiego Pułku Ułanów i działał w jego szeregach. Od 20 września dołączył do macierzystego 7 pułku i wziął udział w walkach o Suchowolę, rozbity około 22 września w pobliżu wsi Adamów.

5 szwadron marszowy pieszy

Dowodzony przez rtm. Feliksa Siedleckiego, sformowany w dniach 7 i 8 września, od 8 września maszerował na Lubelszczyznę, 19 września osiągnął rejon na północ od Chełma Lubelskiego i wziął udział w walkach oddziałów 41 Dywizji Piechoty rez. Od 20 września wcielony do jednego z batalionów piechoty, prowadził walki do 26 września 1939 roku, następnie złożył broń i poszedł do niewoli.

Odtworzone pułki

Pułk został odtworzony w konspiracji w październiku/listopadzie 1939 roku w Warszawie, w powiecie Mińsk Mazowiecki oraz rejonie Radzymin – Wyszków. Pierwszym dowódcą odtwarzanego pułku był mjr dypl. Veli bek Jedigar ps. „Damazy” – książę azerski i polski patriota, były zastępca dowódcy tego pułku od 1936 roku. Na przełomie 1939/1940 z Francji przekazano kwoty pieniężne dla rodzin żołnierzy 7 pułku, które przekazała do Mińska żona generała Sosnkowskiego, Jadwiga Sosnkowska.

Pododdziały pułku brały udział w akcji „Burza” oraz w powstaniu warszawskim w Śródmieściu, na Mokotowie, na Woli, na Starówce oraz w Puszczy Kampinoskiej. Używano kryptonimu „Jeleń”.

Po raz drugi pułk został odtworzony w grudniu 1944 roku jako rozpoznawczy pułk samochodów pancernych 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Pułk nie wziął udziału w walkach i został rozwiązany w 1947.

Symbole pułkowe

Sztandar

22 marca 1921 roku, w Kraśniku, generał porucznik Kazimierz Sosnkowski wręczył pułkowi chorągiew ufundowaną przez społeczeństwo ziemi lubelskiej. Następnego dnia Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz, marszałek Polski Józef Piłsudski, udekorował chorągiew Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari za zasługi bojowe. Sztandar, mimo że nie odpowiadał przepisom, zachowano ze względów tradycyjnych.

W 1931 roku mocno podniszczony sztandar poddano renowacji. 25 sierpnia 1939 roku pułk wyruszył wraz ze sztandarem nad granicę z Prusami Wschodnimi. 5 lub 6 września sztandar odwieziono do Mińska, a później do Ośrodka Zapasowego Mazowieckiej BK w Garwolinie. Opiekę nad sztandarem sprawował chor. Bolesław Madrak. Walczące w odwrocie szwadrony zapasowe wycofywały się na Kowel. Kilka kilometrów przed Władawą na rozkaz wyższego dowódcy wszystkie oddziały miały złożyć broń. Chor. Madrak zniszczył drzewce sztandaru, a płat ukrył na sobie. Wachm. Koźlinka schował pod ubraniem orła i szarfę. Obaj zostali skierowani przez Niemców do prowizorycznego obozu jeńców, a wykorzystując zamieszanie, zbiegli, przebrani w ubrania cywilne, i około 22 września dotarli do Wielgolasu. Tam zakopali sztandar. W październiku 1940 roku Madrak i Czajka postanowili przenieść sztandar do Nowodworu. W Nowodworze pieczę nad sztandarem objęła Helena Bełkowska. Zakopano go w suchym miejscu niedaleko dworu, a miejsce zamaskowano starannie liśćmi. Sztandar przeleżał tam do 1959 roku, kiedy to w październiku go odkopano, a 9 listopada 1959 roku uroczyście przekazano do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Odznaka pamiątkowa

Autorem projektu odznaki był ówczesny dowódca pułku, ppłk Zygmunt Piasecki. Odznaka została nadana po raz pierwszy 23 marca 1923 roku, w dniu święta pułkowego, bez zatwierdzenia MSWojsk. Odznaki z pierwszymi numerami otrzymali